Love is...

You know when I said I knew little about love? That wasn't true. I know a lot about love. I've seen it, centuries and centuries of it, and it was the only thing that made watching your world bearable. All those wars. Pain, lies, hate... It made me want to turn away and never look down again. But when I see the way that mankind loves... You could search to the furthest reaches of the universe and never find anything more beautiful. So yes, I know that love is unconditional. But I also know that it can be unpredictable, unexpected, uncontrollable, unbearable and strangely easy to mistake for loathing, and... What I'm trying to say, Tristan is... I think I love you. Is this love, Tristan? I never imagined I'd know it for myself. My heart... It feels like my chest can barely contain it. Like it's trying to escape because it doesn't belong to me any more. It belongs to you. And if you wanted it, I'd wish for nothing in exchange - no gifts. No goods. No demonstrations of devotion. Nothing but knowing you loved me too. Just your heart, in exchange for mine.

Love is…

…Unconditional. Χωρίς όρους. Ναι... Η αγάπη είναι χωρίς όρους... Ποιος μπορεί να θέσει όρους σε κάτι τόσο απροσδιόριστο όπως η αγάπη; Δηλαδή, τι, θα πεις στο άλλον: "Θα σε αγαπήσω μόνο αν μου πάρεις αυτό/ μου κάνεις αυτό...;". Και εσύ τι κάνεις σε αντάλλαγμα; Τίποτα, that's right. Η αγάπη δεν είναι εμπόριο για να γίνονται ανταλλαγές. Δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιον για τα υλικά αγαθά και τις ανέσεις που σου προσφέρει... Όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς για αυτό που είναι. Τον αγαπάς για το χαρακτήρα του και επειδή σε κάνει χαρούμενο, ευτυχισμένο και σε ολοκληρώνει...

…Unpredictable. Απρόσμενη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αγάπη; Συχνά δε το πιστεύουμε αυτό; Ακόμα και αν μας αρέσει απλά κάποιος, αναρωτιόμαστε: "Από πότε έγιναν έτσι τα πράγματα, έτσι ώστε όποτε με φώναζες, θα ένιωθα πως το όνομά μου σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο; Πόσα χαμόγελα χρειάστηκε; Πόσες φορές μέχρι αν αρχίσω να σκέφτομαι αυτά εδώ τα πράγματα που μέχρι πιο πριν μου φαίνονταν χαζά; Από πότε μου φάνηκε επώδυνο το να μη σε αγαπάω;". Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε η αγάπη για το οποιοδήποτε άτομο, ειβάλλει στην καρδιά μας, στα κρυφά, κάποια στιγμή που δεν προσέχουμε. Και έτσι, ξανφικά, αιφνίδια, απρόσμενα, αγαπάμε.

…Uncontrollable. Δεν ελέγχεται. Ποιος μπορεί να ελέγξει την αγάπη; Κανένας αυτοκράτορας, κανένας βασιλιάς, όση δύναμη και πλούτο και αν έχει δε μπορεί να υπερνικήσει και να ελέγξει τη δύναμη της αγάπης. Κανείς δε μπορεί να πει σε κάποιον "Θα με αγαπήσεις", φασιστικά και απόλυτα. Όχι. Δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι τόσο δυνατό. Και σαν παράδειγμα, μπορούμε να κοιτάξουμε τα παραμύθια που μας λέγανε σαν παιδιά. Όταν η πριγκίπισσα ήταν νεκρή ή κοιμησμένη, τι την έσωζε; Το φιλί της αληθινής αγάπης. Είναι το πιο ισχυρό μαγικό σε όλο τον κόσμο. Και για αυτό κανένας, ούτε ο πιο ισχυρός άνθρωπος του κόσμου όλου δε μπορεί να την ελέγξει.

…Unbearable. Αβάσταχτη. Φυσικά. Ώρες-ώρες η αγάπη ξεχειλίζει από μέσα μας. Μας κατακλύει. Τόσο που δε μπορούμε να την ανεχθούμε. Είναι τόση πολύ μέσα μας που μας κάνει να πονάμε. Να πονάμε όμως ευχάριστα. Δε μπορούμε να την αντέξουμε, όχι επειδή είναι βάρος, φορτίο, αλλά επειδή το δυνατό συναίσθημα αυτό μας είναι άγνωστο. Και μερικές φορές το φοβόμαστε και κάποιες άλλες το κρύβουμε.

This...this bloody something...

 

Τι είναι αυτό το κάτι που με προβληματίζει; Με τρομάζει... Είναι κάτι που με τρομάζει επειδή είναι δυνατό. Επειδή είναι κάτι το οποίο δνε ξέρω. Είναι ένα συναίσθημα παντελώς άγνωστο. Ένα συναίσθημα που με κάνει να ξυπνάω τρομαγμένη ή αγχωμένη στη νύχτα. Αυτό το συναίσθημα που δε μπορώ να να προσδιορίσω...
Δεν...δεν μπορώ να κάνω τα πράγματα που έκανα παλαιότερα. Δε μπορώ να ζωγραφίσω, να διαβάσω, να γράψω, να είμαι αυτή που είμαι. Γιατί στη ζωή μου έχεις εισβάλλει εσύ. Γιατί εισέβαλες με τόσο αιφνίδιο τρόπο; Τρόμαξα με τον εαυτό μοθ όταν συνειδητοποίησα πόσο μετράει η κάθε σου λέξη. Πόσο στενοχωριέμαι όταν εσύ στενοχωριέσαι, πόσο χαίρομαι όταν χαίρεσαι. Πόσο λυπάμαι όταν έχουμε να μιλήσουμε μέρες... Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είχα δώσει παλιά μία υπόσχεση...Πως μόνο ένα άτομο θα είναι στην καρδιά μου. Αλλά ήρθες εσύ και τα άλλαξες όλα. Πώς μπόρεσα να δεθώ τόσο μαζί σου; Πώς με κάνεις να ξεχνάω οτιδήποτε μου συμβαίνει; Είσαι μάγος; Ή απλά με καταλαβαίνεις περισσότερο από τον καθένα;
Πότε ήρθε η στιγμή που σχεδόν χωρίς να το καταλάβω σε ένιωθα σαν ένα special someone; Πότε; Δεν το κατάλαβα... Μάλλον αυτά τα πράγματα έρχονται αργά και χωρίς πυροτεχνήματα...
Και απλά φοβάμαι πως πιέζω τα συναισθήματά μου. Τα κρύβω σε ένα μέρος που δεν το βλέπει κανείς για να μην καταλάβεις εσύ και οι άλλοι τι μου συμβαίνει. Τι μου συμβαίνει αλήθεια; Δε μπορώ να το προσδιορίσω... Δεν ξέρω αυτό το συναίσθημα... Όμως το αφήνω πίσω... Το θάβω όλο και πιο βαθιά και πιο βαθιά και έτσι δεν το παραδέχομαι ούτε η ίδια στον εαυτό μου... Φοβάμαι να πω τι νιώθω. Το φοβάμαι... Είναι τόσο παράξενο συναίσθημα... Και νιώθω να προδίδω την υπόσχεση που έδωσα με το συναίσθημα αυτό να με κατακλύει συνεχώς...
Όμως... όποτε μιλάμε η μέρα μου γεμίζει με χρώμα και είμαι χαρούμενη. Με κάνεις χαρούμενη και αυτό είναι αρκετό... Και ελπίζω να σε κάνω και εγώ χαρούμενο μερικές φορές. Να σε βοηθάω με τα προβλήματά σου.
Και θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ακόμα και αν δε το δεις ποτέ σου. Με έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο ξέρεις.
Και ελπίζω...ελπίζω μία μέρα να μπορέσω να ανοίξω το κουτί των συναισθημάτων μου και να σου πω αληθινά τι νιώθω...

Ακούστε το... <3

It's raining...

Χειμώνας... Η εποχή που όλα είναι κρύα, και σε μερικές πόλεις λευκά. Εδώ όμως, βρέχει... Βρέχει και έχει κρύο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Οι σταγόνες βροχής μαστιγώνουν τα φύλλα των δέντρων, κατακλύζουν τους δρόμους και κάνουν τους ανθρώπους σαν και εμένα να μελαγχολούν. Είναι τόσο απαίσια η βροχή... Με κάνει να νιώθω τόσο...ανενεργή, αβοήτη. Νιώθω σα να είμαι κλεισμένη σε ένα κουτί και να μη μπορώ να δράσω. 

