Fruits Basket 2

 

Η Tohru Honda, επειδή πέθαναν οι γονείς της, ζει με μία οικογένεια, τους Shoma. Βασικά, με τρία αγόρια: τον Shigure Shoma, τον Yuki Shoma και τον Kyo Shoma. Ο Kyo και ο Yuki τσακώνονται συνεχώς. Και ζηλεύουν ο ένας τον άλλον...Για διαφορετικά πράγματα ο καθένας. Η Tohru προσπαθούσε να κάνει τον Kyo να αισθανθεί ξεχωριστός και έκανε μία πολύ ωραία παρομοίωση, με onigiri(ξανά :Ρ).
Παραθέτω τι ακριβώς είπε, στα αγγλικά.

He never thinks about his own good points...Why...hasn't he realized it yet?

Tohru:Ah, maybe it's on the backside...

Kyo: Huh...?

Tohru: For example a person's good points, it's like the sour plum in the riceball. That sour plum is just on the backside. In this world, everyone's backside has various, different colors and tastes of sour plum. But that's on another's backside...So no one can see his or her own sour plum. He'll think that he has no value, that he's just a plain, white riceball. But it's not like that at all. On the inside, you have your own sour plum. You envy...When you envy others that's only because you can see other people's sour plum, that's all! I clearly see Kyo-kun's back. I can see a distinguished sour plum. Yuki Shoma-san himself is very distinguished. But Kyo-kun, you too are very distinguished. Shoma-san is Shoma-san and Kyo-kun is Kyo-kun! Each has a specialty....

Ελπίζω να είναι η τελευταία ανάρτηση στην οποία μιλάω για το Fruits Basket, αλλά καθώς είναι ένα υπέροχο manga, ίσως να γίνουν περαιτέρω αναφορές σε αυτό στο μέλλον.^__^
Μάλλον πρέπει να εξηγήσω τι είναι το sour plum. Είναι η ξεχωριστή γεύση του κάθε onigiri. Το γεμίζουν με κάποιο κρέας, φρούτο ή λαχανικό, για να το κάνουν ξεχωριστό. Όμως, αυτό το sour plum, το ουεμπόσι όπως το αποκαλλούν οι Ιάπωνες, φαίνεται μόνο από τη μία μεριά. Είναι στην ''πλάτη'' του onigiri. Και για αυτό η Tohru κάνει την παρομόιωση αυτή στον Kyo.
Κάπως έτσι δεν είμαστε όλοι; Κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Δε μας αρέσει ποτέ μα ποτέ αυτό που βλέπουμε. Θεωρούμε τον εαυτό μας τόσο...σκέτο. Θεωρούμε πως δεν είμαστε τέλειοι. Κάτι μας χαλάει στην εικόνα του. Και δε μπορούμε να δούμε ποτέ τα θετικά μας στοιχεία. Δεν επαινούμε τον εαυτό μας. Απλά βλέπουμε κάτι που μας χαλάει.
Όμως οι γύρω μας βλέπουν τα χαρίσματά μας. Πού είμαστε καλοί. Σε τι διαφέρουμε και σε τι είμαστε ειδήμονες. Γενικά, οι υπόλοιποι, ξέρουν να ξεχωρίζουν τα θετικά μας στοιχεία. Μπορούν να δουν το ουεμπόσι που είναι κρυμμένο στην πλάτη μας. Και για αυτό το λόγο...μερικοί μας ζηλεύουν. Ίσως να μην καταλαβαίνουμε γιατί,αλλά βλέπουν σε εμάς αυτό το κάτι που εύχονται να έχουν. Και εμείς αντίστοιχα δεν έχουμε αυτο το tiny little something που κάνει αυτούς ξεχωριστούς.
Εμείς ζηλεύουμε αυτούς και αυτοί ζηλεύουν εμάς. Αυτό που κανένας δεν καταλαβαίνει είναι πως είμαστε ξεχωριστοί. Μοναδικοί. Ανεπανάληπτοι.
Και πως δε χρειάζεται να ζηλεύουμε τους άλλους. Έχουμε αρκετά θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα μας για να είμαστε αρκετά συμπαθείς.