Hunger Games

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning again, they'll wash away
Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Votre cœur va devenir sec et cassant


«Γιατί κάτι στιγμές, αρχίζει σιγά-σιγά να μου δίνεται η εντύπωση ότι ποτέ δε θα είμαι ικανός ν’ αρχίσω μία πραγματική ζωή, γιατί νομίζω ότι έχω χάσει πια κάθε ρυθμό, κάθε αίσθηση του παρόντος, της πραγματικότητας, γιατί, τελικά, καταριόμουν ο ίδιος τον εαυτό μου και γιατί, μετά τις νύχτες της φαντασίας μου, έρχονται στιγμές νηφαλιότητας, οι οποίες είναι φοβερές! Στο μεταξύ, ακούς πως γύρω σου βροντοφωνάζει και στριφογυρίζει στον ανεμοστρόβιλο της ζωής το ανθρώπινο πλήθος, ακούς, βλέπεις πως ζουν οι άνθρωποι. Ζουν ξύπνιοι, βλέπεις ότι η ζωή για αυτούς δεν ήρθε κατά παραγγελία, δε θα εξανεμιστεί σαν όνειρο, σαν οπτασία, συνεχώς ανανεώνεται, μένει πάντα νεανική κι ούτε μία ώρα της δε μοιάζει με την άλλη, ενώ η λιγόψυχη φαντασία είναι τόσο καταθλιπτική, ποταπή και μονότονη, σκλάβα μιας σκιάς, μιας ιδέας, σκλάβα του πρώτου σύννεφου που θα κρύψει ξαφνικά τον ήλιο.[…] Στο μεταξύ, η ψυχή ζητάει και θέλει κάτι άλλο! Ο ονειροπόλος μάταια σκαλίζει τα παλιά του όνειρα, όπως τη στάχτη, γυρεύοντας έστω κάποια μικρή σπίθα, να τη φυσήξει, να ζεστάνει την κρύα του καρδιά με φλόγα ανανέωσης και ν’ αναστήσει μέσα της απ’  την αρχή όλα αυτά που πρώτα ήταν τόσο αγαπητά, που συγκινούσαν την ψυχή, που έκαναν το αίμα να βράζει, τα μάτια να δακρύζουν, κι εξαπατούσαν με τόση μεγαλοπρέπεια! Οι ανόητοι και άυλοι ρεμβασμοί δεν υπάρχουν, επειδή δεν υπάρχει κάτι που να τους κάνει να διατηρούνται. Ακόμα και τα όνειρα, σβήνουν, τελειώνουν! Τα χρόνια θα διαβαίνουν, θα έρθει η σκληρή μοναξιά, θα έρθουν, τρέμοντας και με μπαστούνι, τα γηρατειά, κι ύστερα με τη σειρά τους η ανία και η κατάθλιψη. Ο φανταστικός σου κόσμος θα χλομιάσει, τα όνειρά σου θα σβήσουν, θα μαραζώσουν, και, σαν τα κίτρινα φύλλα, θα πέσουν κάτω από τα δέντρα. Είναι θλιβερό να μένεις μόνος, τελείως μόνος, και να μην έχεις ακόμα και τι να λυπηθείς- τίποτε, απολύτως τίποτε… Γιατί όλα αυτά που έχασες, ήταν όλα ένα τίποτε, ήταν ένα ανόητο, στρογγυλό μηδενικό, ένα όνειρο και τίποτε άλλο!»           Φίοντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι ‘‘Λευκές Νύχτες’’


