Un mundo de colores

Το απόγευμα της 12ης Ιανουαρίου 1987 αυτοί που έμεναν στα ψηλά της πρωτεύουσας έπαιρναν τηλέφωνο αυτούς που δούλευαν στα χαμηλά και τους μετέδιδαν το μήνυμα: "Ανεβείτε στην ταράτσα να δείτε... κάτι συμβαίνει με τον ήλιο...". Κάτι τέτοιο δεν το είχαν ξαναδεί... Ο ήλιος, καθώς βούλιαζε στα νερά του Σαρωνικού, έβαφε τα σύννεφα με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου... Έχοντας πάθει "αχρωματοψία", σκυμμένοι τόσα χρόνια πάνω σε λευκά χαρτιά, μάυρα γράμματα, γκρίζα ντοσιέ, μεταλλικές συσκευές και έπιπλα, τα χλομά πρόσωπα ανακάλυπταν το χρώμα... Κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, μενεξεδί, όλα τα δυνατά χρώματα, στη δύση του ήλιου... Κι αυτοί, σιωπηλοί, μετά τα πρώτα ωμέγα της έκπληξης, με μάτια αχόρταγα ρουφούσαν τα χρώματα, εκστατικοί... Τόση ομορφιά δε μπορούσε να την αντέξει για πολύ ώρα η πρωτεύουσα και οι άνθρωποί της άρχισαν να διαδίδουν διάφορες φήμες... Όμως εσύ, κορίτσι μου, μην πιστέψεις τίποτα από όλα αυτά. Σε έναν κόσμο γκρίζο και κακομοίρη, η ομορφιά τρομάζει...

Πόσο αλήθεια παίζει να είναι αυτό; Μου το έδωσε η κυρία στην έκθεση και της είπα μόλις το διάβασα ότι αυτό θα μπει στο μπλογκ. Και εννοείται ότι μπήκε. Είναι απλά τόσο όμορφο κείμενο...

Η ζωή αυτή μας κάνει να ξεχνάμε τι σημαίνει ζωή. Εγώ η ίδια παίρνω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Όλη μέρα αγκαλιά μέ ένα βιβλίο κατεύθυνσης, με στόχο να πάω ΑΠΘ Αγγλική Φιλολογία ή Ψυχολογία. Και πόσα άλλα κορίτσια δεν είναι έτσι; Και πόσα άλλα αγόρια δεν κλείνονται μέσα για να περάσουν ιατρική, Φαρμακευτική, Αρχιτεκτονική...; Και το μέλλον μας παραμένει αβέβαιο.
Χθες πήγα στο φαρμακείο, να πάρω ντεπόν(η κλασσική μου επίσκεψη ανά εβδομάδα) και ήταν μία μητέρα που η κόρη της (ή μήπως ο γιός της...;) έδινε φέτος Πανελλήνιες. Το παιδί της τέλος πάντων, έβγαλε γύρω στα 15000 μόρια από ότι έλεγε στην τύπισσα στο ταμείο και κοίταγαν τώρα μαζί ποια σχολή πρέπει να διαλέξει για να διοριστεί στο δημόσιο. Γουάτ δε ΦΑΚ πιπολ; Πάμε κάλα;
Και εγώ θα μπορούσα να κάθομαι ακόμα περισσότερο να διαβάσω και να πάω γυμναστήριο για να περάσω ΣΣΑΣ και να βρω αμέσως δουλειά, με σταθερό μισθό και λοιπά. Όμως δεν το θέλω. Και με εκνευρίζει να βλέπω μητέρες να μεταχειρίζονται τα παιδιά τους σα να είναι μαριονέτες και παιδιά μόλις 17-18 χρονών να νοιάζονται για μία "θεσούλα" στο δημόσιο. Αυτό είναι λοιπόν η ζωή μας; Διάβασμα 12 χρόνια στο σχολείο, σπουδές 4-5 χρόνια και μετά δημόσιο; Συναρπαστική ζωή. Και τα όνειρά μας; Αυτά πού πάνε;
Δε θέλω να καταλήξω έτσι. Να γίνει όλη μου η ζωή από τόνους άσπρου, μαύρου και γκρι. Δεν το θέλω. Δε θα επιτρεψω στον εαυτό μου να το κάνει αυτό.
Μακάρι να μπορούσα να πάρω το πινέλο και τις τέμπερές μου και να γεμίσω τα πάντα με χρώμα. Να ξεφύγω λίγο από το γκρίζο...

Η πόλη των χρωμάτων-Ζακ Στεφάνου

Όμορφη μου πόλη
έχεις γίνει γκρι και φεύγουν όλοι
βόλτα στις ταράτσες
βγαίνω το πρωί σε βλέπω όλη
γκρι είναι οι δρόμοι
γκρι κι όλοι αυτοί
που περπατάνε
μες τα γκρίζα σπίτια τους
γκρι θα μιλούν γκρι θα αγαπάνε

Μα δε σ' αφήνω γλυκιά μου πόλη
νοικιάζω αεροπλάνο
σημάδι κάνω στο χάρτη

Παίρνω μαζί μου ουράνια τόξα
αυτή που η λόξα γεμίζει με δόξα
το πάρτι

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως

Όμορφη μου πόλη
γίνανε οι δρόμοι σου λιβάδια
οι πλατείες λίμνες και όλα τα σκουπίδια
πολύχρωμα ψάρια
τα αμάξια δέντρα και οι μηχανές
λουλούδια
όμορφη μου πόλη γίνανε οι κόρνες σου
τραγούδια

Και τότε όλοι
γλυκιά μου πόλη
και εκείνοι που κάθονται
κι αυτοί που όλη μέρα δουλεύουν

Καρδιές παράθυρα
και πόρτες ανοίγουν
πετάγονται έξω
γελούν τραγουδούν και χορεύουν

Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε
σπίτια στους δρόμους
και αστυνόμους μπορντό
Παντού χαμόγελα
και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους
και ένας σκύλος καρό
Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια
και οι τοίχοι γαλάζιοι
και τα περίπτερα ροζ
αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει
και να γεμίζει με φως