Dark Sanctuary

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα μπλοκ αλά μπρατσέτα.... Επίσης θυμάμαι εκείνη τη φορά που ζωγράφισα τον τοίχο με μαρκαδόρους και η μαμά έπαθε πολιτισμικό σοκ :P Θυμάμαι πως πάντα ζωγράφιζα, γεμίζοντας τα φύλλα του μπλοκ με αφηρημένες φιγούρες με ψηλούς κορμούς, αδύνατα πόδια και κεφάλια-κολοκύθες. Eπίσης θυμάμαι καθαρά την πρώτη φορά που πήγα στο εργαστήρι σχεδίου. Κάποια παιδιά, μικρότερα, έφτιαχναν ό,τι ήθελαν από πηλό. Μεγαλύτερα ζωγράφιζαν με παστέλ ή νερομπογιές διάφορες συνθέσεις ή νεκρή φύση με μολύβι και όσοι ήταν για αρχιτεκτονική σχολή ή κάτι παρεμφερές έφτιαχναν στους καμβάδες τους τις προτομές αρχαίων Ελλήνων θεών με κάρβουνο. Στην αρχή ζωγράφιζα στα χοντρά χαρτιά του μπλοκ με ξυλομπογιές. Μετά, ήρθε το μολύβι. Στη συνέχεια, ο δάσκαλος με έμαθε να ζωγραφίζω σε κανσόν με ακουαρέλες και με παστέλ, αντιγράφοντας άλλα έργα ή κοιτάζοντας συνθέσεις και νεκρές φύσεις. Μετά πήγαμε αποκλειστικά σε μολύβι και μόνο σε συνθέσεις, για να μάθω καλύτερα τις αναλογίες και τις σκιάσεις. Γινόμουν όλο και καλύτερη και ευσεβής μου πόθος και όνειρο ήταν να ζωγραφίζω με κάρβουνο σε καμβά ή με λαδομπογιές σε καμβά. Αλλά το εργαστήρι σχεδίου έκλεισε και για κάμποσα χρόνια παράτησα το ταλέντο μου και περιορίστηκα σε λίγες και πρόχειρες ζωγραφιές νεράιδων και στο σχεδιασμό ρούχων. Συστηματικά, ξεκίνησα να ζωγραφίζω ξανά φέτος το καλοκαίρι. Ίσως επειδή πληγώθηκα βλέποντας τις ζωγραφιές του Θ. και της Μ. στο ΧΓ, αυτές τις τόσο τέλειες ζωγραφιές. Ζήλεψα το ταλέντο τους και θυμήθηκα την αίσθηση του 4Β Faber Castell στα χέρια μου, την απαλή μυρωδιά του χαρτιού, την υψή του παστέλ...
Kαι έτσι συνειδητοποίησα πως πάντα μα πάντα η ζωγραφική ήταν το καταφύγιό μου. Ο μικρός μου κόσμος, στον οποίο κατέφευγα όταν ήμουν χαρούμενη, όταν έκλαιγα, όταν πονούσα, όταν σκεφτόμουν. Εκεί είναι το μέρος όπου μπορω πολύ απλά να είμαι εγώ. Εγώ, χωρίς να κρύβομαι από κανέναν, χωρίς να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Εκεί είναι ο δικός μου κόσμος, όπου κάθε ιδέα που υπάρχει στο κεφάλι μου παίρνει ζωή με ένα μολύβι 4Β και λίγες ξυλομπογιές. Εκεί θα καταφύγω, όταν όλοι με παρατούν...Εκεί είναι το μέρος όπου μπορώ να εκφραστώ. Εκεί τα όνειρά μου γίνονται πραγματικά. Εκεί είναι το καταφύγιό μου. Το μέρος που πραγματικά αγαπώ.

Freak...

Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κορίτσια έχουμε πάντα μία μανια για το πως θα δείχνουμε, τι θα φορέσουμε, πως θα βαφτούμε και όλα τα συναφή. Προσπαθούμε να είμαστε υπεβολικά τέλειοι, υπερβολικά ωραίοι και όλα αυτά για να γίνουμε αρεστοί. Ποτέ δε μου άρεσε αυτό. Το θεωρούσα πολύ πολύ πολύ ρηχό. Και για ένα διάστημα στο γυμνάσιο και εγώ ήμουν ρηχή. Προσπαθούσα να κολλήσω και να γίνω αρεστή και συμπαθής με αυτά που φορούσα. Ακόμα έχω μία μπλούσα σκακιέρα από τη Δευτέρα Γυμνασίου, τότε που στη μόδα ήταν τα emo. Και έτσι άρχισα σιγά σιγά να γίνομαι εγώ, επειδή μισούσα όλη αυτή την υποκρισία, τη ρηχότητα και δεν ήθελα ποτέ να είμαι ίδια με τους άλλους.
Αυτό το εγώ βέβαια δεν είναι τίποτα ιδαίτερο. Περικλίει μπόλικα μαύρα ρούχα, μερικά άσπρα με πολύχρωμες λεπτομέρειες, κίτρινα και πράσινα την άνοιξη και το καλοκαίρι, τζιν φούστες, All Star και κάτι αγαπημένα Pepe Jeans μποτάκια που πήρα και προσφάτως μία φούστα με διπλή επένδυση και κάτι φιόγκους πάνω της.
To θέμα είναι πως χθες γυρίσαμε στις εποχές του Δημοτικού όπου όλοι με κορόιδευαν επειδή ήμουν old fashion και με έλεγαν γεροντοκόρη και κάμποσα άλλα. Και χθες λοιπόν είχα βάλει αυτά:

Πράγματι αυτά, έβγαλα φωτογραφία το πρωί επειδή μου άρεσε το ντύσιμο. Anyway, στην Άρτα δεν ξέρω γιατί, αλλά σνομπάρουν οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο. Και έτσι λοιπόν με το που πάτησα το πόδι μου στο σχολείο, άρχισαν οι κοροϊδίες όπως και στο Δημοτικό. Τι λαμπάδα, τι Patty, τι παλαιοληθική... Και πολλά άλλα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό. Δεν μπορώ να με κοροϊδεύουν. Δεν το αντέχω. Και συγκεκριμένα, όταν δεν τους πειράζω, δεν τους μιλάω καν, για ποιο λόγο να σκάνε στα γέλια όταν με βλέπουν μέσα στο προαύλιο; Δεν μπορώ να αμφιβάλλω ακόμα περισσότερο για τον εαυτό μου και μισώ το γεγονός πως χθες με έκαναν να κλάψω. Απλά δεν είμαι θύμα της μόδας οκέι; Αυτή είμαι. Και αν σας αρέσει.

Books...

Books are secrets waiting to be told. They are shoved aside on a dusty shelf or buried under a mountain of laundry that has still yet to be done. Forgotten by children in lieu of video games and flashy TV shows and passed off by adults. They always say they never have the time to read them… So they sit, stacked side by side in indistinguishable covers, dusty and cold. In each bound copy, stamped on each yellowed page lay stories of worlds you never imagined could ever exist… They stay in the same spot for years until you move, throwing them carelessly into a box on a truck only to stack them back on those same shelves in a new home.

But some of us know better. The books breathe life. Late at night when the world has gone to bed and our thoughts are running restlessly, they whisper to us from across the room, telling us to pick them up and crack them open. They offer a place to run away to when our feet are too scared to move. A place to hide when the world outside our windows seems too dark and too real. We find ourselves hidden amongst the pages and in the struggles and triumphs of our papery-selves. There is strength there to be shared, losses to be mourned and fights to have won. There are more dreams and loves and lies than we could ever manage outside of the pages of our books.

They suffer the wear and tear of being too well loved. Dog eared pages and cracked spines from re-reading the story of the prince and his heartbreak over and over late one night when our own hearts were broken to a million pieces. They have tea stains and hastily scribbled notes. Smudges from fantastic tea cakes and from our lips pressed against the pages in a show of great, knowing love.

In our books we find new worlds. We find the strength that we thought we did not possess. We find a shoulder to cry on and hands to lightly wipe the tears away. We find our knight in shining armour, our princess in the tower and our kingdoms to run away to. We find our own stories, our own words and words we never knew we wanted to say.

We feel sorry for the people who don’t read, or say they don’t have time. We laugh when people say “Its just a book.” or “You don’t need two copies of that” because to us, each book contains subtle differences that make them unique. We know the importance and the magic of books, even when the rest of the world has passed them by.

Δεν το έγραψα εγώ. Αλλά με εκφράζει κάθε του γραμμή. Είχα ανάγκη να το ποστάρω, αύριο λογικά θα υπάρξη μακροσκελέστατη ανάλυση της αγάπης μου για τα βιβλία. Farewell until then.

In pain...

Δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά. Κ.Α.Θ.Ο.Λ.Ο.Υ.
Είμαι απλά τόσο άχρηστη που δεν μπορώ να το αντέξω. 16 στο πρώτο πανελλαδικού στυλ πρόχειρο στην Ιστορία Τρίτης. Οκέι, απλά διάβαζω κάθε Σάββατο τόσο πολύ γι' αυτό το μάθημα που το κεφάλι μου σπάει και καταλήγω να γράφω 16, ενώ ξέρω τα πάντα στην εντέλεια για μία μαλακισμένη πηγή. Το διάολο μου δηλαδή. Και κάθομαι πάνω από μία βδομάδα να φτιάξω τον Riddler για τα γενέθλια ενός παιδιού και αυτός αντί να πει ένα, ένα μόνο ΕΝΑ γαμημένο ευχαριστώ, δεν είπε τίποτα. Απλά του άρεσε. Οκ.
Να τα χέσω όλα αυτά. Απλά δεν είμαι καλή σε τίποτα. Ποτέ δεν ήμουν το παιδί που 'χε κλίση σε κάτι. Ποτέ. Πάντα δεύτερη, πάντα τελευταία, πάντα μη ιδιαίτερη, ποτέ να μη ταιριάζω και να μη χώνομαι πουθενά. Να μη με αποζητά κανείς, ακόμα και αν εξαφανίζομαι για ώρες και ώρες. Αυτό το παιδί ήμουν. Και είμαι ακόμα. Και θα είμαι λογικά για πολύ καιρό.
Απλά θέλω κάποιον να πει κάτι τέτοιο...

