Σήμερα σκεφτόμουν για κάποιο λόγο πόσους ανθρώπους έχω
αφήσει πίσω μου.
Ίσως επειδή είναι νέα χρονιά. Ίσως επειδή κοντεύω τα είκοσι
δύο. Ίσως επειδή ακόμη λυπάμαι.
Σκεφτόμουν τι είπαμε με τον κάθε ένα την τελευταία φορά.
«Νομίζω πως οι δρόμοι μας πρέπει να χωρίσουν»
«Έχεις αλλάξει πολύ και δεν ταιριάζουμε»
«Περάσαμε ωραία, μην κλαις που φεύγω»
«Πρέπει να σε αφήσω»
«Θα είμαι καλύτερα μακριά σου»
Δεν ξέρω αν πονάει η απώλειά τους από τη ζωή μου, ή αυτά που
μου είπαν.
Ξέρω όμως σίγουρα κάτι.
Έχω βαρεθεί πλέον να κυνηγάω τους ανθρώπους. Έχω βαρεθεί να
βλέπω κόσμο να φεύγει γιατί προτιμάει άλλους.
Θέλω μία μέρα κάποιος να πιάσει το χέρι μου και να μου πει «σε
χρειάζομαι», «μείνε μαζί μου».
