Tic tack tic tack

Τικ, τακ, τικ, τακ. Μετρώ και κάθε λεπτό που περνά. Προσπαθώ να σταματήσω τα λεπτά. Να τα πιάσω και να παγώσω το χρόνο. Πάντα φεύγουν. Όχι, σταματήστε. Πάντα όμως φεύγουν και ο χρόνος κυλά.

Αυτό είναι που μου λείπει. Ο χρόνος. Έχω μάθει να υπολογίζω τα πάντα με βάση το κάθε λεπτό. 5 λεπτά καθυστέρηση ίσως να σημαίνουν πως δε θα προλάβω τη μετάφραση λατινικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να με δηλητηριάζει.

Έδωσα μία πολύ σημαντική μάχη προχθές και χθες. Ω, ναι. Προσπάθησα να διαβάσω για όλα τα μαθήματα που έχω, τα οποία σε σύνολο είναι 7 και μου χαρίζουν 18 υπέροχες απρογραμμάτιστες ώρες φροντιστηρίου, και να βγάλω επανάληψη ένα κεφάλαιο ιστορίας που έχω να δω 2 μήνες. Θεωρητική δεν είμαι όμως; Ε, λοιπόν εγώ δεν το έχω με την παπαγαλία, δεν το έχω απλά. Και χθες δεν κοιμήθηκα. Για να βγάλω την ιστορία. Για να γράψω ένα πρόχειρο. Το οποίο είχε πηγή με ερωτήματα που δεν οδηγούσαν σε κάποιο κομμάτι του κεφαλαίου. Δεν είπα να μας δίνουν απλόχερα, όμως στις Πανελλήνιες, τα ερωτήματα των πηγών είναι τόσο ευδιάκριτα που το μυαλό σου πάει στη λύση. Και η λύση είναι στο μυαλό μου, βλέπω τις σελίδες, ξέρω το κατεβατό, γιατί το πάλεψα για να το μάθω και δεν έκανα καλοκαίρι για να το μάθω. Και έρχεται αυτή, μια φιλόλογος της πενταροδεκάρας να βάζει ερώτημα που να μην ξέρεις τι να γράψεις και που η πηγή του να μην επαρκεί.

Γιατί εγώ με μία επανάληψη, θα έγραφα στα θέματα του ’11 Ιστορία. Γράφω στο φροντιστήριο. Στερούμαι ώρες και ψυχική ηρεμία. Για να γράψω. Για να περάσω. Για να φύγω.

Και τώρα αυτή με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, επειδή δεν ξέρει να βάλει θέματα της προκοπής. Δεν έγραψα στην πηγή. Έχω 10 με το ζόρι στην Ιστορία Κατεύθυνσης, στο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχω γράψει 19 στο φροντιστήριο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κόρη της που τυχαίνει να είναι συμμαθήτριά μου μου φώναξε όταν διαμαρτυρήθηκα σε γνωστή μου πως δεν έχω χρόνο για ξεκούραση. Και όταν εν τέλει της απάντησα πως εγώ θα έπρεπε να φωνάζω γιατί η ίδια της η μάνα μου είπε αυτή την ατάκα στην τάξη[«Το μόνο πρόβλημα είναι στο κεφάλι σου, αγάπη μου»], απάντησε πως η μάνα της είχε δίκιο, αφού είμαι σπαστικιά.

Ωραία. Πάρτα Μαρία. Ένα ωραιότατο 15 στην ιστορία κατεύθυνσης επειδή η καθηγήτρια είναι κολλημένη.

Δεν ξέρω αν ξαναέχω βάλει τόσο τα κλάματα. Η πίεση; Το άγχος; Οι πανελλήνιες; Η σχολή που τόσο θέλω να πιάσω και δε θα φτάσω ποτέ αν πάρω 15; Όλα μαζί; Ξέσπασα.

Γιατί αν πάρω 15 και γράψω 18 αντίο αγγλική φιλολογία. Και όχι μόνο αυτό. Θα πάνε τζάμπα τόσοι κόποι. Τόσες θυσίες 6 χρόνια τώρα. Τόσο μάθημα. Θα απογοητεύσω και την κυρία Ντίνα. Ή μάλλον όχι, την απογοήτευσα ήδη. Με την πηγή που δεν μπορούσα να κάνω σήμερα.