I'm not a good person

omg, please stop these paranoias
 just take a deep breath
 and think about it.... really
 you're not a good person? you're one the best I've ever "met"... in the few days we know each other, you gave me more than a hundred "friends" ever did
 and this is not being a good person?
 in my eyes, this is being an awesome person

 but honestly...I don't think I gave you something special

you didn't?
 you gave me a smile
 someone to hope I'll ever see
 someone to surround me with
 isn't that enough to you?

Καλά η αλήθεια είναι πως όντως κάποιος μου τα είπε και έκανε τα δάκρυα να στεγνώσουν, αλλά αυτός ο κάποιος πέφτει γύρω στα 1.891 χλμ μακριά, οπότε... Απλά να... θα θελα να μουν ξεχωριστη για κάποιον.

Πφ, με έπιασαν οι ανασφάλειες. Απλά χρειαζόμουν να κάνω μία ανάρτηση μέσα στη μοίρλα και τη θλίψη

Something There Vol.2

Σήμερα θα παραθέσω πάλι μερικά favorites μου από το deviantART, με τους τίτλους που τους έχουν δώσει οι δημιουργοί τους.  Το θέμα των εικόνων; Harry Potter.

SPOILER ALERT: Η ανάρτηση περιέχει μπόλικο σπόλερ για όλο το ΧΠ. Αν θελετε να τα διαβασετε μόνοι σας, μη διαβάζετε την ανάρτηση :Ρ

1. My favorite tale

Βλέπουμε ένα κεφάλαιο από το 7ο βιβλίο να ζωντανεύει. Ο Σνέιπ είναι με τον Προστάτη του, την ελαφίνα, ο Ντάμπλιντορ μάχεται με τον Βόλντεμορτ. Από το παράθυρο φαίνεται το Χόγκουαρτς. Απλά δεν ξέρω, μου φαίνεται τόσο...μαγικό. Ακριβώς το συναίσθημα που μου βγάζουν τα βιβλία όταν τα διαβάζω. Με πάνε στο δικό τους κόσμο και οι χαρακτήρες παίρνουν σχήμα και μορφή εκει. Και η εικόνα αυτή πήρε Daily Deviation. Nα τι είπε αυτός που την πρότεινε. From the suggester: "Beautifully done: magical, thoughtful and heartfelt. I simply love the details, just as amazing as the book it illustrates. Amazing art by a talented artist!"

2. Until the very end

Η χρυσή μπάλα. Τα μουδιασμένα του δάχτυλα ψαούλεψαν στο πουγκί που κρεμόταβ στο στήθος του και την έβγαλαν.

Ανοίγω στο κλείσιμο.