Και τέτοιες είναι οι μέρες που αυτό το σκέπασμα των συναισθημάτων και των αναμνήσεων μέσα μου σηκώνεται... Και βγαίνουν όλα στη φόρα. Είτε σε δάκρυα, είτε σε ζωγραφιές είτε σε  αναρτήσεις σε μπλογκ. 

Ανοίγει συγκεκριμένα το κουτί με τις αναμνήσεις από τη Μ. Πφφφ, πάλι τα ίδια... Here we go again. Γιατί απλά δε μπορείς να βγεις από το κεφάλι μου και από την καρδιά μου; Γιατί όποτε σε σκέφτομαι δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου; Γιατί σε θεωρώ ακόμα κάτι πολύτιμο; Ενώ, δεν είσαι...Το ξέρω ότι δεν είσαι. Αν ήσουν... Αν ήσουν δεν θα μου είχες αποδείξει με τόσο επίπονο τρόπο πόσο αηδιαστικά ίδια είσαι με όλες τις άλλες. Αλλά... εγώ γιατί έχω σα θησαυρό μέσα μου την κάθε ανάμνηση, το κάθε γέλιο, την κάθε λέξη στοργής;... Δεν με καταλαβαίνω... Γιατί;

Πεταλουδίτσα μου, 

σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά!!! Το 2010 να είναι γεμάτο με χαρά και επιτυχίες! Βασικά, όλα τα έχεις, οπότε μην περιμένεις και πολλά! ;)

Ελπίζω να μη χαθούμε ποτέ Μητσοτάκη μου! <3 

Σ' αγαπώ πολύ,

το Φεγγαράκι σου!!!

Αυτό ακριβώς είχες γράψει στην κάρτα που μου είχες δώσει πέρισυ τα Χριστούγεννα μαζί με το δώρο που μου έδωσες. Και εγώ σα χαζή πίστεψα τα λόγια αγάπης και τη λέξη που μισώ να λέω. Το "ποτέ". Ποια αγάπη κρατά για πάντα; Καμία... Ποια φιλία; Ποιες υποσχέσεις τηρούνται...;

Άλλαξες... Αυτό ήταν το μόνο που σου είπα. Πως άλλαξες. Και πραγματικά έχεις αλλάξει. Κάνεις παρέα με τόσο ρηχά άτομα. Δεν ακούς πια ροκ και χορεύεις πάνω στα τραπέζια. Σαν... Να μην πω σαν τι, αλλά εσύ δεν ήσουν έτσι. Και δεν έχει σημασία που δεν θα δεις ποτέ σου αυτή την ανάρτηση, ξέρεις πως με πλήγωσες. Και τώρα απλά με στοιχείωνεις, καθώς θυμάμαι όλα τα παιδικά μας χρόνια και το περσινό καλοκαίρι που ήμασταν αυτοκόλλητες. Ήμασταν.

Τα συναισθήματα μέσα μου είναι σκοτεινά. Νιώθω σα να βρέχει πολύ, σα να υπάρχει καταιγίδα. Νιώθω απελπιστικά κενή. Νιώθω σαν να μην είναι τίποτα καλό. Σα να έχει σκιστεί το στήθος μου. Τρεις λέξεις... "Θέλω να ξεκόψουμε". Αυτές ήταν που με κατέστρεψαν...

Και νιώθω μέσα μου τη βροχή να συνεχίζει... Μέχρι να έρθει η ώρα που θα μου χαμογελάσει η Α. Που θα την δω και θα γελάσουμε. 

Και τότε η βροχή σταματά και ο ήλιος βγαίνει. Και σχηματίζεται ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο.

Σε ευχαριστώ...που πάντα είσαι εκεί για να γεμίζεις ουράνια τόξα το βροχερό μου ουρανό. Σε ευχαριστώ.

Fruits Basket 2

 

Η Tohru Honda, επειδή πέθαναν οι γονείς της, ζει με μία οικογένεια, τους Shoma. Βασικά, με τρία αγόρια: τον Shigure Shoma, τον Yuki Shoma και τον Kyo Shoma. Ο Kyo και ο Yuki τσακώνονται συνεχώς. Και ζηλεύουν ο ένας τον άλλον...Για διαφορετικά πράγματα ο καθένας. Η Tohru προσπαθούσε να κάνει τον Kyo να αισθανθεί ξεχωριστός και έκανε μία πολύ ωραία παρομοίωση, με onigiri(ξανά :Ρ).
Παραθέτω τι ακριβώς είπε, στα αγγλικά.

He never thinks about his own good points...Why...hasn't he realized it yet?

Tohru:Ah, maybe it's on the backside...

Kyo: Huh...?

Tohru: For example a person's good points, it's like the sour plum in the riceball. That sour plum is just on the backside. In this world, everyone's backside has various, different colors and tastes of sour plum. But that's on another's backside...So no one can see his or her own sour plum. He'll think that he has no value, that he's just a plain, white riceball. But it's not like that at all. On the inside, you have your own sour plum. You envy...When you envy others that's only because you can see other people's sour plum, that's all! I clearly see Kyo-kun's back. I can see a distinguished sour plum. Yuki Shoma-san himself is very distinguished. But Kyo-kun, you too are very distinguished. Shoma-san is Shoma-san and Kyo-kun is Kyo-kun! Each has a specialty....

Ελπίζω να είναι η τελευταία ανάρτηση στην οποία μιλάω για το Fruits Basket, αλλά καθώς είναι ένα υπέροχο manga, ίσως να γίνουν περαιτέρω αναφορές σε αυτό στο μέλλον.^__^
Μάλλον πρέπει να εξηγήσω τι είναι το sour plum. Είναι η ξεχωριστή γεύση του κάθε onigiri. Το γεμίζουν με κάποιο κρέας, φρούτο ή λαχανικό, για να το κάνουν ξεχωριστό. Όμως, αυτό το sour plum, το ουεμπόσι όπως το αποκαλλούν οι Ιάπωνες, φαίνεται μόνο από τη μία μεριά. Είναι στην ''πλάτη'' του onigiri. Και για αυτό η Tohru κάνει την παρομόιωση αυτή στον Kyo.
Κάπως έτσι δεν είμαστε όλοι; Κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Δε μας αρέσει ποτέ μα ποτέ αυτό που βλέπουμε. Θεωρούμε τον εαυτό μας τόσο...σκέτο. Θεωρούμε πως δεν είμαστε τέλειοι. Κάτι μας χαλάει στην εικόνα του. Και δε μπορούμε να δούμε ποτέ τα θετικά μας στοιχεία. Δεν επαινούμε τον εαυτό μας. Απλά βλέπουμε κάτι που μας χαλάει.
Όμως οι γύρω μας βλέπουν τα χαρίσματά μας. Πού είμαστε καλοί. Σε τι διαφέρουμε και σε τι είμαστε ειδήμονες. Γενικά, οι υπόλοιποι, ξέρουν να ξεχωρίζουν τα θετικά μας στοιχεία. Μπορούν να δουν το ουεμπόσι που είναι κρυμμένο στην πλάτη μας. Και για αυτό το λόγο...μερικοί μας ζηλεύουν. Ίσως να μην καταλαβαίνουμε γιατί,αλλά βλέπουν σε εμάς αυτό το κάτι που εύχονται να έχουν. Και εμείς αντίστοιχα δεν έχουμε αυτο το tiny little something που κάνει αυτούς ξεχωριστούς.
Εμείς ζηλεύουμε αυτούς και αυτοί ζηλεύουν εμάς. Αυτό που κανένας δεν καταλαβαίνει είναι πως είμαστε ξεχωριστοί. Μοναδικοί. Ανεπανάληπτοι.
Και πως δε χρειάζεται να ζηλεύουμε τους άλλους. Έχουμε αρκετά θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα μας για να είμαστε αρκετά συμπαθείς.