Τα δάκρυα πάλι ύπουλα μαζεύτηκαν και απειλούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Με απειλούν. Θέλω μόνο μία αγκαλιά, ένα ζεστό πάπλωμα να κουλουριαστώ, να τα αφήσω να χυθούν και μετά μία ζεστή κούπα σοκολάτα. Αλλά και πάλι, έχω να μάθω μετάφραση το κείμενο 43 στα λατινικά, να κάνω επανάληψη ΑΟΘ και ασκήσεις μαθηματικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά…

Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ…

[27]

Slower, slower
We don't have time for that
All I want is to find an easier way
To get out of our little heads

28

Και ενώ όλοι μετράνε τις μέρες ανάποδα για τα Χριστούγεννα εγώ δεν το κάνω. Έχω διαφορετική αντίστροφη μέτρηση από το μέσο όρο του πληθυσμού. Γιατί Creepy δε σου αρέσουν τα Χριστούγεννα; θα ρωτήσετε, δικαιολογημένα. Λατρεύω τα Χριστούγεννα. Το δέντρο, τα λαμπάκια, τα στολίδια. Τα τελευταία χρόνια στολίζω το δωμάτιο με δικά μου χειροποίητα στολίδια, δίνω κάρτες στα πρόσωπα που αγαπώ(Γιάννα, να μου στείλεις τη διεύθυνση σου και να περιμένεις κάρτες για ‘σένα και τον Ηλία C: ) και τους φτιάχνω/αγοράζω δώρα. Καλά, φέτος θα φτιάξω. Έχω ήδη σκεφτεί τι:

Μαμά= θα της αγοράσω μία ποδιά(μη γελάσετε, λατρεύει να μαγειρεύει) και θα της ζωγραφίσω κάτι πάνω. Για να με θυμάται του χρόνου, που θα είναι ολομόναχη.

Αλεξάνδρα(=κολλητή)= σκέφτομαι να της τελειώσω επιτέλους μια ζωγραφιά που της χρωστάω και να της φτιάξω κάποιο κολιέ ή βραχιόλι ^.^

Βάσω(=αδερφή μου)= σε ένα κουτί θα κολλήσω φωτογραφίες από όλα της τα χρόνια και θα δω τι θα βάλω μέσα στο κουτί :Ρ Ίσως τίποτα που έχει παρατήσει στο σπίτι και το αγαπά πολύ :)

Ελένη= σκουλαρίκι B)

Θάνος= δε λέω τι γιατί θα διαβάσει το μπλογκ κάποια στιγμή και θα το δει -.-

Γιώργος= περικάρπιο :D

Αλλά για να επιστρέφω στο θέμα… Θέλω τις διακοπές. Ένας Θεός ξέρει πόσο, έχω λιώσει στο διάβασμα, έχω σαπίσει πραγματικά. Τουλάχιστον ανταμείβομαι, σχετικά. Τα πάω παντού πολύ καλά (: Όμως θέλω τις διακοπές. Θέλω να ξυπνάω 8 και 9 αντί για 7, θέλω να μην έχω φροντιστήριο για 2 βδομάδες. Θέλω να μη διαβάζω τόσο ασταμάτητα πολύ. Και θέλω να πάω εκεί. Στην Κωνσταντίνα, γνωστή και ως Creep. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που επιθυμώ τόσο τα Χριστούγεννα.

Αν πάω, θα πάω 27, οπότε στην αντίστροφη μέτρηση που έχω κάνει στο μυαλό μου έμειναν 28 μέρες. Γκαντ, θέλω τόσο να τη δω. Μου έχουν αρνηθεί, μου έχουν απαγορεύσει τόσες φορές να πάω, λόγω συγκυριών, μετά δεν το επέτρεπα και εγώ στον εαυτό μου. Δε γίνεται όμως να μην πάω τώρα. Δε γίνεται. Μου έχει λείψει. Πολύ. θέλω να τη δω ξανά να γελά και να μιλάμε για τα πάντα και το τίποτα, όπως το καλοκαίρι που είχα τη δυνατότητα να τη δω μόλις δύο φορές, από μία ώρα την κάθε φορά.