Την κοίταξε βαριανασαίνοντας. Τώρα που ήθελε να περνά ο χρόνος όσο πιο αργά γίνονταν, τώρα είχε επιταχυνθεί, και η κατανόησγ λερχονταν τόσο γρήγορα που ξεπερνούσε την ταχύτητα της σκέψης. Τώρα ήταν το κλείσιμο. Τώρα ήταν η ώρα,
Έφερε το χρυσό μέταλλο στα χείλη του και ψιθύρισε: ''Πρόκειται να πεθάνω.".
Το μεταλλικό περίβλημα άνοιξε. Κατέβασε το τρεμάμενο χέρι του, ύψωσε το ραβδί του Ντράκου μέσα απ' το μανδύα και μουρμούρισε: "Φώτισε.".
Η μαύρη πέτρα με το ακανόνιστο ράγισμα στο κέντρο βρίσκονταν μέσα στη χρυσή μπάλα. Η πέτρα της ανάστασης είχε ραγίσει με μία κάθετη γραμμή που συμβόλιζε το ραβδί από κουφοξυλιά. Το τρίγωνο κι ο κύκλος που συμβόλιζαν το μανδύα και την πέτρα ήταν ακόμα ορατά.
Και πάλι ο Χάρι κατάλαβε χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί. Δε χρειάζονταν να τους φέρει πίσω, γιατί σε λίγο θα πήγαινε να τους βρει εκείνος. Δε τους καλούσε να έρθουν, εκείνοι τον καλούσαν.
Έκλεισε τα μάτια του και γύρισε την πέτρα τρεις φορές στο χέρι του.
Ήξερε τι έγινε γιατί γύρω το άκουσε θροΐσματα, που μαρτυρούσαν ότι εύθραυστα κορμιά ακροπατούσαν στο διάσπαρτο με φρύγανα έδαφος, στις παρυφές του Δάσους. Άνοιξε τα μάτια τους και κοίταξε γύρω του.
Δεν ήταν ούτε φαντάσματα, ούτε άνθρωποι με σάρκα και οστά, το έβλεπε. Έμοιαζαν περισσότερο με το Χερτ, τότε που βρήκε από το ημερολόγιο, πριν τόσα χρόνια, όταν ήταν μία ανάμνηση που κόντευε να γίνει συμπαγής. Δεν ήταν απτοί σα ζωντανά σώματα αλλά ήταν πολύ πιο απτοί από τα φαντάσματα και, καθώς έρχονταν κοντά του, υπήρχε σε όλα τα πρόσωπα το ίδιο τρυφερό χαμόγελο.
Ο Τζέιμς είχε το ίδιο ακριβώς ύψος με το Χάρι. Φορούσε τα ρούχα με τα οποία πέθανε και τα μαλλιά του ήταν αχτένιστα, ανακατεμένα, τα γυαλιά του στραβοφορεμένα σαν του κυρίου Ουέσλι.
Ο Σείριος ήταν ψηλός και όμορφος, νεότερος απ' ότι τον γνώριζε ζωντανό το αγόρι. Κινήθηκε με μία αβίαστη χάρη, με τα χέρια στις τσέπες του κι ένα χαμόγελο στα χείλη.
Ο Λούπιν ήταν επίσης νεότερος, ξεκούραστος, ενώ τα μαλλιά του ήταν πιο πυκνά και πιο σκούρα. Έδειχνε ευτυχισμένος που γύρισε στα παλιά λημέρια του, σοτ σκηνικό των εφηβικών περιπλανήσεών του.
Το χαμόγελο της Λίλι ήταν το πιο πλατύ απ' όλα. Έσπρωξε πίσω τα μακριά μαλλιά της καθώς τον πλησίαζε και τα πράσινα μάτια της, τόσο όμοια με τα δικά του, έψαξαν λαίμαργα το πρόσωπό του σαν να μην μποεούσε να τον χορτάσει. "Ήσουν τόσο γενναίος",ψιθύρησε.
Ο Χάρι δε μπορούσε να μιλήσει. Τη ρούφαγε με τα μάτια του και σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να την κοιτάζει για πάντα και να μην τη χορτάσει ποτέ.
"Κοντεύεις να φτάσεις",μίλησε ο Τζέιμς. "Είσαι πολύ κοντά. Είμαστε...τόσο περήφανοι για 'σενα.".
"Πονάει;" Η παιδιάστικη ερώτηση ξέφυγε από τα χέιλη του, προτού προλάβει να τη συγκρατήσει.
"Ο θάνατος; Καθόλου.",απάντησε ο Σείριος."Είναι πιο γρηγορο και πιο εύκολο από το να σε πάρει ο ύπνος.".
"Και θα θέλει να είναι γρήγορο. Θα θέλει να τελειώνει.",πρόσθεσε ο Λούπιν.
"Δεν ήθελα να πεθάνετε.",ψέλισσε ο Χάρι. Τα λόγια βγήκαν παρά τη θέλησή του. "Κανείς σας. Συγνώμη..." Απευθύνονταν περισσότερο στο Λούπιν, ικετευτικά. "Μόλις γεννήθηκε ο γιος σου... Ρέμους, λυπάμαι...".
"Κι εγώ λυπάμαι",αποκρίθηκε ο Λούπιν. "Λυπάμαι που δε υα τον γνωρίσω... αλλά θα ξέρει γιατί πε΄θανα κι ελπίζω να καταλάβει. Προσπαθούσα να φτιάξω ένα κόσμο όπου θα ζούσε μια πιο ευτυχισμένη ζωή".
Μια παγερή αύρα, που ήρθε από την καρδιά του Δάσους, ανάδεψε τα μαλλιά στο μέτωπο του Χάρι. Ήξερε ότι δεν μπορούσαν να του πουν να φύγει, ότι έπρεπε να είναι δική του η απόφαση.
"Θα μείνετε μαζί μου;"
"Μέχρι το τέλος",τον διαβεβαίωσε ο Τζέιμς.

Χάνει τη χάρη του στα ελληνικά. Αλλά το νόημα είναι ίδιο έτσι δεν είναι; Προσωπικά, είχα πλαντάξει στο κλάμα σε αυτή τη σκηνή.

3. SPOILERS_Lupin+Tonks Ending?

Σε μία συνέντευξη η Τζ. Κ Ρόουλινγκ έλεγε πως ο Λούπιν σκοτώθηκε από τον Ντολόχοβ(ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ, όνεστλι, ίβεν Νέβιλς ΓΚΡΑΝΤΜΟΔΕΡ ντιφιτιντ δις φρικινγκ Ντολόχοβ, φορ Μερλινς σέικ!) και η Τονκς από την Μπέλατριξ, που εξ' αρχής είχε δηλώσει πως "με την πρώτη ευκαιρία" θα σκότωνε το ''βρωμόπαιδο και το τέρας που παντρεύτηκε''. Οπότε εδώ βλέπουμε μία πιθανή σκηνή θανάτου. Ο Λούπιν έχει πεθάνει ήδη και η Τονκς θρηνεί από πάνω του, ενώ στο βάθος η Μπέλατριξ ετοιμάζεται να χτυπήσει την ανιψιά της. Η καλλιτέχνις πιστεύει πως η Μπέλατριξ είναι άτομο που θα χτύπαγε κάποιον πισώπλατα. Και εγώ αυτό πιστεύω. Rest In Peace Remus Lupin and Nymphadora Tonks-Lupin.