Fruits Basket

 

Μια φορά και ένα καιρό, η Tohru Honda, η πρωταγωνίστρια του manga και anime με το όνομα Fruits Basket, σκεφτόταν την παιδική της ηλικία. Το πόσο άσχημα της συμπεριφέρονταν οι συμμαθητές της. Μία φορά, έπαιζαν ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι λεγόταν Fruits Basket. Σε αυτό, όλα τα παιδιά κάνουν ένα κύκλο. Ένα από αυτά, σηκώνεται και ονομάζει τους συμμαθητές του με ένα φρούτο. Μήλο, μπανάνα, πορτοκάλι, αχλάδι, λεμόνι, κεράσι, ροδάκινο κλπ. Μετά, το παιδί που είχε ονομάσει τους συμμαθητές του, φωνάζει ένα ''φρούτο'', το ''φρούτο'' φωνάζει ένα άλλο και παίζουν κυνηγητό. Την Tohru λοιπόν, για να την πειράξουν, την ονόμασαν "onigiri", δηλαδή ριζόμπαλα. "Riceball seem it be really tasty", σκέφτηκε η μικρή Tohru. Ήταν κάπως ονειροπόλα, όπως πάντα, με καλή καρδιά, airhead που λέμε, και έτσι δεν συνειδητοποίησε πως την άφησαν έξω από το παιχνίδι. Όλοι όμως διασκέδαζαν παίζοντας το παιχνίδι με τα φρούτα μπροστά της. Περίμενε σε μία καρέκλα υπομονετικά. Περίμενε κάποιον να φωνάξει "Onigiri!" και να συμμετάσχει και αυτή στο παιχνίδι. Περίμενε. Περίμενε. "The me form long ago was someone who didn't spend so much thought on things. Ever since the start the riceball could simply never join the fruits basket."

Ποια ριζόμπαλα θα ταίριαζε ποτέ σε ένα καλάθι με φρούτα; Η ριζόμπαλα είναι τόσο...διαφορετική. Παρέταιρη. Φρικτή προς τα άλλα φρούτα, διότι είναι τόσο διαφορετική από αυτά. Έτσι, αυτά δεν κάνουν παρέα τη ριζόμπαλα και δεν τη δέχονται στο καλάθι τους.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως και εγώ είμαι μία ριζόμπαλα. Εκτός από μία κολλητή, δεν έχω κανέναν. Κανέναν που να με δέχεται. Κανέναν. Είναι τόσο κακό να είσαι διαφορετικός; Ονειροπόλος; Να πετάς μερικές φορές στα σύννεφα; Να ζωγραφίζεις μέσα στο μάθημα; Είναι κακό να ενδιαφέρεσαι για πράγματα που άλλοι δεν τα ξέρουν;

Ναι. Είναι. Είναι πολύ κακό. Είσαι τόσο διαφορετικός. Ποιος νοιάζεται να ακούσει αυτά που πιστεύεις, όταν μιλάς για κάτι άγνωστο; Ποιος θέλει να σε κάνει παρέα; Να σου μιλήσει; Ποιος; Κανείς. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Τόσο...παράξενος. Ιδιόρρυθμος. Διαφορετικός. Έχεις κάτι το τόσο ξένο πάνω σου. Φρικιό... Τόσο διαφορετική... Ποιος να κάνει παρέα κάποιον που δεν είναι ίδιος με αυτόν; Κανένας. Κανένας δε σε θέλει. Δεν αποζητά την παρέα σου. Είσαι...μόνος. Χωρίς φίλους. Δεν ταιριάζεις πουθενά, παρέταιρο onigiri. Πουθενά. Χαζό onigiri. Νόμιζες ποτέ πως θα ταιριάξεις σε μία πόλη γεμάτη φρούτα;

Σήμερα συνειδητοποίησα πόσο onigiri είμαι. Που κανονίζαμε τα δωμάτια για την τριήμερη. 

"Creepy Dreamer, εσύ με ποιον θα κοιμηθείς;",με ρώτησε ο Μ.

"Δεν...δεν έχω κανονίσει ακόμα."απάντησα.

"Να κοιμηθούμε μαζί. :Ρ",με πείραξε ο Μ.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι πως δεν είχα κανονίσει κάτι. Τα δωμάτια είναι τρίκλινα. Εδώ δε μπορούσα να βρω ένα άτομο να κοιμηθώ μαζί του. Θα έβρισκα τρία; Όλες οι "φίλες" μου είχαν ήδη κάνει παρεούλες για να κοιμηθούν μαζί και η κολλητή μου, ως ένα χρόνο μικρότερη και με διαφορετικό πρόγραμμα στην εκδρομή, δε μπορούσε να μοιραστεί το δωμάτιό της μαζί μου. Δε μπορώ να πω πως δεν το περίμενα. Το ήξερα πως αυτό θα συνέβαινε. Αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα το αντιμετώπιζα. Την παγερή αδιαφορία όλων.

Πρώτα, με αφήνει η κολλητή που είχα 11 χρόνια. Μετά, στη γιορτή μου, δεν έλαβα ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα. Και το χειρότερο, κανείς από αυτούς που κάλεσα δεν ήρθε για να τους κεράσω για καφέ. Άτομα αποφεύγουν να βγουν βόλτα μαζί μου λέγοντας δικαιολογίες. Δε με καλούν σε πάρτυ γενεθλίων. Ειλικρινά, τόσο απαίσιος άνθρωπος είμαι πια; Τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά; Προσπαθώ, ειλικρινά προσπαθώ. Αλλά δε καταλαβαίνω... Τόσο φρικιό είμαι πια; Τόσο χάλια για παρέα;

Η διάθεσή μου έπεσε σε βαθμούς Ανταρκτικής(μιλάμε δηλαδή για πολύ αρνητικούς βαθμούς Κελσίου). Νιώθω χάλια. Τόσο... φρικιό. Γιατί; Γιατί δεν κολλάω πουθενά; Γιατί; :(

Και όμως... Ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα. Η κολλητή μου θα είναι εκεί. Ίσως να είναι ένα ακόμα onigiri, μεταμφιεσμένο σε φρούτο. Ένα onigiri που με αποδέχεται και μου χαρίζει την πιο ζεστή αγκαλιά που υπάρχει, όταν βρίσκομαι στη μυστηριώδη χώρα των δακρύων(κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία). Και ίσως είναι και μερικοί άλλοι που αξίζουν...

Κενή ώρα στο σχολείο.Ακούγοντας μουσική. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Γ"Γιατί είσαι στενοχωρημένη, Creepy;".

Creepy"Απλά ακούω μουσική. Δεν είναι και κανένας να μιλήσω μαζί του:Ρ"

Γ"Και εγώ; Τι είμαι εγώ; Ο Κανένας;*Σνόμπ Face*"

Creepy"Εσύ και ο Οδυσσέας"

Γ*γελάει*"Ξέρεις, πάντα κάποιος θα είναι εδώ να σου μιλήσει. Δεν είσαι μόνη"*χαμογελά*

Creepy*χαμογελά*"Ευχαριστώ"

Τελικά...Τελικά ίσως να βρήκα ένα μικρό μέρος, που ήταν κρυμμένο εδώ και καιρό. Ένα μέρος όπου είναι ο Γ, ο Μ, η Β, η Θ και η Φ. Ένα μέρος όπου τα onigiri ειναι αποδεκτά πάντα. Ένα μέρος που εγώ ταιριάζω. Ένα μέρος που θα με κάνει να χαμογελώ. Τελικά, μάλλον βρήκα κάπου να ανήκω...

"Someone like me...You won't find another me in this whole wide world, I guarantee!"

Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις.

Το φίλο μου, Λεό Μπουσκάλια, τον γνωρίζω από Β Γυμνασίου, με το πρώτο απόσπασμα, το οποίο διάβασα στην Έκφραση-Έκθεση. Τον ερωτεύτηκα. Τον αγάπησα παράφορα με το βιβλίο του, το "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις.". Πραγματικά, δεν ξέρω αν υπάρχει τόσο όμορφο βιβλίο. Βρίσκεται άνετα στο τοπ 10 των αγαπημένων μου, πάνω από τη θέση 5. :Ρ Στη σημερινή, ολίγον καμένη ανάρτηση, θα σας δώσω κάποια αποσπάσματα του θεϊκού αυτού βιβλίου, σχολιάζοντάς τα. Shall we begin?

Στο μάθημα της αγάπης, ένα κορίτσι είπε: ‘‘Ξέρω γιατί απελπίζομαι συχνά. Είναι γιατί θέλω όλοι να με αγαπούν και αυτό είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα, αυτοί ίσως θελήσουν να γίνω μπανάνα.’’. 

Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για τους άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα! Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο: ‘‘Λυπάμαι πολύ που δε μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το ‘θελα πολύ να ήμουνα μπανάνα για εσένα. Βλέπεις, όμως, είμαι ΡΟΔΑΚΙΝΟ!’’. 

Και ξέρετε τι θα συμβεί; Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σα ροδάκινο και όχι σα μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχεις κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο! 

Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα! Έχει δίκιο, δεν έχει; Δεν προσπαθούμε τόσο πολύ να γίνουμε τέλειοι, υπέροχοι; Προσπαθούμε και προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε, γινόμαστε απλά μία εικόνα για να γίνουμε αρεστοί. Και αυτό που δημιουγούμε είναι ψεύτικο. Και αναλώνουμε τόση και τόση τζάμπα ενέργεια, προσπαθώντας να προσποιηθούμε κάτι που δεν είμαστε. Γιατί απλά δεν είμαστε...εμείς; Απλά ο εαυτός μας; Τόσο κακό είναι να είσαι εσύ; Και ο Λεό έχει δίκιο προς το τέλος... Κάποια στιγμή, κάπου, σε ένα απομακρυσμένο μέρος, ίσως σε ένα εστιατόριο στην Καλιφόρνια, σε μία βιβλιοθήκη στο Λονδίνο ή στην Μονμάρτρη να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο που θα μας θέλει για αυτό που πραγματικά είμαστε. Για τον αληθινό μας εαυτό...

‘‘Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου’’. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς, όχι για να πάρεις ανταπόκριση. Αυτό δεν είναι αγάπη. ‘‘Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις’’ και ‘‘Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις.’’. Κι όμως, πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτα και δεν είναι τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει, είναι ελεύθερος.

Αυτό... Πόσο αληθινό; Πόσο υπέροχα γραμμένο; Λοιπόν. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση κάποια στιγμή. Η όλη ζωή είναι ένα ρίσκο.Ούτως ή άλλως και μόνο που ζούμε και αναπνέουμε, ρισκάρουμε να πεθάνουμε. Γιατί λοιπόν, να καταπιέζουμε τον εαυτό μας; Γιατί να ζούμε μέσα σε φόβους, μέσα σε στενά πρότυπα και στερεότυπα; Όχι. Πρέπει να γκρεμίσουμε κάθε φραγμό, κάθε τοίχο που μας εμποδίζει να είμαστε εμείς, να ζούμε και να μπορούμε να κινούμαστε ελεύθερα. Να πάνε στα κομμάτια όλα. Τι πάει να πει, κάποια πράγματα είναι συγκεκριμένα και εμφανή; Ναι, και εγώ ορθολογίστρια είμαι. Αλλά δεν παύω να αμφισβητώ ποτέ αυτά που όλοι θεωρούν δεδομένα και δεν παύω να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Τι και αν πληγωθώ μετά, επειδή αυτό το καλύτερο δεν θα έχει υπάρξει ποτέ; Τουλάχιστον θα έχω ονειρευτεί, θα έχω μάθει πράγματα και θα έχω ωριμάσει σαν άνθρωπος. Και ναι, θα ρισκάρω. Θα πάρω όσα ρίσκα μπορώ. Πόσο θα ζήσω ακόμα; Εβδομήντα χρόνια και ο κόσμος όλος... Για ποιο λόγο να μένω άπραγη και στάσιμη; Ποτέ δε θα εξελιχθώ έτσι, δε θα μάθω από τα λάθη μου και όταν μεγαλώσω, θα είμαι πλήρως απογοητευμένη που η ζωή που έζησα δε με έμαθε κάτι χρήσιμο.

Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Πάλι ο ορθολογισμός εισβάλλει. Πάλι. Εδώ είναι αυτό ακριβώς για το οποίο μίλαγα προηγουμένως. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας έχουν γεμίσει με "πρέπει". Με υποχρεώσεις και καθήκοντα. Και ναι, μας έχουν χώσει στο μυαλό, συγκεκριμένες ιδέες, συγκεκριμένα πρότυπα, αντιλήψεις και στερεότυπα, που είναι πολύ, υπερβολικά πολύ δύσκολο να αποβάλλουμε. Όμως...Όμως πόσα πια θα κερδίσεις από τη ζωή, αν πιστεύεις ότι κερδίζεις γνώσεις και πράγματα μόνο από αυτά που μετρούνται, από τα απτά πράγματα που υπάρχουν γύρω σου. Βλέπεις τι είναι γύρω σου έτσι δεν είναι; Πόνος, δυστυχία, λύπη, αγάπη, έρωτας, πόλεμος... Το βλέπεις, τυφλός δεν είσαι. Αλλά είσαι τόσο προκατειλημμένος, Φοβάσαι να κοιτάξεις πέρα από αυτό που ήδη υπάρχει και να πετάξεις με τα φτερά της φαντασίας σου, ανακαλύπτοντας νέα πράγματα και διευρύνοντας τους ορίζοντές σου. Φοβάσαι. Κι έτσι δεν εξελίσσεσαι. Χωρίς κάποια υποτυπώδη όνειρα, δεν πας μπροστά. Και μαζί σου, δεν πάει μπορστά μια κοινωνία ολόκληρη. 

Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς.

Πάλι εδώ είναι το θέμα των προτύπων. Διότι σαν άνθρωπος πρέπει να λειτουργούμε όπως όλοι οι άλλοι. Όμως αν είμαστε σαν όλους τους άλλους, μετά ποιοί είμαστε εμείς; Ποιος είναι ο εαυτός μας; Ο χαρακτήρας μας; Αυτή η μικροσκοπική λεπτομέρεια που μας κάνει ξεχωριστούς, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων της Γης; Είχαμε ποτέ χαρακτήρα; Είμαστε άραγε ξεχωριστοί; Ή είμαστε απλά ότι θέλουν οι άλλοι να είμαστε; Μήπως είμαστε υποχείρια; Μήπως δεν έχουμε καν χαρακτήρα; Κατά την άποψή μου, το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητας κάποιου ανθρώπου είναι κάτι φτιαχτό. Κάτι που το έφτιαξαν οι άλλοι. Ο άνθρωπος, παρ' όλα αυτά είναι από τη φύση του όν επαναστατικό. Στις φλέβες του κυλά η αμφισβήτηση και η επανάσταση. Υπάρχει, λοιπόν, αυτή η μικρή περιπτωσούλα να δουμε και να μάθουμε κάτι πέρα από αυτά που μας έχουν πει πως πρέπει να μαθαίνουμε και να βλέπουμε. Και όταν το κάνουμε αυτό, κάθε φορά και από λίγο, δημιουργούμε αυτό που ονομάζεται χαρακτήρας. Και τότε μπορούμε πλέον να πούμε με σιγουριά πως είμαστε ξεχωριστοί. Πως δεν είμαστε ρομπότ μίας κοινωνίας που θέλει να τα έχει όλα προγραμματισμένα.

Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κουλτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.

Δημιουργούμε επίσης μοντέλα τελειότητας. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τον έξω κόσμο να ταιριάσει μ’ αυτό που νομίζουμε εμείς σαν τέλειο.

Το περιβάλλον μας μας επηρεάζει πάρα πολύ όσον αφορά αυτό το μικρό κομμάτι χαρακτήρα που έχουμε δημιουργήσει. Διότι, άτομα που αγαπάμε συμπεριφέροντα "κάπως", έτσι δεν θα συμπεριφερθούμε και εμείς; Για να ταιριάξουμε. Και έτσι το μικρό κομμάτι του χαρακτήρα μας που υπάρχει μέσα μας, υιοθετεί αυτή τη συμπεριφορά, και προσπαθεί να την υπερασπιστεί πάση θυσία. Γίνεται έτσι κομμάτι του εαυτού του. Είναι όμως; Ή μήπως απλά είναι κάτι που μας επιβάλλουν εμμέσως πλην σαφώς και πρέπει να το ακολουθήσουμε; Μάλλον το δεύτερο.:)

Και όσον αφορά την τελειότητα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας κάποια πρότυπα. Κάπου πρέπει να μοιάσουμε σωστά; Κάτι πρέπει να είναι τέλειο. Κάτι πολύ πιο ανώτερο από εμάς. Όμως αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως και 'μεις οι ίδιοι είμαστε τέλειοι, με ένα μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.

