Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

In Wonderland...

Όλοι ξέρετε την ιστορία της Αλίκης, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων, θα την πω... ^_^
Ένα μικρό κορίτσι, η Αλίκη, εκεί που κάθεται κάτω από ένα δέντρο, βλέπει ένα άπρο λαγό. Με κουστούμι και ρολόι τσέπης. Και τον ακολουθεί, μέχρι που εκείνος πέφτει στην κουνελότρυπα. Και η Αλίκη πέφτει πίσω από αυτόν. Και ξεκινάει το περίεργο ταξίδι της στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου γνωρίζει τον Καπελά, τον Γάτο Τσεζάιρ, την Κόκκινη Βασίλισσα, και ένα σωρό άλλους. Βάφει τα άσπρα τριαντάφυλλα κόκκινα και πίνει τσάι σε μισές κούπες. Και ξαφνικά βρίσκεται πάλι κάτω από το δέντρο και ήταν σαν να κοιμόταν. Ήταν όνειρο; Ή πραγματικότητα;

Is it real? Is it pretend?

Μερικές φορές έτσι δε νιώθουμε όλοι μας; Σα να ζούμε στη Χώρα των Θαυμάτων; Σα να ζούμε κάιτ που δεν ξέρουμε αν είναι όνειρο ή πραγματικότητα; Εγώ το έχω ζήσει πολλές φορές. Γιατί η φαντασία σε βάζει σητν πλάτη γιγαντιαίων ταξιδιάρικων πουλιών και σε ταξιδεύει σε όλα τα απίθανα μέρη. Έχω πάει σε δικές μου Wonderland. Η πιο ζωντανή για εμένα, είναι αυτή που πάω όταν ζωγραφίζω. Νιώθω σα να μπαίνω σε μία σφαίρα ολόλευκη ή έστω διάφανη. Και μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω. Δημιουργώ το δικό μου κόσμο. Με παστέλ, με ακουαρέλα, με ροζ και πράσινες ξυλομπογιές, με μολύβι 4Β. Και τότε, νιώθω πως ο πραγματικός κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος. Πιο φωτεινός και χαρούμενος και ευτυχισμένος. Και νιώθω πως μπορώ να μεταφέρω τα χρώματ της παλέτας μου στις γκρι πολυκατοικίες και να βάψω τον κόσμο φούξια ή κίτρινο με μωβ πουά. Όταν επίσης διαβάζω, το μυαλό μου καλπάζει και πηγαίνει σε άλλα μέρη και ζωγραφίζει μόνο του τον φανταστικό κόσμο που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας του μυθιστορήματος. Είναι τόσο συναρπαστικό να μπορείς να πηγαίνεις σε άλλα σύμπαντα και σε άλλους κόσμους. Σε κάνουν να ξεχνάς λίγο το δικό σου που είναι τόσο τραγικά γεμάτος με δυστυχία...
Όμως να προσέχεις. Δεν πρέπει να σε τραβήξουν οι λωτοί. Μη φας τους λωτούς. Γιατί ξεχνάς. Ξεμυαλίζεσαι. Και τότε δε θα δεις ποτέ σου την Ιθάκη.



4 σχόλια:

Weird Fairy είπε...

Αν δεν μεταφερθείς στη δική σου χώρα τον θαυμάτων, δε ξέρεις να ζεις! Γι'αυτό υπάρχει η φαντασία1 Για να μας βοηθά να ταξιδεύουμε σ'ένα κόσμο δικό μας, ένα κόμο όπως τον θέλουμε!
Και ξέρεις κάτι; Οι δικές σου πολυκατοικίες, είναι φούξια και κίτρινες με μοβ πουά! Ο δικός σου κόσμος είναι λαχανί και κόκκινος και μπλέ και...ό,τι θέλεις εσύ!
Στον δικό σου κόσμο, ζεις αυτό που θες εσύ!
Μα δε πρέπει να ξεχνάς την πραγματική ζωή...γιατί όσο όμορφος κι αν είναι ο ονειρικός μας κόσμος, ζούμε σε ένα κόσμο γκρίζο... Αλλά παντού θα υπάρχουν πολύχρωμες πινελιές, να μας θυμίζουν τη χαρά!
Φιλάκια πολλά!

Creepy Dreamer είπε...

<3
Να γιατί σε αγαπάω<3
Χαρά Θεού <3

Συμφωνώ μαζί σου. Ο κόσμος είναι γκρίζος και δεν πρέπει να μας δελεάζουν οι πολύχρωμοι λωτοί. ;)

Φιλάκια<3 ^^

Fleur είπε...

Ειναι αληθεια πως πολλες φορες θελουμε να ξεφυγουμε και να ζησουμε στον δικο μας φανταστικο κοσμο.Δεν ειναι κακο αυτο,αντιθετα το θεωρω πλεονεκτημα.
Ωστοσο δεν πρεπει να μπερδεψουμε τον κοσμο του "ειναι" με τον κοσμο του "φαινεσθαι".:)

Creepy Dreamer είπε...

Πολύ σωστά Φλεράκι. Γιατί αν συγχέουμε αυτά τα 2...πάμε χαμένοι. ;)