Δε…απλά θέλω αυτό. Δε με νοιάζουν τα δώρα, τίποτα άλλο. Δεν πάω πενταήμερη για να πάω Θεσσαλονίκη 27-30/12. Έχω τελειωθεί στο διάβασμα για να πάω. Πρέπει να με αφήσουν, πρέπει. Για να τη δω, να την αγκαλιάσω, να της πω πόσο μου έχει λείψει, πόσο πολύ τη νοιάζομαι, να της δώσω την κάρτα, το δώρο της, τον Kaname Kuran που της είχα φτιάξει για τα γενέθλιά της, για να βολτάρουμε στην πόλη που αναμένεται να γίνει σπίτι μου για τα 4 επόμενα χρόνια, για να δω –επιτέλους- το Μιχάλη και το Σαράντη και τον Ανδρέα και ίσως το Θάνο Μ. και τη Μυρτώ, αν εκείνη έρθει.

Θέλω τόσο τόσο τόσο να πάω. Απλά το θέλω. Ίσως συμπεριφέρομαι κακομαθημένα που το απαιτώ έτσι, ενώ ξέρω πως δεν είναι καιροί για σπατάλη, αλλά μα τη Luna Lovegood, ποτέ δεν έχω ζητήσει κάτι. Ποτέ. Ε, να που ήρθε ο καιρός.

Απλά θέλω να δω την Κωνσταντίνα. Θέλω επιτέλους να γίνει, έστω για λίγο, πραγματικότητα αυτό που ίσως να έβλεπα αν υπήρχε ο καθρέφτης του Έριζεντ. Θέλω να δω τους φίλους μου.

My Imaginarium

The Imaginarium of

Dr. Parnasus

Χθες ήταν η σειρά μου να διαλέξω ταινία για να δω με το Θάνο και διάλεξα το ‘The Imaginarium of Dr. Parnasus’.  Βασικά οκ, δεν πολυθυμάμαι όλη την ταινία, πρέπει να την ξαναδώ, γιατί μιλάγαμε στο ενδιάμεσο και δεν πρόσεχα συνέχεια :Ρ Και με κράτησε ξύπνια 2-3 ώρες το βράδυ ο 2χρονος γιος της αδερφής μου που μένει στη γιαγιά του τα ΣΚ (και να γιατί η Creepy Dreamer αν και είναι τέλεια με τα μικρά παιδιά, δε θα κάνει ποτέ δικά της :Ρ) Και έγραφα πρόχειρο στα Κείμενα ‘Ποιήματα για την Ποίηση’.

*εισαγωγή άσχετου αποσπάσματος με την ανάρτηση* Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνω τον κόπο να διαβάσω. :Ρ Σίριουσλι. Η λογική μου: ο Νίκος Εγγονόπουλος δε θα πέσει γιατί συνδέεται αμεσότατα με το ποίημα του Αναγνωστάκη, αφού ο Αναγνωστάκης του απάντησε ουσιαστικά(αν και δεν το παραδέχεται). Το ποίημα του Μανωλάκη anyway, δεν πέφτει ποτέ γιατί είναι ιδιαιτέρως πολιτικοποιημένο και εμάς μας θέλουν αμόρφωτους. Άρα έξω ο Αναγνωστάκης έξω και ο Εγγονόπουλος. Η Πολυδούρη δεν πέφτει με τίποτα. Τα κορίτσια συνηθίζουν να πλατιάζουν με την ποίηση της Πολυδούρη και επιπλέον, και οι πέντε στροφές απλά αναμασούν το ίδιο θέμα και το λένε ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί να σου βάλουν κάτι στο οποίο δε θα μπορείς να αναπτύξεις μία ερώτηση; Έξω και η Μαρία λοιπόν :Ρ Μας μένει ο Καφάβης με τη ‘Μελαγχολία Ιάσονος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ.’ και ο Παυλόπουλος με ‘Τα Αντικλείδια’. Είχα απλά σαν αίσθηση ότι θα έμπαινε ο Παυλόπουλος. Τα διάβασα όλα. Και μπήκε ο Παυλόπουλος με παράλληλο του Αναγνωστάκη. Συμβαίνει συνέχεια στα Κείμενα να προβλέπω τα θέματα :΅Ρ Στον Κρητικό είχα πετύχει μέχρι και το παράλληλο :Ρ Οπότε τζάμπα το διάβασμα :Ρ *τέλος εισαγωγής ασχέτου με την ανάρτηση αποσπάσματος*