4. your husband is dead

Η Λίλι, αγκαλιά με το Χάρι, καθώς ο Βόλντεμορτ σκοτώνει τον Τζέιμς. Μου αρέσει η μητρική της στάση, το πως έχει το Χάρι κολλημένο πάνω της για να τον προστατεύσει. Μου αρέσει η εικόνα. Μου αρέσει που κλαίει για το θάνατο του Τζέιμς. Και όταν λέω μου αρέσει δεν εννοώ πως χαίρομαι, δεν είμαι μαζοχίστρια. Απλά μου φέρνει ένα πικρό συναίσθημα, αυτό που έπρεπε να φέρνει κάθε τέτοια εικόνα. Aπλά μου φέρνει μελαγχολία. Δεν είναι κακό. Κάθε άλλο, έτσι πρεπει να νιώθω. Καημένη Λίλι. Your husband is dead and soon you'll follow him. =[
Υ.Γ. Ο Τζέιμς και η Λίλι ήταν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα μου ζευγάρια.

Αυτά από εικόνες αυτή τη φορά.

The End of an Era

Mεγάλωσα μαζί του. Γέλασα και έκλαψα με τα καμώματά του. Με έπιανε αγωνία για τις περιπέτειες του. Παραθέτω εδώ τον τίτλο(στον τίτλο της ανάρτησής μου) και το θέμα ενός τόπικ από το HW και φυσικά το μακροσκελές ποστ-έκθεσή μου που ήταν η απάντηση.

The dedication of this book is split seven ways.
To Neil
To Jessica
To David
To Kenzie
To Di
To Anne
And to You
If you have stuck with Harry until the very end.

Η πρεμιέρα του πρώτου μέρος της τελευταίας ταινίας, τον Νοέμβριο του 2010, μας άφησε όλους με πολλές προσδοκίες για την επόμενη και τελευταία ταινία.
Γνωρίζουμε εδώ και καιρό πως τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί, το δεύτερο κομμάτι των Κλήρων αλλά και η τελευταία ταινία της σειράς που σημάδεψε τους περισσότερους από εμας έρχεται να βάλει ένα τέλος στην περιπλάνηση με τον Χάρι Πότερ.

Με το πρώτο βιβλίο να κυκλοφορεί το 1998, και το τελευταίο οχτώ χρόνια μετά, συμπληρώθηκε το ένα κομμάτι του ταξιδιού. Παράλληλα με αυτά, από το 2000 έως το 2011, μία γενιά μεγάλωσε παρακολουθώντας τις περιπέτειες του αγαπημένου μας μάγου.

Φυσικά τίποτα δεν τελείωσε, ούτε καν αφού "το σημάδι του είχε να τον πονέσει 19 χρόνια. Όλα ήταν καλά.". Οι ιστορίες του Μπιντλ του Βάρδου, το πρίκουελ 800 λέξεων και η εγκυκλοπαίδεια που η Τζόαν Ρόουλινγκ έχει υποσχεθεί πως θα γράψει παραμένουν ζωντανές αποδείξεις πως οι Κλήροι του Θανάτου δεν αποτελούν και το τέλος του Χάρι Πότερ.

Με την τελευταία ταινία όμως κλείνει μία μεγάλη ιστορία. Γνωρίσαμε τον Χάρι Πότερ σε διαφορετική ηλικία ο καθένας μας, τον αγαπήσαμε για διαφορετικό λόγο, όμως αυτό μας έφερε κοντά, και αυτό αποδεικνύεται από το ίδιο το φόρουμ όπου γράφεται αυτό το κείμενο. Το είπε άλλωστε ο Ντάμπλντορ:"Οι διαφορές στα έθιμα και στη γλώσσα δε σημαίνουν τίποτε όταν έχουμε κοινούς στόχους και μεγάλη καρδιά."

Αν το καλοσκεφτείτε, ο χρόνος από τότε που γνωρίσαμε τον Χάρι Πότερ πέρασε μέχρι σήμερα, πέρασε εξαιρετικά γρήγορα, σχεδόν μαγικά γρήγορα.

Σε τέσσερις μήνες από σήμερα η τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ προβάλλεται σε παγκόσμια πρεμιέρα. Η εποχή Χάρι Πότερ τελειώνει, ο μικρός μάγος μεγάλωσε και μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί του. Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο τελευταίες ταινίες μας κάνει από τη μια να ανυπομονούμε για το επικό τέλος, το γεγονός μίας ολόκληρης γενιάς, και από την άλλη να θέλουμε να αργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται.