Αυτά του Ντοστογέφσκι με χαρακτηρίζουν. Ίσως χαρακτηρίζουν και άλλους. Οι ονειροπόλοι είμαστε ένα ξεχωριστό και μοναδικό είδος ανθρώπων, ένα είδος καλά καλυμμένο πίσω από μισοσκισμένα
All Star και χοντρά φούτερ. Φανταζόμαστε σημαίνει για εμάς ζούμε. Ζούμε μέσα από όνειρα, μέσα από διάφορες φαντασιώσεις, μέσα από βιβλία, μέσα από ποιήματα, μέσα από πλαστικούς χαρακτήρες, μέσα από κάτι άλλο τέλος πάντων. Κλεινόμαστε μέσα σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο όταν ο άλλος, αυτός που είναι στο δρόμο, έξω από το παράθυρο και παντού γύρω μας είναι τόσο πραγματικός που μας πονάει.
Μας πονάει και μας σπάει σε χίλια κομμάτια. Αυτό είναι το αρνητικό χαρακτηριστικό, μία συνέπεια ας το θέσω της πραγματικότητας. Όμως, η φαντασία δεν είναι έτσι. Μας προσέχει, μας κανακεύει, μας φροντίζει. Είναι πάντα εκεί για εμάς. Όταν πρέπει να τρέξουμε για να κρυφτούμε, τυλίγοντας τα χέρια μας γύρω από τα γόνατά μας, όταν είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν και τα δάκρυα είναι τόσα πολλά που θα γέμιζαν μία θάλασσα ή έστω μία λίμνη.
Και εκεί όλα είναι τόσο τέλεια. Τόσο τέλεια.
Η πραγματικότητα δεν είναι. Όμως με το να μένουμε στη φτιαχτεί αυτή τελειότητα, στην υπερβολική αυτή τελειότητα, χάνουμε πράγματα.
Πιστεύω ότι το κάνουμε επειδή φοβόμαστε πως η προσγείωση από το σύννεφό μας στη γη θα είναι τόσο απότομη που θα μας κόψει τα φτερά. Φοβόμαστε πως δε θα μπορέσουμε να ξαναπετάξουμε. Και έτσι, εξασφαλίζουμε μία φτιαχτή ευτυχία.
Είναι όμως σωστό αυτό;
Και εγώ το κάνω. Δεν το αρνούμαι. Ξέρω πως δεν είμαι καλά. Και ξέρω γιατί το κάνω.
Φοβάμαι την πραγματικότητα. Βλέπετε, οι ονειροπόλοι είμαστε και πάνω από όλα ευαίσθητοι. Και αν σπάσει η καρδιά μας μία φορά, τη μαζεύουμε, την κολλάμε όπως-όπως και φοβόμαστε να την ξαναχρησιμοποιήσουμε γιατί θα σπάσει. Γιατί είμαστε τόσο ευαίσθητοι που δε θέλουμε ο τόπος να γεμίσει με τα κόκκινα απομεινάρια της καρδιάς μας-με τα απομεινάρια που θα μείνουν αν η επαφή μας με την πραγματικότητα, με τους άλλους ανθρώπους, μας πληγώσει ξανά.
Voilà, ma petite Amélie, vous n'avez pas des os en verre. Vous pouvez vous cogner à la vie. Si vous laissez passer cette chance, alors avec le temps, c'est votre cœur qui va devenir aussi sec et cassant que mon squelette. ~Le fabuleux destin d’ Amélie Poulain
Λοιπόν, μικρή μου Αμελί, δεν έχετε οστά από γυαλί. Μπορείτε να γνωρίσετε τους χτύπους της ζωής. Εάν αφήσετε αυτή την ευκαιρία να περάσει, αργότερα με τον καιρό, είναι η καρδιά σας που θα γίνει το ίδιο ξηρή και εύθραυστη με τον σκελετό μου.
Αφήνουμε έτσι μερικές ευκαιρίες να περνούν και η καρδιά μας αραχνιάζει.
Δε λέω να μην ονειρευόμαστε. Εγώ ονειρεύομαι πολύ, τι Creepy Dreamer θα ήμουν αν δεν το έκανα;
Ωστόσο υπάρχουν ευκαιρίες που αξίζει να ζήσουμε. Υπάρχουν όνειρα που μπορούμε να κυνηγήσουμε. Όνειρα ζωντανά και αληθινά. Υπάρχουν άνθρωποι που θα μας δώσουν ένα μέρος της καρδιάς τους, αν τους δώσουμε ένα μέρος της δικής μας. υπάρχουν μέρη να επισκεφθούμε, πράγματα να δούμε και να ζήσουμε.
Και αν η πραγματικότητα μας πονέσει ξανά; Αν μας σπάσει; Αν μας πληγώσει;
Τουλάχιστον πιστεύω ότι θα έχουμε ζήσει μερικά λεπτά ευτυχίας. Δεν είναι μία τεράστια ανταμοιβή που να αντισταθμίζει και τη χειρότερη από όλες τις πτώσεις;

Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό υπέρτατης ευτυχίας! Είναι, μήπως, λίγο αυτό, έστω και σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής;…
Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι

12 σχόλια:

Xristines είπε...

Πρέπει να αρχίσω Ντοστογιέφσκι........

pl@νόδIοS παρατηρητής είπε...

Vasika poly idiaiterh anarthsh ...kai o ntostogievski ypertatos .... tha prepei kapoia stigmh na ksekinhsw na diavazw kai egw kathws einai poly mikrh h enasxolhshs mou mallon na katapiastw na diavasw kati diko toy ..exeis na moy proteineis kati ? :-)

Ανώνυμος είπε...