Είμαστε ήδη τέλειοι. Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]

Φυσικά. Είναι ακριβώς αυτό. Προσπαθούμε τόσο απεγνωσμένα να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Κάποιοι "καλύτεροι". Όλοι μας κοιτάμε τον καθρέφτη και μας ενοχλεί αυτό που βλέπουμε και όλοι μας απεχθανόμαστε το χαρακτήρα μας. Μας θεωρούμε ξενέρωτους, or something similar. Και προσπαθούμε να μας αλλάξουμε. και γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουμε πόσο μοναδικά υπέροχοι και τέλειοι είμαστε. Με το τέλειοι, για να μην υπάρξουν τυχόν παρεξηγήσεις, δεν εννοώ αλάθητοί ή τέλειοι-τέλειοι. Είμαστε τέλειοι με το δικό μας τρόπο. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Μοναδικοί όχι μόνο σε αυτό το γαλαξία, αλλά και σε όλους τους άλλους αμέτρητους γαλαξίες που υπάρχουν. Πώς το χρώμα των ματιών μας είναι μοναδικό και δεν απαντάτε ποτέ ποτέ ξανά; Έτσι είμαστε και εμείς. Μοναδικοί. Μοναδικά τέλειοι. Και όσοι προσπαθούν να μας ρίξουν, να μας κάνουν έστω και για ένα λεπτό να πιστέψουμε πως είμαστε κατώτεροι από αυτό που είμαστε απλά έχουν προβλήματα με τον ίδιο τους τον εαυτό και προσπαθούν να μειώσουν τους γύρω τους.

Καλό απόγευμα. 

La Belle et la Bête.

 Kiss me before the last petal falls...

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας νεαρός πρίγκιπας. Αλαζόνας. Υπερόπτης.  Εκείνη τη φορά και εκείνον τον καιρό μία μάγισσα, ντυμένη σα μία γριά ζητιάνα, του προσφέρει ένα τριαντάφυλλο, σε αντάλλαγμα ενός καταφυγίου τη νύχτα. Τη διώχνει και εκείνη τον τιμωρεί. Τον μεταμορφώνει σε ένα άσχημο Τέρας και μεταμορφώνει και τους υπηρέτες του σε αντικείμενα που χρησιμοποιούμε καθημερινά στο σπίτι. Του δίνει ένα μαγικό καθρέφτη, ο οποίος έχει την ιδιότητα να δείχνει γεγονότα που τελούνται μακριά και του δίνει το τριαντάφυλλο, το οποίο θα ανθίσει μέχρι τα εικοστά πρώτα γενέθλιά του. Πρέπει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, πριν πέσουν όλα τα πέταλα του τριανταφύλλου, αλλιώς θα μείνει Τέρας για πάντα. 

Who could ever learn to love a beast?

Σε ένα κοντινό χωριό, χρόνια αργότερα, ζει μία κοπέλα, η Μπελ. Ο πατέρας της, ήταν επιστήμονας. Καθώς χάθηκε σε μία θύελλα, τυχαίνει να βρει το κάστρο του Τέρατος και μπαίνει μέσα. Το Τέρας τον φυλακίζει. Η Μπελ παίρνει τη θέση του πατέρα της και φυλακίζεται εκείνη. Μετά από πολλές κακές συγκυρίες, γίνεται φίλη με το Τέρας. Το Τέρας την αγαπά. Όμως, λίγες ώρες πριν μαραθεί το τριαντάφυλλο, φεύγει βιαστικά για να σώσει τον πατέρα της που αργοπεθαίνει. Ένας άντρας, ο Γκαστόν, που την αγαπούσε, τρελός από τη ζήλια, όταν του μιλάει για το Τέρας, ορμάει να κυνηγήσει το Τέρας. Ο Γκαστόν πεθαίνει, αφού πληγώσει θανάσιμα το Τέρας. Λίγο πριν πεθάνει το Τέρας, στην αγκαλιά της Μπελ, εκείνη του ψιθυρίζει τρεις μικρές λεξούλες. "I love you". Το ξόρκι σπάει. And they all live happily ever after.

Ποιος είπε πως η αγάπη είναι επιφανειακή; Πως πάντα πρέπει να μετράει η εξωτερική εμφάνιση; That's old silly crap.-.-
Μπορούμε όλοι μας να το εξομολογηθούμε: Μας νοιάζει πως δείχνουμε. Θέλουμε να είμαστε τέλειοι. Να είμαστε αρεστοί μέσω της εμφάνισής μας. Να δείχνουμε εκπληκτικοί και υπέροχοι. Αλλά, honestly, τα υπολογίζει αυτά η αγάπη; Δεν έχει τύχει να αγαπήσεις κάποιον, ανεξαρτήτου εμφανίσεως; Η αγάπη... δεν μετράει τίποτα. Τα ξεπερνάει όλα. Είτε φύλο, είτε θρησκεία, είτε χρώμα, πόσο μάλλον την εμφάνιση. Για ποιο λόγο να προσπαθούμε να δείξουμε τέλειοι; Για ποιο λόγο να μας αγαπήσει κάποιος για μία εικόνα; Είναι τόσο...ανούσιο.
Οι αναμνήσεις που θα μείνουν μέσα στον άνθρωπο δεν θα είναι από μία εικόνα. Η εικόνα ξεθωριάζει, θολώνει. Μπορεί να βραχεί, να χαλάσει, να ξεχαστεί. Αλλά τα συναισθήματα. Πάντα υπάρχουν. Μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Δεν ξεχνιούνται, δε θολώνουν, δεν παρεμβάλλονται. Τα συναισθήμτα ξεπερνούν τα πάντα.
Τώρα θα αναλύσουμε λίγη Φυσική.:Ρ  E=mc². Ο θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Σύμφωνα με τον Άλμπερτ, όλα είναι σχετικά. Έτσι δεν είναι; Και η ομορφιά λοιπόν, χάρη σε αυτή εδώ τη μικρή θεωρία με τα τρία γράμματα, είναι κάτι το υποκειμενικό. Όμως...και πάλι. Η ομορφιά η εξωτερική, η ομορφιά του προσώπου, δεν έχει να κάνει με την πραγματική ομορφιά. Η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που βρίσκεται μέσα μας. Είναι ο χαρακτήρας μας. Ο χαρακτήρας τον οποίο δείχνουμε μετά από πολύ καιρό, αφού ένα άτομο έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.
Και γιατί πρέπει να ψάχνουμε τον Prince Charming ή την Princess Charming; Γιατί δεν αποκτάμε επιτέλους κρίση; Δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Όμως... Όμως κάποιος που ίσως να μη μοιάζει με πρίγκιπα, που ίσως να είναι ο ''βάτραχος'', να κρύβει μέσα του ένα αδαμάντινο χαρακτήρα. Και όταν του δώσεις μία ευκαιρία, ένα ''φιλί'', τότε είναι η στιγμή που πυροτεχνήματα θα λάμψουν στον ουρανό και θα γίνει ο πρίγκιπας. Αυτή είναι η αγάπη. Δεν έχει να κάνει με την ομορφιά.

Όσο αγαπάς κάτι, τόσο πιο όμορφο είναι... Όταν αγαπάς κάποιον, τον αποτρέπεις να θεωρήσει τον εαυτό του υποδεέστερο και άχρηστο. Δεν τον αφήνεις να πει: "I am fooling myself. She will never see me as anything but a monster. It's hopeless." Δεν πάει έτσι. Πάντα, σε κάθε έρωτα υπάρχει ελπίδα...

Όταν αγαπάς κάτι, οποιοδήποτε άσχημο ξόρκι υπάρχει σπάει. Και τότε υπάρχει αυτό που λέμε στα παραμύθια. Happily ever after.

There's something sweet
And almost kind
But he was mean and he was coarse and unrefined
But now he's dear, and so unsure
I wonder why I didn't see it there before

She glanced this way
I thought I saw
And when we touched she didn't shudder at my paw
No it can't be, I'll just ignore
But then she's never looked at me that way before

New and a bit alarming
Who'd have ever thought that this could be?
True that he's no Prince Charming
But there's something in him that I simply didn't see 

Christmas' Magic!