Είδαμε την ταινία λοιπόν και σε κάποια φάση άνθρωποι έμπαιναν σε έναν καθρέφτη(που οδηγούσε στο μυαλό του Δρ. Παρνάσους) και έβλεπαν υποθέτω τα όνειρά τους, τις πιο τρελές τους επιθυμίες. [Το σημείο μου έμεινε ιδιαίτερα γιατί στην ταινία τον Tony τον υποδυόταν ως επί το πλείστον ο Χιθ Λέτζερ, που για εμένα ήταν από τους καλύτερους ηθοποιούς. Ωστόσο, μπήκε στον καθρέφτη μετά από μία γρέτζω και επειδή ο Χιθ στην ταινία αυτή πέθανε πριν προλάβει να γυρίσει όλες τις σκηνές, μαντέψτε ποιος ήταν πίσω από τον καθρέφτη; Καλά καταλάβατε! Ο μοναδικός Τζόνι Ντεπ, ένας από τους πιο τέλειους ερμηνευτές έβερ κατ’ εμέ. Και ο ηθοποιός που είχε τύχει να αναφέρω 10 λεπτά πριν :Ρ xD Συμπτώσεις xD].

Τέλος πάντων. Απλά αναρωτήθηκα τι θα έβλεπα εγώ εκεί μέσα. Υποθέτω βιβλία, βιβλία, βιβλία. Βιβλία που έχω διαβάσει, που θέλω να διαβάσω, που δεν ξέρω καν, βιβλία που μυρίζουν σκόνη, απλά βιβλία. Μετά είδη ζωγραφικής. Καμβάδες, μολύβια, παστέλ, χαρτιά, ξύστρες(ω ναι είναι σημαντικότατες!) και σίγουρα υλικά με τα οποία ποτέ δεν είχα την τιμή να δουλέψω: ακρυλικά, λαδομπογιές και κάρβουνο! Χμ, μετά νομίζω θα άκουγα από παντού την αγαπημένη μουσική, αυτή που με χαλαρώνει ίσως αλλά και αυτή που με πορώνει και με κάνει να θέλω τόσο πολύ να τραγουδήσω.(πράγμα που δε θα ‘θελε κανείς σας να συμβεί, τραστ μι). Και νομίζω θα ήταν επίσης ένα μέρος όπου θα μπορούσα να μιλήσω με την J. K. Rowling ή τη Victoria Frances ή τις Kami και Garcia. Και σίγουρα κάπου που θα ήμουν με τους φίλους μου…

Εσείς; Τι θα βλέπατε εσείς στο Imaginarium;

The Love That Got Away

The last pieces of you are slipping away
Shattering to the floor with an airy thud,
Like the emptiness around you just closed in
And you are utterly alone

I can help you, L.
I always will
If you let me

Take my hand
And I will lead you into a quiet world
Where peace and harmony keep great company
And Darkness does not have a place
This place is called ‘Love’

The green of the grass will match what your eyes used to be
And the light of the sun will be of beauty,
Not of the dark gold that has shadowed your irises
I swear to you, L
You will be able to find peace again
In this place

I only wish that you will be unafraid
To let me help you with the Darkness

Because it is no longer your curse, L.



But ours.


Από τα Όμορφα Πλάσματα...

L'homme des nombres

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τη συμμετοχή μου για ένα διαγωνισμό. Απλά θέλω τη γνώμη κάποιου που δε με γνωρίζει, ώστε να ξέρω αντικειμενικά αν αξίζει τον κόπο. Το κείμενο αποτελεί καθαρά δική μου ιδιοκτησία και απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή ή χρήση του κειμένου ως δικού σας. Μετά από δύο ημέρες, το κείμενο δεν θα υπάρχει πλέον στην ανάρτηση αυτή. Ευχαριστώ για την κατανόηση.

----------------------------------xxxxx----------------------------------

This silver cage of ours...