Αχχ τόσο υπέροχο post... Ξέρεις μερικές φορές όταν νιώθω αυτό λεπτό ευτυχίας σκέφτομαι " Ναι , αξίζει! Για αυτό το τέλειο φανταστικό συναίσθημα που νιώθω εκείνη τη στιγμή αξίζει" Απλά μερικές φορές δεν μπορώ να θυμηθώ πως ένιωσα έτσι ώστε να προσπαθήσω ξανά.

* Και γω θέλω να διαβάσω Ντοστογιέφσκι!

Creepy Dreamer είπε...

SugarPinkSunFlower, πρέπει. Όπωσδήποτε :|

Creepy Dreamer είπε...

Δον κιχώτη ναι, αξίζει να διαβάσεις Ντοστογέφσκι. Θα σου πρότεινα σίγουρα τις Λευκές Νύχτες, που το έχω διαβάσει όλο και είναι τέλειο και το Υπόγειο, που απο μερικά αποσπάσματα μου φαίνεται εξίσου ενδιαφέρον! :)

Creepy Dreamer είπε...

Sleepless, πολλοί δε θυμούνται πώς ένιωσαν. Ούτε εγώ θυμάμαι..

*Να διαβάσεις, μην το αμελήσεις μικρή μου!^_^

Kévin είπε...

Πόσο συμφωνώ και πόσο νιώθω αυτά που λες.. Και μιλώ ως ο υπερτατος ονειροπόλος...

Καλώς η κακώς έτσι με μεγάλωσαν οι δικοί μου. να ονειρεύομαι ό,τι θέλω. Το οτιδήποτε... Για να είμαι ειλικρινής έτσι θέλω να μεγαλώσω και τα δικά μου παιδιά.. Πρέπει να μάθουμε να ονειρευόμαστε, η πραγματικότητα ώρες ώρες δεν είναι και τόσο ιδανική...

Θυμάμαι ότι και εγώ όταν είχα δει την Αμελί αυτό το κομμάτι με είχε κάνει να σκεφθώ πολλά πράγματα..

CineFre@k είπε...

Tέλειο, τέλειο, τέλειο!
Πολύ ωραία τα λέει ο Ντοσκογιέφσκι!

Προσωπικά, ασπάζομαι την άποψη του Καζαντζάκη "Δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος."

Τώρα θα μου πεις πως μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς να ελπίζεις. Αλλά θα απαντήσω πως σε αυτήν την περίπτωση, τα όνειρα είναι φρούδες ελπίδες. Και δεν θέλω να φτιάχνω στο μυαλό μου ένα τέλειο μέλλον, όταν ξέρω πως ΔΕΝ θα είναι τέλειο.


Υ.Γ. Άν τα λεγόμενά μου δεν βγάζουν νόημα φταίει το τρίωρο Άγνωστο-Ιστορία :P

Creepy Dreamer είπε...

Kevin, δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι ιδανική :/
Είσαι τυχερός που μεγάλωσες έτσι, εγώ μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό απέναντι στα όνειρα... Μακάρι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου όπως μεγάλωσες εσύ ο ίδιος :]

Ναι η Αμελί είναι ταινία που σε κάνει να σκέφτεσαι αρκετά πράγματα...

Creepy Dreamer είπε...

CineFre@k, είχα μία διαίσθηση πως θα σου άρεσε ο Ντοστογέφσκι.

Υπάρχουν και πιο υλοιποιήσιμα όνειρα, οπότε θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε αυτά, έτσι δεν είναι;
(Μια χαρά νόημα βγάζουν τα λεγόμενά σου :Ρ)

Ανώνυμος είπε...

τα όνειρα είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα...

για εμένα είναι όμορφο να είσαι ονειροπόλος. όποτε καταντάει κουραστική η πραγματικότητα μπορείς να κλείνεσαι στο δικό σου κόσμο, όπου όλα είναι όπως τα έπλασες εσύ... :)

μακάρι να ήμουν περισσότερο ονειροπόλος - νομίζω πως είμαι ρεαλίστρια σε βαθμό που καταντάω απαισιόδοξη και σκληρή ουκ ολίγες φορές. :P

* λατρεύω το 'Υπόγειο' και το 'Έγκλημα και Τιμωρία'. και ο 'Ηλίθιος' μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. :Ρ

Creepy Dreamer είπε...

Αγανακτισμένη Έφηβη, συμφωνώ μαζί σου =]

Θέλω να διαβάσω το "Έγκλημα και Τιμωρία" αλλά...πού χρόνος;:/