Ένα μικρό κορίτσι, κάπου στο ένα μέτρο ύψος, ήταν δεν ήταν ενός χρονών, ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και κοίταξε την ώρα. Ήταν δώδεκα και μισή. "Ο Άγιος Βασίλης έχει έρθει!", σκέφτηκε και πήγε αθόρυβα και προσεχτικά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας μέχρι το σαλόνι του σπιτιού της. Το δέντρο έλαμπε, καθώς οι λάμψεις από τα φωτάκια τρεμόπαιζαν. Πορτοκαλί, κόκκινο, μπλε, πράσινο και πάλι πορτοκαλί. Κάτω από το δέντρο διέκρινε τη φάτνη, όμως δεν είδε κάποιο κουτί, τυλιγμένο με ασημένιο χαρτί και κορδέλες. "Ο Άγιος Βασίλης με ξέχασε!", σκέφτηκε τρομοκρατιμένη και έβαλε τα κλάματα. Ο μεγάλος αδελφός της την άκουσε να κλαίει, και την βρήκε. Της σκούπισε τα δάκρυα, της εγγυήθηκε πως ο Άγιος Βασίλης απλώς άργησε λίγο και μετά την έβαλε για ύπνο. Την επόμενη ημέρα, το κορίτσι βρήκε το πολυπόθητο ασημένιο πακέτο, μέσα στο οποίο βρισκόταν ένα αρκουδάκι, όπως είχε ζητήσει. Και δεν ήταν το θέμα του δώρου που την είχε στενοχωρήσει. Απλά ήθελε να ξέρει πως ήταν καλό κορίτσι όλη τη χρονιά, πως ο Άγιος δεν την ξέχασε. Ήθελε να νιώσει πεταλούδες στο στομάχι, μία έξαψη πρωτόγνωρη. Μία αίσθηση που είχε μόνο τα Χριστούγεννα.

10 χρόνια αργότερα.

Η κοπέλα στόλιζε το δέντρο μόνη της. Όλοι είχαν φύγει από το σπίτι. Άλλος για καφέ, άλλος για ψώνια. Αναστέναξε και την έπιασε μία μελαγχολία. Πλέον δεν ένιωθε αυτή την έξαψη, αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι πριν και κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Τα ένιωθε παράξενα, κρύα, τα ένιωθε ξένα. Δεν ήταν τα Χριστούγεννά της αυτά. Γιατί δεν ένιωθε πια το ίδιο;

Περίεργο πράγμα... Να μη νιώθεις πια το ίδιο. Παλιά... τα Χριστούγεννα είχαν άλλη γεύση, άλλη υφή, άλλη μυρωδιά. Στο μπαούλο των αναμνήσεων το κουτί με τα παιδικά μου Χριστούγεννα έχει πάνω του τόνους χρυσόσκονης, παλιά στολίδια που τώρα έχουν χαθεί και ένα αρκουδάκι που πλέον δεν έχει μάτι. Μετά όμως...σαν κάτι να πάγωσε. Σαν να έπεσε χιόνι. Χιόνι που δε λιώνει. Και τα Χριστούγεννα έπαψαν να είναι τόσο ζεστά. Έπαψαν να μου προκαλούν πεταλούδες στο στομάχι. Πλέον μελαγχολώ αυτήν την εποχή και δε ξυπνάει μέσα μου κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα όταν στολίζω αυτό το δέντρο. Πλέον έχω πάψει να είμαι παιδί. Μεγάλωσα. Δεν άλλαξαν τα Χριστούγεννα, αλλά εγώ. Εγώ. Μεγάλωσα. Δεν είμαι ο Πίτερ Παν να μείνω για πάντα παιδί. Και έτσι μεγαλώνοντας έχασα αυτό: τη μαγεία των Χριστουγέννων. Το να ξυπνάω το πρωί με αγωνία για να δω αν ήμουν nice, ή αν τελικά ο "Άγιος Βασίλης" αποφανθεί πως ήμουν naughty. Το να ξυπνάω, να φοράω το κατακόκκινο αγιοβασιλιάτικο σκουφάκι μου και να πηγαίνω για τα κάλαντα. Το να φτιάχνω κάρτες και δωράκια για όλους. Το να είμαι απλά ένα ακόμα παιδί στα Χριστούγεννα. God damn it, μεγάλωσα. Και τίποτα δεν το αλλάζει αυτό. Η μελαγχολία μέσα μου, θα παραμείνει ίδια όσο στολίζω μηχανικά το δέντρο. Πλέον δε θα παρατηρώ τα παιχνίδια που κάνουν τα φωτάκια ανάμεσα στα πλαστικά φυλλώματα του δέντρου, ούτε θα γεμίζω με άχνη ζάχαρη, καθώς πασπαλίζω τους κουραμπιέδες. Κοντεύω πλέον τα 17. Δεν είμαι πια παιδί....


Αλλά δεν είμαι και μεγάλη! Δε θα αφήσω την κατήφεια να με πάρει! Όχι! Ποιος είπε πως πρέπει να είμαι μέσα στην κατήφεια;Θα χαμογελώ! Θα γεμίσω τα χέρια μου στολίδια, από τα οποία πέφτει χρυσόσκονη και θα στολίσω με χαρά το δέντρο. Θα φτιάξω τα μελομακάρονο σιγοτραγουδώντας και ναι θα έχω λόγο να είμαι χαρούμενη. Δε θα αφήσω τη χριστουγεννιάτικη μαγεία να σβήσει, όπως μία ασθενική φλόγα κεριού που σβήνει από το άνεμο. Θα την κρατήσω ζωντανή, όσο μπορώ.

Χαμογελάστε όλοι! Έρχονται ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

Καθώς μου έδωσα προσωπική υπόσχεση, θα συμμετάσχω και εγώ στο πρωτότυπο παιχνιδάκι που ξεκίνησε η Αγανακτισμένη Έφηβη.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Να 'μαι και πάλι, να σου γράφω γράμμα μετά από 6 χρόνια απουσίας μου. Πλέον είμαι 16 χρονών, αρκετά μεγάλη για να γράφω γράμματα γεμάτα καρδούλες με προορισμό το Βόρειο Πόλο αλλά αρκετά ώριμη(πιστεύω), για να ζητήσω αυτό που πραγματικά θέλω φέτος.

Δεν θέλω κάτι υλικό, το πιστεύεις αγαπημένε μου Άγιε; Δεν θέλω καθόλου δώρα. Φέτος δε θα με ικανοποιήσει κάποιο υλικό αγαθό. Όχι.

Πέρυσι, αν θυμάμαι καλά, είχα ευχηθεί, να είμαι ευτυχισμένη όλο το χρόνο. Πιθανότατα δε βρήκες το χρόνο να ρίξεις τη μαγική σου αστερόσκονη πάνω μου, αλλά ένα έχω να σου πω: μόνο ευτυχισμένη δε θα με χαρακτήριζες. Ναι, είχα τα μικρά μου, τα γλυκά μωράκια της αδερφής μου, ναι το αγόρι μου, ναι τις κολλητές μου, ναι τα πήγα περίφημα στην Α' Λυκείου στους βαθμούς. But who does care when I had a summer like this? Έχασα τη μία από τις δύο κολλητές μου. Ναι, το ξέρω, περίφημα. Και το ένα μωράκι, το αγοράκι(η αδυναμία μου, σςςς!) αρρώστησε βαριά για δύο μήνες.-.-

Honestly, αν αυτός ήταν ένας τρόπος να τεστάρεις την υπομονή και τη δύναμή μου, well done. Το μόνο που θέλω για την επόμενη χρονιά, είναι να είμαι καλά, οκέι; Ήρεμη, δυνατή. Να μην αλλάξω προς το χειρότερο, να θέσω τους στόχους και τα όνειρά μου και να προσπαθήσω να τα πετύχω. Να μη χάσω την άλλη μου κολλητή, που δεν το νομίζω. Και να μην ξαναδώ αυτά τα μάγουλα, τα μάγουλα ενός μωρού που δεν ξεπερνά τους 50 πόντους και τα 9 κιλά, ενός μωρού 16 μηνών, να είναι χλωμά. Θέλω μάγουλα κόκκινα, ναι; Και να μου χαμογελά, να με πειράζει, να τρέχει φωνάζοντας "μαμά" σαν παλαβό και απλά να είναι το καταδικό μου, χαρούμενο ανιψάκι. Μπορώ να τα έχω αυτά; 

Α, και δύο-τρία παραπάνω. Να μου δώσεις δύναμη να διαβάσω του χρόνου, στη Γ' Λυκείου, να περάσω Παιδαγωγικά ή Ψυχολογία και να φύγω από το σπίτι. Να πάω Θεσσαλονίκη. Και γενικά, προσπάθησε να κάνεις αυτή τη χρονιά όσο καλύτερη γίνεται. Βαρέθηκα τα κλάματα φέτος, ναι; Θέλω χαμογέλα για το 2011.

Ξέρεις πως ήμουν καλό κορίτσι, οπότε θα μου δώσεις τα μη-υλικά δώρα,ε; Ούτε που θα ξοδευτείς! :Ρ

Φιλάκια και εις το επανειδείν Άγιε. Μέχρι του χρόνου.

