Orange Marmalade

This is the story of a girl.

Καθώς καθόμουν στο mangahere.com και έψαχνα στο shoujo section γιατί έχουν περάσει αιώνες από τότε που διάβασα ένα καλό shoujo πετυχαίνω αυτό. Το Orange Marmalade.

Αν και κορεάτικο(δεν πολυδιαβάζω τα κορεάτικα διότι είναι σαν μάνγκα, αλλά τα διαβάζεις από τα αριστερά στα δεξιά και όχι από τα δεξιά στα αριστερά όπως σε όλα τα manga, οπότε ψιλοχάνομαι με αυτά :Ρ) το λάτρεψα. Τελείωσα 42 κεφάλαια σε…2-3 μέρες; :Ρ

Baek Ma Ri

Πρωταγωνίστρια η Baek Ma Ri. 18 ετών με μαύρα-μπλε μαλλιά και μαύρα-μωβ μάτια. Δεύτερη τάξη του Λυκείου. Έχει ως οικογένεια τους γονείς της, τον 5χρονο αδερφό της και τη θεία της, που είναι αδερφή της μαμάς της.

Είναι βρικόλακας.

Οι βρικόλακες έκαναν συμφωνία με την ανθρωπότητα και άρχισαν να πίνουν υποκατάστατο αίμα-αίμα γουρουνιού. 200 χρόνια μετά, άλλαξε η σωματική τους σύσταση. Οι κυνόδοντές τους είναι πολύ μαλακοί, πλέον δεν κόβουν δέρμα. Ζουν πια μόνο μέχρι τα 90, ενώ παλιά μέχρι τα 150. Θεραπεύονται γρήγορα. Μπορούν να βγουν πλέον στο φως του ήλοι χωρίς να πάθουν κάτι, ωστόσο κρυώνουν πολύ εύκολα(η Ma Ri συνεχώς φοράει κασκόλ και χοντρή ζακέτα και είναι μόλις Σεπτέμβρης-Οκτώβρης :Ρ). Δεν είναι πολύ δυνατοί.

Οι άνθρωποι ξέρουν πως υπάρχουν. Αν το μάθουν όμως φρικάρουν. Η Ma Ri ήταν στο δημοτικό όταν ήταν χαρούμενη. Είχε κάνει φίλους. Χαμογελούσε. Όμως μετά έμαθαν πως είναι βρικόλακας.

You’re a vampire…? Go away! Monster! Go away!

Μετακομίζουν συχνά με τους δικούς της για να μην τους καταλάβει κανείς. Η Ma Ri πιστεύει ότι δε χρειάζεται φίλους.

Αλλά η θεία της(που δεν θυμάμαι πραγματικά το όνομά της) ξέρει πως αυτό δεν ισχύει. Ξέρει πως η Ma Ri φοβάται να δεθεί για να μην πληγωθεί.

Ma Ri and Jae Min

Στην αρχή του manga κοιμήθηκε μέσα στο τραίνο επειδή ήταν κουρασμένη. Μπήκε μέσα ένα αγόρι από το ίδιο σχολείο, ο Jae Min και βρήκε τη μυρωδιά του αίματός του πολύ γλυκιά. Κατά κάποιο τρόπο τον δάγκωσε, αλλά δεν του ήπιε το αίμα. Ο Jae Min αν και μισεί τις γυναίκες, αρχίζει να τη σκέφτεται και εν τέλει του αρέσει. Η Ma Ri λέει πως δεν τον αντέχει, αλλά του μιλάει μερικές φορές, ψυχρά ωστόσο. 

Ταυτοχρόνως η Ma Ri γνωρίζεται με δύο κορίτσια τη Soo Ri με τα πορτοκαλί μαλλιά που μοιάζει με αγόρι και την Woo Mi με τα γυαλιά, που είναι πολύ ήσυχος άνθρωπος. Την καλούν στο κλαμπ μουσικής, και αυτή δέχεται μετά από πολλές πιέσεις. Ο Jae Min μπαίνει και αυτός στο κλαμπ μαζί με δύο αγόρια που δε μας νοιάζουν.

Όσο προχωρά η ιστορία, η Ma Ri χωρίς να το καταλάβει αρχίζει να αγαπά αυτά τα δύο κορίτσια. Και δεν ενοχλείται τόσο από την παρουσία του Jae Min(ο οποίος αξίζει συγχαρητήρια που του αρέσει μια κοπέλα που με το ζόρι του λέει ένα γεια. Επιπλέον, είναι πολύ γλύκας, της πήρε δώρο ένα πουά κοκαλάκι *_*). 