Δεν θέλουμε να τελειώσει τόσο γρήγορα, σωστά;

***

Πως περιμένετε να είναι το μεγάλο φινάλε;

Πως νιώθετε που τον φετινό Ιούλιο έρχεται το τέλος μίας εποχής;

Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Είστε ένα από τα άτομα στα οποία αφιερώνει η Τζόαν το τελευταίο της βιβλίο;

Και πάνω απ' όλα, τι άλλαξε στη ζωή σας ο Χάρι Πότερ;

~~~

Ήμουν σχεδόν 9 όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο και πραγματικά κόλλησα. Ήταν ίσως από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Να ακούω τη βροχή να μαστιγώνει τα παράθυρα και να διαβάζω τις περιπέτειες στο σκοτεινό κάστρο.
Πήρα το έβδομο βιβλίο στην πρεμιέρα της πώλησής του στην Ελλάδα. Νομίζω ήταν Νοέμβριος ή Δεκέμβριος του 2007. Είχα αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα. Αυτό που μου δημιουργούν μερικές φορές τα αστέρια. Που είναι τόσο μακριά και δεν μπορώ να τα φτάσω, αλλά και πάλι, είναι πολύτιμα. Έτσι και ο Χάρι. Τόσο πολύτιμος, αλλά δυστυχώς τελειώνει, έτσι δεν είναι; Προσωπικά, δεν ξέρω γιατί, αλλά θα ευχόμουν να μην τελείωνε τόσο γρήγορα. Ίσως απλά γιατί θέλω να διατηρήσω τη μαγεία μέσα μου.
And to You
If you have stuck with Harry until the very end.
Ναι, μου το αφιέρωσε. Και νιώθω πολύ περήφανη που είχα κολλήσει με αυτά τα υπέροχα βιβλία και σχεδόν πέντε χρόνια της ζωής μου κυκλοφορούσα με ένα χοντρό βιβλίο της Ρόουλινγκ ανά χείρας. Νομίζω ότι το κάθε μέλος που είναι εγγεγραμμένο εδώ και τα άλλα χιλιάδες παιδιά(μικρά ή μεγάλα) διασκορπισμένα σε όλη την υφήλιο, χαίρονται που η Τζόαν τους αφιέρωσε το βιβλίο.

Παράθεση:

Ποιες ήταν οι στιγμές που σας προκάλεσαν τα πιο έντονα συναισθήματα από τα βιβλία ή τις ταινίες;

Eίναι πάρα πολλές. Και όσο τις θυμάμαι νοσταλγώ. Καταρχάς η επίσκεψη του Χάρι στον Καθρέφτη του Έριζεντ. Ήμουν αρκετά μικρή τότε, αλλά με είχε συγκινήσει πολύ. Είναι τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο ο καθρέφτης που σου δείχνει τον βαθύτερο πόθο της καρδιάς σου να σε δείχνει με την οικογένειά σου. Είχα συγκινηθεί εκεί.
Η συνάτηση με το Σείριο. Από εκεί μου έχει μείνει το εξής(από την ταινία):
Sirius Black: I expect you're tired of hearing this, but you look so like your father. Except your eyes. You have...
Harry: My mother's eyes.
Sirius Black: It's cruel that I got to spend so much time with James and Lily, and you so little. But know this; the ones that love us never really leave us. And
you can always find them in here.[puts his hand to Harry's heart]
Στο Κύπελο της Φωτιάς με συγκίνησε που είδε τα 'φαντάσματα' των γονιών του εκεί με τους δίδυμους πηρύνες. 
Οκέι, παίζει απλά να μίσησα τη Ρόουλινγκ όταν πέθανε ο Σείριος. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα και δεν έλεγα να το συνειδητοποιήσω."It's just hard," Harry said finally, in a low voice, "to realize he won't write me again."
Στο έκτο, ο θάνατος του Ντάμπλιντορ. 
Ο θάνατος του Φρεντ. Εκεί που ο Χάρι είδε τον Ρέμους και την Τονκς στο πάτωμα. Και ειδικά δε όταν πήρε την απόφαση να παραδωθεί. "I'm about to die". Και γύρω του εμφανίστηκαν οι γονείς του, o Σείριος και ο Λούπιν και έβαλα τα κλάματα.
"You are nearly there," said James. "Very close. We are...so proud of you."
"You'll stay with me?" asked Harry. "Until the very end," said James.
Kαι τώρα δε θυμάμαι ακριβώς πως ήταν τα αγγλικά, αλλά ο Χάρι είχε ρωτήσει: "Πονάει;"
Και ο Σείριος είχε απαντήσει:"Ο θάνατος; Καθόλου. Μοιάζει σα να πέφτεις για ύπνο". Οκέι, εκεί είχα βάλει τα κλάματα. Απλά νόμιζα πως ο Χάρι θα πέθαινε.
Η απόδειξη πως ο Νέβιλ ήταν Γκρίφιντορ. "I'll join you when hell freezes over." . Δεν ξέρω. Απλά με άγγιξε η αποφασιστηκότητά του.
Και τέλος, ο επίλογος. Τόσο ταιριαστός με το ξεκίνημα. "Το σημάδι του είχε να τον πονέσει 19 χρόνια. Όλα ήταν καλά".