Yours, 

Creepy Dreamer.

I tried to mend my broken heart... with no result=/

Σε αγαπάω. Αυτό δεν είχες πει; Σε αγαπάω. Και το βλέμμα σου ήταν τόσο γεμάτο συναισθήματα, με κοίταγες σα να ήμουν μοναδική. Σα να μην υπήρχε άλλη καμία στον κόσμο. Σα να ήμασταν μόνο οι δυό μας, κλεισμένοι σε μία φανταστική σαπουνόφουσκα, σε ένα όνειρο, κατάδικό μας. Ένα όνειρο γεμάτο αγάπη. Ένα όνειρο που εσύ προσωπικά είχες υποσχεθεί πως θα κρατήσει για πάντα. Θα κρατήσει για πάντα. Για πάντα. Χα.

Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά, λόγια ψεύτικα.

Ποια αγάπη κρατάει για πάντα μου λες; Ποια; Καμία! Εννοώ αγάπη-σχέση αγοριού κοριτσιού... Δεν περίμενα κάτι τέλειο από εσένα. Και το ξέρεις. Και ξέρεις σίγουρα πως μου έχεις δώσει αυτό τον ένα χρόνο και ένα μήνα ό,τι πιο υπέροχο θα μπορούσα να ζητήσω. Ειλικρινά. Με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Πιο ώριμο. Πιο σοφό. Και μου έδωσες ένα λόγο να χαμογελάω πάντα, ό,τι και αν είχα. Ένα χέρι να κρατάω. Μια ζεστή αγκαλιά να χωθώ και να εξομολογηθώ το κάθε μου πρόβλημα. Μου προσέφερες τόσα πολλά. Και εγώ σε αντάλλαγμα προσπάθησα. Προσπάθησα να γίνω αρκετά καλή για εσένα. Τα κατάφερα; Δεν ξέρω...
Μπορώ πλέον να διακρίνω μία ψυχρότητα στο βλέμμα σου. Είσαι πιο απόμακρος και γελάς λιγότερο με τα αστεία μου. Αυτό ξεκίνησε από το καλοκαίρι, έτσι δεν είναι; Που ήμασταν δύο μήνες χώρια, σωστά; Που δε μπορούσες να με δεις. Που δεν ήμουν εκεί. Γιατί όμως να συμβεί αυτό σε εμάς;
Γιατί;
Εγώ ξέρω τι νιώθω και ξέρω τι θέλω. Απλά είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι θα γίνει. Θα προχωρήσουμε; Ή όχι;
Γιατί σήμερα... Σήμερα κλείναμε ένα χρόνο και ένα μήνα. Και σου είπα "Καλή μας επέτειο.". Και ρώτησες "Α, θα γιορτάζουμε και κάθε μήνα ξεχωριστά τώρα;".  
Κρακ.Ένα ράγισμα στην καρδιά.
Σαν να μην έχει νόημα...
Στο live, το Σάββατο. Δε πέρναγες καλά, αλλά ούτε υποκρίθηκες, για χάρη μου, να κάνεις τον κόπο να χαμογελάσεις και να μείνουμε λίγο.
Κρακ. Δύο ραγίσματα.
Δεν περνάς πια καλά με εμένα,ε; Έχω κανταντήσει μπανάλ, βαρετή. Λέω όλο τα ίδια και τα ίδια. Σωστά; Δεν είμαι πια ξεχωριστή. Δεν είμαι μοναδική. Ήμουν σαν ένα λαμπερό παιχνίδι για εσένα, σωστά; Όπως τα παιδάκια... Παίρνουν το παιχνίδι, παίζουν, απομιζούν όση ζωή έχει, το χαλάνε και το παρατάνε, για ένα πιο αστραφτερό...
Αναρωτιέμαι και αν εσύ θα βρεις μία πιο αστραφτερή για εσένα...
Και τι σημασία έχει που δε μπορείς να τα διαβάσεις αυτά;
Απλά ήθελα να τα γράψω.

Μπορείτε να προσπεράσετε αυτή την ανάρτηση, αύριο θα υπάρχει καλύτερη.

It's so cold...

Κάνει τόσο κρύο. Το χιόνι πέφτει. Πέφτει και στρώνει τους δρόμους, τα μετατρέπει όλα. Τα κάνει λευκά και μελαγχολικά. Κάνει τόσο κρύο. Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, όταν τα άστρα έχουν αποφασίσει να βάλουν τα καλά τους και να λάμψουν και μία μικρή φέτα φεγγαριού φωτίζει τη Γη, ακούγεται ένας λυγμός. Και συνεχίζει να κάνει κρύο. Η κοπέλα κάθεται εκεί, πάνω στο βράχο. Το φόρεμά της είναι τόσο άσπρο, που δεν ξεχωρίζει και πολύ από το τριγύρω μέρος, που έχει σκεπαστεί με χιόνι. Γύρω της τα αφιλόξενα, μαύρα δέντρα, ορθώνονται και νιώθει σα φυλακισμένη. Τι χιόνι πέφτει πάνω της και είναι σα να έχει δημιουργήσει ένα στέμμα στα μαλλιά της. Εκείνη, παρότι κρυώνει, κάθεται εκεί. Μόνη. Στοιχειωμένη από τις αναμνήσεις, Έφυγε, έφυγε, έφυγε. Γιατί έφυγε; Υποτίθεται δε θα την άφηνε μόνη σε αυτό τον κόσμο. Έφυγε. Και το κρύο αυτό, το κρύο που φέρνει ο χειμώνας και το χιόνι, δεν είναι τίποτα μπροστά στο κρύο στην καρδιά της, στο κρύο που νιώθει να την πνίγει. Απλά έφυγε και εκείνη έμεινε μόνη, στοιχειωμένη από τις αναμνήσεις, να περιμένει εκεί, στο μέρος που γνωρίστηκαν.

Όλοι μας έχουμε κάποιο πρόσωπο που αγαπάμε. Που αγαπάμε περισσότερο από οτιδήποτε. Που είναι ξεχωριστό γιατί έτσι. Που είναι ξεχωριστό γιατί το αγαπάμε. Που μας έχει υποσχεθεί να μη μας αφήσει ποτέ. Και που τελικά μας αφήνει.
Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να σε αφήσει κάποιος. Μπορεί να φύγει μακριά και να σε ξεχάσει, σα να ήσουν απλά ένα παιχνίδι που χάλασε και το πέταξε. Μπορεί να τσακωθείτε και να φύγει. Μπορεί αυτό που σε χώρισε από εκείνον, να είναι πέρα ανθρωπίνων δυνατοτήτων και να μην μπορείς να τον φτάσεις. Και αυτό λέγεται θάνατος. Όλοι οι τρόποι όμως έχουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Μία καρδιά σπασμένη σε πολλά μικρά κομμάτια, τα οποία ο αέρας μπορεί πολύ εύκολα να παρασύρει και να σκορπίσει, τα οποία μπορεί πολύ εύκολα το πρώτο χιόνι να καλύψει.
Ειδικά όμως ο θάνατος, είναι αυτό που μας πονά περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε πως το άτομο δεν ήθελε να φύγει. Γιατί ξέρουμε πως δεν έσπασε κάποια υπόσχεση που μας είχε δώσει. Και γιατί απλά είναι ένα φαινόμενο που ξέρουμε πως δε μπορούμε και οι ίδιοι να το αποφύγουμε αλλά και επειδή ξέρουμε πως το αγαπημένο πρόσωπο δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ.
Και μόνο τότε εκτιμούμε το πόσο μεγάλη αξία είχε για εμάς. Το πόσο πολύτιμο ήταν. Ευχόμαστε να το είχαμε κρύψει κάπου, να το φυλάξουμε σα θησαυρό και να το έχουμε όλο δικό μας προτού φύγει.
Και τελικά, όταν έχει έρθει αυτό, όταν ο θάνατος το έχει πάρει μακριά, το μόνο που μας μένει είναι ένα μάτσο αναμνήσεις, στιβαγμένες σε μια αραχνιασμένη γωνία του μυαλό μας. Μόνο ένα μάτσο αναμνήσεις. Που πονούν. Που ξεσκίζουν τα σωθικά μας, μας τρελαίνουν και ευχόμαστε να σταματήσει όλη αυτή η κατάσταση. Οι αναμνήσεις μας στοιχειώνουν. Αλλά αν το δούμε καλύτερα, οι αναμνήσεις μας συντροφεύουν. Ναι, μας συντροφεύουν. Όταν το άτομο δεν είναι εκεί, καταφεύγουμε στις θολές μας αναμνήσεις. Κρατάμε έτσι κοντά μας το άτομο αυτό, δεν το αφήνουμε να φύγει ποτέ μακριά μας. Παραμένει, έστω και μεταφορικά, δίπλα μας. Τι στιγμές τις σιωπής, τις στιγμές που χρειαζόμαστε ένα στήριγμα, ξεπετάγεται η ανάμνηση. Η ανάμνηση ενός χαμόγελου, μιας αγκαλιάς, ενός φιλιού, ενός γέλιου. Και τότε νιώθουμε καλύτερα. Και έτσι, σκεφτόμαστε πιο θετικά. Προσπαθούμε...
Προσπαθούμε να κάνουμε την κάθε μέρα καλύτερη, πιο γελαστή. Προσπαθούμε να μην αφήσουμε τα γεγονότα και τη θλίψη να μας πάρουν από κάτω. Προσπαθούμε να χρωματίσουμε τον κόσμο με χρώματα εκτός του γκρι και του μαύρου. Προσπαθούμε να δούμε όχι τη βροχή, αλλά το ουράνιο τόξο που θα βγει μετά από αυτή. Προσπαθούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Να γελάσουμε με ένα αστείο. Να παίξουμε στη βροχή ένα φθινοπωρινό απόγευμα. Να ακούσουμε τους απαλούς χτύπους των σταγόνων καθώς πέφτουν στο παράθυρο. Να δούμε την πραγματική μαγεία της φωτιάς σε ένα τζάκι. Να δούμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να γελάσουμε. Να ζήσουμε.
Όχι ότι έτσι θα ξεχάσουμε το άτομο που έφυγε... Όχι. Απλά θα προσπαθήσουμε για χάρη του και θα δώσουμε ένα σημάδι, λέγοντας "Είμαι καλά.".