Δεν θέλω να ξαναβοήθησω κάποιον σε διαγώνισμα. Κατέληξα να λύνω επί 5-10 λεπτά το πρώτο θέμα του κολλητού μου, για να πάρει βαριά ένα 10, πολύ βαριά όμως και εν τέλει αγχώθηκα και δεν έγραψα εγώ η ίδια που λύνω από 1^ο κεφάλαιο στα Μαθηματικά Γενικής ό,τι μου δώσεις. Και οκ, να στο πω και έτσι κιόλας, δε με νοιάζει αν ο κολλητός μου θα πάρει 10 στα μαθηματικά, γιατί αυτό ΔΕ θα καθορίσει το μέλλον του. Αν εγώ έγραψα 15 όμως τι θα πάρω; Δεν έχει σημασία ότι τα ξέρω, αλλά αν δε μου βάλει βαθμό ο καθηγητής, πάει, τη χάσαμε τη βάρκα κορίτσι. Αποχαιρέτα δια παντώς το ΑΠΘ. Και προς Θεού δεν κατηγορώ τον κολλητό μου. Ε γ ώ  φταίω.

Και μετά από αυτό το  ξέσπασμα είπα να γράψω για τα κλουβιά. Για αυτά που προσπαθούν να μας κλείσουν. Για τα μπρούτζινα και ασημένια και χρυσαφιά κλουβιά με τα μεγάλα λουκέτα που δεν ανοίγουν ποτέ. Και εμείς τι είμαστε εκεί μέσα; Παγιδευμένα πουλιά που δεν ξέρουμε πώς είναι να είσαι έξω. Νομίζουμε, εφόσον ποτέ πραγματικά δεν ήμασταν ελεύθεροι και πάντα υπακούγαμε, πως αυτός είναι ο κόσμος. Ο μόνος που υπάρχει και ο μόνος που αξίζει. Και ένα πουλί αν δεν έχει ζήσει την ελευθερία, δε μπορεί να ξέρει τι είναι η φυλακή σωστά. Ακόμα και αν ανοίξουν το κλουβί του θα καταλάβει το αυτονόητο, θα τρέξει για τη σωτηρία του; Και αν τρέξει; Πάντα ίσως να υπάρχει κάποιος από πάνω να κλείνει το κλουβί προτού φύγεις… Ελευθερώνεσαι ποτέ λοιπόν;

These golden days I'd spend with you

Ήρθε ο Νοέμβριος και εγώ έχω γράψει αυτή την ατάκα εκατομμύρια φορές τις προηγούμενες εφτά ημέρες στο πεδίο των αναρτήσεων καθώς σκεφτόμουν πώς να συνεχίσω. Δεν έχω έμπνευση, δεν έχω τίποτα.

Μη μου ζητήσετε να σχολιάσω αυτά που συμβαίνουν στη χώρα-δε μου πάει η καρδιά και θα αρχίσω να απαισιοδοξώ. Πάλι.

Θα γράψω για κάτι άλλο υποθέτω. Ίσως για τους φίλους μου. Ναι για αυτούς. Όχι με σειρά προτεραιότητας αλλά με σειρά γνωριμίας.