Παράθεση:

Και πάνω απ' όλα, τι άλλαξε στη ζωή σας ο Χάρι Πότερ;

Ο Χάρι Πότερ....Χμ, κατ'αρχάς έμαθα να αγαπάω την ποιοτική λογοτεχνία. Επιπρόσθετα, μπήκα σε ένα κόσμο μαγείας. Όσο είχα παρέα το Χάρι, δεν ήμουν στην πραγματικότητα. Ήμουν στον τόσο ξεχωριστό του κόσμο. Επιπλέον, η ιστορία αυτή μιλά για το πως πρέπει να ελέγχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου. Για το πώς να βρεις μία εσωτερική δύναμη που δεν ήξερες πως κρύβεις. Να κάνεις το σωστό για το κοινό καλό. Και πάνω από όλα, μίλαγε για την αγάπη. Όχι σαχλορομάντζα και αηδίες. Την καθαρή αγάπη για τους γονείς και τους φίλους και ένα άτομο αγαπημένο που μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε τόσο ξεχωριστά πράγματα. Απλά με έμαθε να εκτιμώ 2-3 πράγματα που παλα ιότερα θεωρούσα δεδομένα. Η Τζόαν κατάφερε να μου χαρίσει ένα κόσμο μαγικό, και να μου περάσει πολλά. Νομίζω αυτό κατάφερε να το κάνει με όλους.

Παράθεση:

Πως νιώθετε που τον φετινό Ιούλιο έρχεται το τέλος μίας εποχής;

Ειλικρινά; Χάλια. Αλλά όπως είπε ο Σείριος στην τρίτη ταινία, ό,τι αγαπάμε πάντα μένει μέσα στην καρδιά μας. Και έτσι ποτέ μας δε θα ξεχάσουμε το μικρό αγόρι με το σημάδι κεραυνού και τα γυαλιά. Πάντα θα 'μαστε εδώ και θα τα θυμόμαστε όλα. Όλοι μαζί.

Παράθεση:

Πως περιμένετε να είναι το μεγάλο φινάλε;

Ελπίζω να μην καταστραφεί το βιβλίο. Ελπίζω να με κάνει να συγκινηθώ όπως το βιβλίο. Και πάνω από όλα, ελπίζω να είναι μία ταινία που απλά όλοι εμείς οι Χαριποτερόφιλοι θα αγαπήσουμε.







Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται. Ούτε μπορώ να ξεχάσω αυτή την συγκεκριμένη αγάπη. Τα βράδια που το διάβαζα δίπλα στο τζάκι. Τα γέλια που έριχνα με τις ατάκες του Ρον. Την τόσο τέλεια Λούνα που υπερλατρεύω(είμαι Ράβενκλοου, after all B) ). Τα ζευγάρια που έφτιαχνα με το μυαλό μου: Ντάκο/Ερμιόνη(πίστευα πως η μουσίτσα θα άλλαζε), Χαρι/Λούνα, Νέβιλ/Λούνα, Ρον/Λουνα (αυτή η Λούνα άλλαξε 15 χέρια) Κράμπε/Γκόιλ (<3 :Ρ) και από Next Generation Ρόουζ/Σκορπιός, Τέντι/Βικτουάρ και Λίλι-Λούνα/Λόρκαν ή Λίλι-Λούνα/Λύσανδρος (Λόρκαν+Λύσανδρος=τα δίδυμα της Λούνα). Όταν πήρα στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο έτρεμα από συγκίνηση. Τρεις μέρες αργότερα το τελείωνα. Το κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου και αρνιόμουν να πιστέψω πως πέθανε ο Φρεντ, ο Ρέμους και η Τονκς. Ακόμα και ο Σνέιπ. Ειλικρινά τους φανταζόμουν όλους αυτούς μαζί με τη Χέντβιχ και τον Κρίτσερ να φωνάζουν στο Ντράκο Μαλφόι "ΓΙΑΤΙ  ΕΣΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕΣ?". Ο Χάρι Πότερ και ο κόσμος του πάντα θα ζει μέσα μου. Πάντα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όσο διατηρούμε τη μαγεία, αυτή δε μας αφήνει. Long live Harry Potter!

Midnight

Αχ, τα μεσάνυχτα με αυτό το σκοτάδι που κρύβει τόσο μυστήριο και ένα σκοτεινό γόητρο. Ό,τι πρέπει για τρομακτικές ιστορίες. Και τα αστέρια είναι οι σύντροφοί μας στο μακρύ ταξίδι της νύχτας, μέσα στη σιγαλιά, αυτά είναι μάρτυρες των πάντων... Και μου θυμίζουν τόοοοσα πολλά.
Κυρίως οι αναμνήσεις είναι από το χωριό. Στο χωριό των γονιών του πατέρα μου. Πανέμορφες αναμνήσεις. Να καθόμαστε με τα ξαδέρφια μου μέχρι τις 4 μέχρι τις 5 το πρωί. Γύρω-γύρω σκοτάδι, τόσο μικρό χωριό έχει λίγο φωτισμό. Μερικά τζιτζίκια να ακούγονται. Και 'μεις να γελάμε, να ακούμε τραγούδια, να μιλάμε και να καθόμαστε ξαπλωμένοι κοιτώντας τα βάθη του ουρανού... Πόσα αστέρια έχω δει να πέφτουν.... Eίναι τόσο ρομαντικό να τα βλέπεις. Και δεν μπορώ απλά να τα σκεφτώ ως μπάλες αερίων οι οποίες είναι στο διάστημα. Μου φαίνονται τόσο ιδιαίτερα για να είναι τόσο απλά. -.-
Μιας και είπα μπαλες αερίων, με μία ξαδέρφη μου, την Ιωάννα, γύρω στη μία το βράδυ, αν δεν είχαν πέσει πολλά αστέρια, για να μπούμε στο κλίμα λέγαμε το εξής:
Ιωάννα-Πούμπα: "Έι Τιμόν, τι είναι τα αστέρια;"
Creepy Dreamer-Τιμόν: " Τα αστέρια είναι απλά μερικές... πυγολαμπίδες κολλημένες στον ουρανό."
Ιωάννα-Πούμπα: "Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν αιωρούμενες μπάλες αερίων μίλια και μίλια μακριά από τη γη..."
Creepy Dreamer-Τιμόν: "Εσύ Πούμπα όλο τα αέρια σκέφτεσαι -.-"
Οκέι, όλοι λιώνουν στα γέλια όποτε το κάνουμε αυτό. XD Και η Ιωάννα κάνει τέλεια τον Πούμπα. Και όταν μας πιάνουν τα ρομαντικά μας, βάζουμε όλα τα τραγούδια που θα 'πρεπε να 'ναι στο φάκελο "Κόβουμε Φλέβα Όποτε το Ακούμε." Τι My Immortal, τι Bring me to Life, τι I Don't Wanna Miss a Thing, τι Προσκυνητής και γενικότερα Αλκίνοος Ιωαννίδης, τι Muse και τι Radiohead έχουν πέσει αυτά τα βράδια δε λέγεται. Φέτος μέλεται να συμπληρώσουμε το ρεμπερτόριο με μερικά κλασσικά της Disney. XD
Τα αστέρια μας βοηθάνε για να λέμε καμμένα πράγματα. Επίσης, αν και στο μέρος όπου καθόμαστε δεν έχει καθόλου φώτα, εμείς άνετα παίζουμε ξερή, ρίχνουμε πασιέτζες και το κρυφτό είναι μία από τις λύσεις μας. Είμαστε τοπ καμένα XD.
Αλλες αναμνήσεις, είναι από την κατασκήνωση. Ποτέ στην Πέρδικα δεν είχα εκτιμήσει τα αστέρια της μέχρι το τελευταίο βράδυ που φύλαξα σκοπιά. Πάντα φυλάγαμε σκοπιά, αλλά ποτέ δεν προσέχαμε τα αστέρια, έτσι μισοκοιμησμένοι που ήμασταν. Την τελευταία νύχτα, ένας ομαδάρχης, ο Άσπρος Ραν, πολύ μεγάλος, ήταν μαζί μας. Δεν ήταν υποχρεωμένος ωστόσο. Είχαμε μία μονώρη σκοπιά πέντε άτομα, δύο από την ενωμοτία της Άρτας και τρεις από την ενωμοτία των Ιωαννίνων(ήταν προσκοπική κατασκήνωση, συνδυαστική δύο συστημάτων προσκόπων :Ρ). Εκεί που καθόμασταν πάνω στα κούτσουρα, άλλοι με κουβέρτες, άλλοι με ζακέτες, και 'γω να 'χω την Έφη στα πόδια μου, έτοιμη να κοιμηθεί, παρατηρήσαμε πρώτη φορά τον ουρανό. Μέναμε τουλάχιστον 5-8 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό της Πέρδικας, μέσα σε ένα ξέφωτο του δάσους που ήταν δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε πως φαίνονται τα άστρα σε ένα τέτοιο μέρος, όπου ο φωτισμός είναι ανύπαρκτος, ε; Είναι σχεδόν ό,τι πιο μαγικό έχω δει στη ζωή μου... Όλος ο ουρανός μπροστά σου και όσο και να κοιτάς, να μη χορταίνεις. Ο Άσπρος Ραν μας μίλησε για τις κινήσεις των αστεριών και μας έδειξε κάμποσους αστερισμούς. Η αγάπη μου για τη σελήνη εκείνη την νύχτα μετριάστηκε. Υποβαθμίστηκε. Η σελήνη λάμπει αλλά έτσι μας κρύβει τα πολύτιμα αστέρια. Τα αστέρια είναι πολλά αλλά ξεχωριστά. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Απλά τα αγαπάω....

http://www.youtube.com/watch?v=5N86aaRzevE

 I See The Light- Rapunzel & Flynn(Eugune) Tangled.

All those days watching from the windows
All those years outside looking in
All that time never even knowing
Just how blind I've been
Now I'm here, blinking in the starlight
Now I'm here, suddenly I see
Standing here, it's all so clear
I'm where I'm meant to be

And at last I see the light
And it's like the fog has lifted
And at last I see the light
And it's like the sky is new
And it's warm and real and bright
And the world has somehow shifted
All at once everything looks different
Now that I see you

All those days chasing down a daydream
All those years living in a blur
All that time never truly seeing
Things, the way they were

Now she's here shining in the starlight
Now she's here, suddenly I know
If she's here it's crystal clear
I'm where I'm meant to go

And at last I see the light

And it's like the fog is lifted

And at last I see the light

And it's like the sky is new

And it's warm and real and bright
And the world has somehow shifted
All at once, everything is different
Now that I see you, now that I see you