Ωστόσο μια σειρά για τους βρικόλακες βγαίνει στην τηλεόραση και αρχίζουν τα κακά σχόλια για εκείνους. Η Ma Ri προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως δεν την πειράζει. Δεν την πειράζει. Όχι…

Αλλά την πειράζει. Κλαίει.

‘‘Make one of your self. A real friend that understands you, said her aunt to her when she was only a little girl.

What was she talking about? , Ma Ri thought. I mean it doesn’t make sense to be friends with Humans in the first place. They could never understand us. No, they won’t even want to understand us. What was I expecting? Stupid… It’s okay. I don’t need it. I don’t need things like that…’’.

Προσπαθεί να ξεκόψει από τις φίλες της και από τον Jae Min γιατί ξέρει ότι δε θα την αποδεχτούν ποτέ για αυτό που είναι. Την ώρα που πάει να εγκαταλείψει τη Soo Ri, συμβαίνει ένα ατύχημα. Η Ma Ri μπαίνει στη μέση για να τη σώσει. Και η Soo Ri ανακαλύπτει πως είναι βρικόλακας.

Και όμως, παρά την προειδοποίηση της καρκινοπαθούς μητέρας της να μην μπλέξει με βρικόλακες, η Soo Ri αγαπά τη Ma Ri. Τη θέλει κοντά της. Της λέει να πάνε μία βόλτα για να την κεράσει ένα χυμό.

Ma Ri: ..I’m a monster. That monster you hate from the bottom of your heart. Why are you treating one like this? Are you afraid that I might go after you one day? If that’s what’s bothering you…

Soo Ri: STOP IT, ENOUGH! HOW ARE YOU A MONSTER?! YOU’RE NOT A MONSTER! YOU’RE NOT! You CAN’T be! What kind of monster saves people…?

*some hours later*

Soo Ri: I’m really sorry. Give me one more chance Ma Ri.

Ma Ri: I…I don’t know. It…It’s the first time knowing a girl like this. I don’t know what I have to do in this situation…

Soo Ri: Why~? What’s the big deal~? We can just be like we were before. What’s the problem? I’ll promise to keep your secret, trust me okay?

Ma Ri: *tearing up* Thanks…

I thought it had nothing to do with me. I thought they(the friends) didn’t exist.

But I found one. 

A friend.

Το νόημα όλου αυτού του μακροσκελέστατου παραλόγου είναι για να πω πως απλά μερικές φορές οι φίλοι σε καταλαβαίνουν. Ό,τι και αν είσαι. 


Υ.Γ. Δε μπορούσα να αντισταθώ γιατί αγαπώ το σχέδιο too much. Lena Duchannes by Kami Garcia & Margaret Stohl

Things I love about winter

Πράγματα που αγαπώ σε σχέση με το χειμώνα:

v     Πλεχτά ζεστά πουλόβερ

v     Να περπατώ στον κρύο αέρα που κοκκινίζει τη μύτη και τα μάγουλα

v     Σκούφοι <3

v     Τις μέρες με τον άνεμο που ανακατεύει τα μαλλιά

v     Να στολίζω με φωτάκια το δωμάτιο

v     Διακοσμητικές χιονόμπαλες.-

v     Το πνεύμα των διακοπών

v     Τη μουσική των Χριστουγέννων

v     Τις διακοπές καθαυτές

v     Να μετρώ τις μέρες ανάποδα για τα Χριστούγεννα

v     Τον ενθουσιασμό του πρώτου χιονιού(αν και μία φορά έχω δει χιόνι :C)

v     Τη μυρωδιά των ελάτων

v     Χριστουγεννιάτικες Κάρτες *_*

v     Να κρεμώ κάλτσες με χιονάνθρωπους στο τζάκι

v     Άνετα κασκόλ

v     Να βάζω έξτρα κουβέρτες επειδή κρυώνω

v     Αγιοβασιλιάτικοι σκούφοι

v     Να βάζω κορδέλες στα δώρα

v     Χάρτινες χιονονιφάδες

v     Να κάθομαι τυλιγμένη με μια καρό κουβέρτα στο πεζούλι του τζακιού πίνοντας καφέ ή σοκολάτα