Αλεξάνδρα: Ήμουν δεν ήμουν 140 εκατοστά όταν καβάλησα το ποδήλατό μου και πήγα στην κοπέλα που έκανε ποδήλατο στο απέναντι νεόχτιστο σπίτι. Εξάλλου, ένας νέος γείτονας, πόσο μάλλον στην ηλικία μου, είναι πάντα αξιοπρόσεχτο γεγονός στην παραμεθόριο περιοχή που μένω. ‘Κοριτσάκι θέλεις να παίξουμε;’. Αυτό της είπα. Γελοία ατάκα, αλλά είμαι υπερβολικά ντροπαλή. Ακόμα και τότε ήμουν. Είχε ανασηκώσει τους ώμους, το θυμάμαι σαν χθες, είναι τόσο χαρακτηριστική της κίνηση :) Η Αλεξάνδρα ή Ji-chan όπως μου αρέσει να τη φωνάζω είναι ένα από τα πιο απαραίτητα άτομα. Οκέι, δεν είμαστε ίδιες. Οκέι, τσακωνόμαστε. Ναι, τρωγόμαστε. Όχι, δεν έχουμε την τέλεια σχέση ‘ego me ta fledoulinakia mou mwe-mwe’(μην ξεράσω). Αλλά είμαστε εμείς και έχουμε αποδεχτεί η μία την άλλη για αυτό που είναι. Και το καλύτερο; Η παρέα μου μαζί της με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Γιώργος: Πω, πω, ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να με συμπάθησε έτσι :Ρ Σίριουσλι. Ξεκινήσαμε να μιλάμε στην πρώτη λυκείου, στο τέλος της 3μερης. Καθόμουν μόνη μου και έκατσε δίπλα μου. Και από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλάβαινε το χιούμορ μου, τα πάντα :) Ο Γιώργος είναι ένα άτομο που εκτιμώ απεριόριστα πολύ. Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός πως μου μιλάει. Πραγματικά, νιώθω τόσο ευτυχισμένη να έχω ένα τέτοιο φίλο. Γιατί ξέρω πως ότι και αν γίνει, τέτοιες φιλίες δε σβήνουν ποτέ. Το έχουμε αποδείξει άλλωστε. Απλά μακάρι να μην είχε αμφιβολίες για το τι θέλω από εκείνον, να μην αμφέβαλλε για το αν θέλω να βγαίνουμε ή όχι :/ Χαζά αγόρια. -.-

Μυρτώ-chan: Είναι και ΣοΣ μου και από όλα. Τι υπέροχο πλασματάκι αλήθεια. Από τα πρώτα άτομα που γνώρισα στο HarryWorld. Μιλάγαμε πάρα πολύ παλιά και πιστεύω έντονα ότι η Μυρτώ με έχει κάνει πολύ καλύτερο άνθρωπο. Εκπέμπει μία αύρα αισιοδοξίας, μία αύρα πολύχρωμη, σαν ουράνιο τόξο. Και όλο αυτό το μεταφέρει παντού μαζί της. Και κολλάει και τους γύρω της ουράνιο τόξο. Λίγο-λίγο, θες-δε θες γίνεσαι και εσύ έστω και λίγο πολύχρωμο ουράνιο τόξο. Και αυτό χάρη στη Μυρτώ. :) Συγνώμη μικράκι που δε μιλάμε, αλλά δεν προλαβαίνω :/ Όμως υπόσχομαι να αναπληρώσω κάθε χαμένη ώρα μικρή μου, η παρέα σου είναι υπερβολικά πολύτιμη για να την αφήσω έτσι ^_^

Γιάννα(Onee-sama): Εδώ έχουμε τελείως άλλου είδους σχέση. Μιλάμε για σύνδεση ψυχών, σκέψεων, μυαλών, δεν ξέρω και ‘γω τι. :Ρ Εγώ και η Γιάννα σε ένα ποσοστό 70% θα σκεφτούμε και θα πούμε το ίδιο πράγμα-ταυτόχρονα. Είναι κρίπι, αλλά νιώθω πολύ άνετα με ένα τέτοιο άτομο. Είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και περνάω τόσο όμορφα μαζί της. Ακόμα και την πρώτη φορά, που ήταν απλώς ένα τρίωρο μίτινγκ στο Μολ στην Αθήνα, ακόμα και τότε, πέρασα τόσο όμορφα :) Καλά να μη μιλήσω για το 4ήμερο που πέρασε εδώ με το αγόρι της. Ήταν ίσως οι πιο φωτεινές και γεμάτες μέρες του καλοκαιριού. Ένιωθα πως το 24ωρο απλά δεν ήταν αρκετό για να τους χορτάσω και κοιμόμουν χαμογελαστή. Ήταν οι πιο ηλιόλουστες ημέρες, πραγματικά… Ήταν ανεκτίμητες στιγμές που τις έχω φυλάξει σε ένα κουτί μέσα στη μνήμη μου… Τρέμετε για τη στιγμή που με το καλό θα βγάλω ικανοποιητικά μόρια και θα σας επισκεφθώ. :Ρ

