Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα πολύ μακρινό βασίλειο από αυτό της Ελλάδας, όταν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση και ο ''Τζέφρεϋ'', ζούσε ένα μικρό κορίτσι.
Είχε φοβερή αδυναμία στα μαύρα φορέματα με φραμπαλάδες, στα μακριά μαλλιά, στα All Star και στις φωτογραφίες.
Ήταν ένα χαρούμενο άτομο, κοινωνικό, ονειροπόλο και με πολλή δημιουργηκότητα.
Μία ημέρα, συνέβη κάτι τρομερό, κάτι φρικτό και απαίσιο. Η καλύτερή της φίλη, την παράτησε για άλλες κοπέλες.
Τότε η ηρωίδα του μικρού παραμυθιού αυτού, λύγισε. Άρχισε να κλαίει. Να στενοχωριέται. Κλείστηκε στον εαυτό της. Μίλαγε άσχημα και απότομα στους άλλους. Ώσπου στο τέλος όλοι την άφησαν... Μέχρι που έμεινε μόνη της για πάντα και πάντα, να κλαίει για τη φίλη που είχε χάσει τόσα χρόνια πριν...
Οκέι, ίσως είναι λίγο epic fail το παραμύθι, αλλά το έγραψα εγώ.
Λοιπόν, η κοπελίτσα της ιστορίας μας είχε μία φίλη. Πιθανότατα για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια.
Κια η φίλη της την παράτησε. Χαζή φίλη. Ποτέ της η φίλη δεν κατάλαβε τι ξεχωριστό είχε στη κατοχή της...
Πόσοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν έναν άνθρωπο να τους νοιάζεται, να τους αγαπά, να τους στέκεται; Και πόσοι από αυτούς τον εκτιμούν;
Μερικοί άνθρωποι απλά δεν ξέρουν τι έχουν δίπλα τους. Και μετά το αφήνουν να φύγει. Ή το διώχνουν.
Δεν είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε για κάποιον που μας άφησε. Ναι, τον στηρίζαμε. Ναι, ήμασταν εκεί για αυτον. Ναι, τον αγαπάγαμε.
Αλλά όταν σε παρατάει για νέες παρέες, ε τότε, δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Τα δάρκυα που θα χύσεις, ο πόνος που θα περάσεις μόνο θα σε βλάψουν, διότι απλά θα σταματήσεις να προχωράς μπορστά. Θα σταματήσεις να νιώθεις, να αγαπάς, να εξελίσσεσαι. Θα σταματήσεις να μαθαίνεις και εν τέλει να ζεις. Θα είσαι μόνο εσύ, οι φόβοι σου και οι σκέψεις σου.
Δεν και η καλύτερη προοπτική αυτή, έτσι;
Πρέπει να υπάρχει κάποια ανάπτυξη στη ζωή μας. Κάποιος λόγος για τον οποίο να ζούμε.
Ακόμα και αν κάτι ή κάποιος μας απογοήτευσε πρέπει να συνεχίσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Έχει τις ατυχίες της. Αγαπάμε ανθρώπους και είμαστε χαρούμενοι. Ίσως μας πληγώσουν. Στενοχωριόμαστε. Όμως αυτό μας διδάσκει κάτι από τη ζωή. Μας μαθαίνει πως να είμαστε δυνατοί, πως να βγαίνουμε από κάθε δυσκολία και κάθε σκαμπανέβασμα.
8 σχόλια:
There comes a time in your life when you realize who will always matter, who does matter, & who never did. So don't worry about people from your past, there's a reason why they didn't make it to your future.
Αρκετά γνωστό. :)
Καλησπέρα :)
Δεν το ξέρω :Ρ Αλλά είναι ωραίο <3
Ποιος το είπε;
That's a pretty good question o_O xD
με τον καιρό όλα θα 'ναι αλλιώς. Μεγάλη προδοσία να σε αφήσει ένας που θεωρουσες πραγματικό φίλο σου, αλλά συμβαίνει. Γιατί αυτός δεν σε θεωρούσε προφανώς.
Προχωράμε με χαμόγελο. Πόσο μάλλον το δικό σου που είναι και ωραίο ;)
Α, δεν ξέρεις Ρέα; Δεν πειράζει:Ρ
Now you made me blush, Ανθή :]
Προσπαθούμε να είμαστε αισόδοξοι, γιατί το αύριο θα 'ναι καλύτερο :)
Και ειδικά όταν έχουμε άτομα ου μας μεταφέρουν θετικές σκέψεις/μυνήματα/συναισθήματα, παλεύεται η κατάσταση :]
όποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει τι έχει δίπλα του, όταν το χάνει, τότε το εκτιμάει.
δεν αξίζει να πονάμε για φίλους που έφυγαν για καλύτερες παρέες.
κάποια στιγμή θα τους λείψουμε-και δεν θα είμαστε εκεί...
Πες τα!
Αγανακτισμένη Έφηβη, να πω πώς έχεις δίκιο; Λίγο θα είναι...
Αλλά έχεις δίκιο :Ρ :]
Δημοσίευση σχολίου