v     Να ζωγραφίζω σε παγωμένα παράθυρα

v     Να στολίζω το δέντρο

v     Πλεκτά γάντια

v     Ζεστό τσάι

v     Τα γκριζωπά ψυχρά πρωινά

v     Το πολικό εξπρές.-

v     Το πόσο όμορφα δείχνουν τα πάντα με τα φωτάκια

v     Ζεστή σοκολάτα <3

v     Εξωτερικές διακοσμήσεις

v     Να λέω τα κάλαντα :Ρ

v     Να ανάβω το τζάκι

v     Να στολίζω το σπίτι

v     Να ξετυλίγω τα καλώδια με τα λαμπάκια

v     Να ανάβω το δέντρο και να το χαζεύω από μακριά

v     Χειμερινά ηλιοβασιλέματα

v     Ζεστές ψηλές κάλτσες

v     Τζάκι + εξωσχολικό βιβλίο

When you're still waiting for the snowfall ....

Καλό μήνα.

Γιατί μερικοί άνθρωποι βλέπουν πάντα όμορφους ουρανούς και υπέροχα λουλούδια και καταπληκτικούς ανθρώπους, ενώ άλλοι κάνουν προσπάθεια για να βρουν κάτι ή κάποιον που να τους αρέσει;                               

 ~Leo F. Buscaglia

Εγώ μάλλον είμαι στους δεύτερους. Μάλλον έχει δίκιο η Κωνσταντίνα. Μάλλον το φοβάμαι. Αυτό. Τα πάντα. Την κάθε δέσμευση. Στερώ από τον εαυτό μου πράγματα. Γιατί απλά φοβάμαι να τα νιώσω. Αλλά αυτό τι με κάνει; Ένα τίποτα σαν αυτά που κατηγορούσα τόσο καιρό.

Δεν πήγα πενταήμερη. Δεν είναι ότι στενοχωρήθηκα. Ήταν επιλογή μου να μην πάω για να μην αναπληρώσω τις 18 ώρες που θα έχανα μέσα στα Χριστούγεννα, ώστε να έχω την ευκαιρία να πάω στη Θεσσαλονίκη. Οκέι, ίσως στενοχωρηθώ λίγο όταν όλα τα παιδιά θα λένε ‘τι τέλεια που περάσαμε στους Vegas’ ή ‘η Ξάνθη ήταν θεϊκή’. Όχι για τους Vegas ή την Ξάνθη. Αλλά επειδή πήγαν. Επειδή πέρασαν καλά. Με τους φίλους τους. Και εγώ δε θα έχω τι να πω. Το θέμα είναι πως και να πήγαινα, δε θα είχα τι να πω. Ποτέ δεν έχω τι να πω. Γιατί δεν…απλά δε νομίζω πως λειτουργεί με αυτά τα άτομα.

Όμως σκέφτομαι πως ίσως όντως να αποφεύγω καταστάσεις. Ίσως όντως να αποφεύγω να δημιουργώ αναμνήσεις. Γιατί; Ίσως φοβάμαι. Βασικά, μάλλον έχω βαρεθεί να πονάω. Είναι τραγικό να κάνεις δεσμούς και να πονάς μετά, αφού αυτοί σπάνε. Και για αυτό μάλλον ψάχνω πολύ προτού κάνω κάποιον φίλο ή σπάνια ανοίγομαι. Είμαι ιδιαίτερα κλειστός άνθρωπος. Και για αυτό μάλλον έχω στοιβάξει ό,τι χαρούμενο έχω ζήσει σε ένα παλιό χαρτονένιο κουτί. Προσπαθώ να αναβιώσω αυτές τις στιγμές ευτυχίας βλέποντας τα αντικείμενα που μου είχαν προκαλέσει τις στιγμές αυτές-παλιά εισιτήρια, οτιδήποτε. Πόσο αξιοθρήνητο. Στην πραγματικότητα δεν έχω αναμνήσεις. Δεν έχω τίποτα.

Ίσως για αυτό δεν πήγα πενταήμερη. Για να γλιτώσω ένα χρονοβόρο ταξίδι που εν τέλει θα με στεναχωρούσε και θα με άφηνε χωρίς καλές αναμνήσεις. Ή για να μην έχω πολλές καλές αναμνήσεις σε περίπτωση που συμβεί κάτι άσχημο πάλι και ζω με το φάντασμα της ανάμνησης να με στοιχειώνει και να μου χαμογελά ειρωνικά.

Οι άλλοι κάνουν αναμνήσεις.

Γελάνε.

Δένονται.

Ενώ εγώ;

Εγώ;

Τίποτα.

[19]

Those Christmas Lights
Light up the street
Maybe they bring here back to me
Then all my troubles will be gone
Oh Christmas Lights keep shining on