Κωνσταντίνα: ΟΚ, απλά αγαπάμε. Αν η Γιάννα και εγώ έχουμε μπλου τουθ μεταξύ μας, η Κωνσταντίνα και εγώ είμαστε ίδιες, σε πολλά σημεία. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει κιόλας αν το πιστεύει η ίδια. Κατά βάθος, μοιάζουμε πολύ. οι αντιδράσεις μας σε ίδιες καταστάσεις είναι παρόμοιες. Και για αυτό ξέρω πως μπορώ να της μιλήσω. Θα με καταλάβει και θα την καταλάβω. Και είναι υπέροχη φίλη ό,τι και αν λέει. Όχι επειδή υποχρεούται να είναι, κανείς δεν την υποχρεώνει. Απλά είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ακόμα και αν λέει τα αντίθετα επειδή μας το παίζει σνομπαρία :Ρ Όχι, δεν είναι έτσι. πιστεύω πως είναι πιο διαφορετική από αυτό που θέλει να δείχνει. Και αν δεν είναι έτσι, οκ δεν πειράζει. Εξάλλου, δεν έχει σημασία. Όταν αγαπάς κάποιον τον αγαπάς απλά γιατί έτσι. Δε θέλει δικαιολογίες.

Ελένη: Ίσως να προσπάθησα πολύ. Οκέι, πάρα πολύ. Αλλά άξιζε έτσι δεν είναι; Η Ελένη…είναι και αυτή ένα μικρό ουράνιο τόξο. Σοβαρά τώρα. Είναι απλά μοναδικός άνθρωπος. Με κάνει να γελάω πολύ συχνά, με έχει ακούσει όταν έχω ανησυχίες και ήταν η πιο κοντινή μου παρέα στο καλοκαιρινό, όπου εκεί και δεθήκαμε υπερβολικά πολύ. Είναι μοναδική σαν άνθρωπος. Τη θεωρώ από τους λίγους καλούς μου φίλους. Μου έχει συμπεριφερθεί τόσο καλά και όμορφα. Άντεξε με υπομονή και περίμενε να ανοιχτώ, με συμπάθησε εν τέλει. Ποιος άλλος θα περίμενε τόσο καιρό; Όχι πολλά άτομα. Εξάλλου εκτιμώ το γεγονός πως με θεωρεί φίλη της-μου το είπε. Με τιμά.

Μιχάλης: Άλλη κουλή γνωριμία από εδώ. If it hadn’t been for Light I would never met him O.o Και ναι, μας ‘ένωσαν’ τα άνιμε. Είναι πολύ καλό παιδί. Ό,τι και αν λέει. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα. Οκέι, δεν μιλάμε και πολύ, αλλά για κάποιο λόγο καταλαβαίνει πάντα τη διάθεσή μου, όπως και εγώ τη δική του. Είναι πολύ gentle person και εκτιμώ το γεγονός πως είναι φίλος και αυτός :) Ανυπομονώ να τον συναντήσω –επιτέλους- και να του δώσω και μία ζωγραφιά που του χρωστάω ^_^

Σαράντης: Άλλη περίτρανη προσωπικότητα εδώ. :Ρ Και άλλη κουλή γνωριμία. Ένα τυχαίο add στο Facebook λόγω κοινών φίλων και να η κατάληξη… :Ρ Αν και Τοξότης, έχει μπόλικη δημιουργικότητα μέσα του, πράγμα που με εκπλήσσει! Και γράφει και υπέροχα. Μου λείπουν οι πολύωρες καλοκαιρινές μας συζητήσεις, όλα τα θέματα για τα οποία μιλάγαμε, όλα, τα πάντα. Αλλά ξέρω πως καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τον δω και αυτόν, περίπου σε ενάμιση μήνα. Κάτι είναι και αυτό :)

Γενικώς, οι πιο πολύ καλοί μου φίλοι απέχουν πάνω από 2 ώρες με το αμάξι. Αλλά δε με νοιάζει, καθόλου. Η φιλία και η αγάπη σπάνε κάθε τέτοια μικρή και σαχλή απόσταση. Και εξάλλου, ξέρω πως από του χρόνου θα μιλάω πιο πολύ με όλους και θα είμαι σε δυνατότητα να τους συναντάω όλους πιο συχνά. Ειδικά αυτούς που μένουν Θεσσαλονίκη :)

I fell apart, but got back up again,
And then I fell apart, but got back up again,
And then I fell apart, but got back up again