Memories 
Within Temptation
In this world you tried,
Not leaving me alone behind.
There's no other way,
I pray to the gods let him stay.
The memories ease the pain inside,
And now I know why.

All of my memories keep you near.
In silent moments,
Imagining you here.
All of my memories keep you near,
In silent whispers, silent tears

Made me promise I'd try,
To find my way back in this life.
Hope there is a way,
To give me a sign you're okay.
Reminds me again it's worth it all,
So I can go home.

All of my memories keep you near.
In silent moments,
Imagining you here.
All of my memories keep you near.
In silent whispers, silent tears.

Together in all these memories,
I see your smile.
All of the memories I hold dear.
Darling you know I'll love you,
Til the end of time.

All of my memories keep you near
In silent moments,
Imagining you here.
All of my memories keep you near,
In silent whispers, silent tears.

All of my memories...

Memories- Within Temptation

Δημιουργώ δεσμούς....

Τότε λοιπόν εμφανίστηκε η αλεπού...
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος.
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν είμαι εξημερωμένη.
-Α, συγνώμη, είπε ο μικρός πρίγκιπας
Όμως, μετά από σκέψη, πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει εξημερώνω;...
-Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς...".
-Δημιουργώ δεσμούς;
-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι ολόιδιο με άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Κι ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μία αλεπού ίδια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για εμένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για εσένα μοναδική στον κόσμο...
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα:
-Σε παρακαλώ... εξημέρωσέ με, είπε.
-Το θέλω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, εξημέρωσέ με.



Να, λοιπόν, που βρίσκομαι εδώ, στο δωμάτιό μου, μία κρύα(;) ημέρα του Δεκεμβρίου, συγκεκριμένα την όγδοη μέρα του μήνα αυτού, και συμφωνώ με τα λόγια μίας αλεπούς σε ένα παραμύθι τόσο αγαπημένο παγκοσμίως από όλους εμάς τους ''μεγάλους''.(Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν το νόημά του).
Σοφή, έξυπνη η αλεπού. Με αληθινά διδάγματα ζωής, φιλοσοφίες, που τις χάρισε όλες στο Μικρό Πρίγκιπα. Όταν εξημερώνεις κάποιον, σύμφωνα λοιπόν με τη σοφή μας αλεπού, δημιουργείς δεσμούς μαζί του. Είναι πια μοναδικός για εσένα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους όμοιους με αυτόν. Τον αγαπάς. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο μα τόσο ξεχωριστό. Η αγάπη που του δίνεις, η φροντίδα. Και έτσι αρχίζεις να αγαπάς κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτού του ατόμου. Τον τρόπο που γελά, τον τρόπο με τον οποίο σου χαμογελά, τον τρόπο που διαβάζει, τον τρόπο που σου εξηγεί χημεία ή φυσική, τον τρόπο με τον οποίο νευριάζει. Κάθε μικρή λεπτομέρεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη, είτε καλή είτε κακή συντελεί στο να αγαπήσεις ένα άτομο με όλο σου το είναι. Να το αγαπήσεις πραγματικά για αυτό που είναι. Χωρίς υποκρισίες. Όχι αγάπες για συμφέροντα.
Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Η αλεπού έχει δίκιο. -.-
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Προσπαθούμε. Προσπαθούμε για το καλύτερο. Είτε διαβάζουμε εξοντωτικά πολύ για εξετάσεις, για πτυχία, για φροντιστήρια, προσπαθούμε να είμαστε καλοί στη σχολή μας, στη δουλειά μας, προσπαθούμε να αγγίξουμε μία τελειότητα την οποία οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Πιεζόμαστε, αγχωνόμαστε, κάνουμε τα πάντα για να είμαστε τέλειοι και στο τέλος ίσως να καταλήξουμε μόνοι. Έχουμε πειστεί, από τα ΜΜΕ ότι για να είσαι χαρούμενος πρέπει να έχεις πολλά ρούχα/φαγητά/διακοσμητικά χώρου κλπ κλπ κλπ. Έτσι αναλώνουμε όλο μας το χρόνο στο να αγοράζουμε πράγματα ανούσια, πράγματα που δε μας προσφέρουν απολύτως τίποτα μόνο και μόνο για να νιώσουμε(υποτίθεται) καλά. Αλλά έχουμε ξεχάσει το πιο σημαντικό, αυτό που δεν φαίνεται. Καλά νιώθουμε όταν αγαπάμε και αγαπιόμαστε. Όταν γύρω μας έχουμε φίλους. Πρέπει να το θυμόμαστε σιγά-σιγά, καιρός δεν είναι;

-Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσει κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά...
Την επόμενη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.
-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θα αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη, Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θα ανησυχώ. Θα ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι, όμως, όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της...

Ξανά σωστή η αλεπού. Το να δημιουργείς δεσμούς δεν είναι κάτι το απλό, το συνηθισμένο. Πρέπει να αρχίσεις να γνωρίζεις πρώτα τον άλλο, να έχετε κάποιες κοινές εμπειρίες, έτσι ώστε να χτιστούν τα πρώτα γερά θεμέλια μία σχέσης. Μετά, έρχεται η συμπάθεια. Αρχίζεις να συμπαθείς τον άλλον. Έρχεται όλο και πιο πολύ κοντά σου, μέχρι που κλέβει μία θέση στην καρδιά σου. Και τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι σε έχει εξημερώσει.
Και πρέπει όλοι να παραδεχθούμε ότι έχει δίκιο και στο άλλο που λέει. Μπορείτε να το πείτε ελεύθερα, θα το κρατήσω μυστικό! ^_^
Όλοι μας ξέρουμε αυτό το συναίσθημα. Το πως νιώθεις πριν δεις ένα πρόσωπο αγαπημένο. Κοιτάς συνεχώς την ώρα(αχ γιατί έχουν κολλήσει οι δείκτες;). Σίγουρα η καρδιά σου φτερουγίζει και νιώθεις αγωνία μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Όσο τα λεπτά περνούν, η αγωνία κορυφώνεται. Σκέφτεσαι αναλυτικά τι θα κάνεις με αυτό το άτομο: τι θα συζητήσετε, ποια αστεία θα πεις, πού θα κάτσετε; Όταν έρθει η ώρα για τη συνάντηση αγωνιάς: θα έρθει τελικά ή μήπως τύχει κάτι τελευταίας στιγμής; Και όταν τελικά έρχεται... Η ευτυχία, η πληρότητα που νιώθεις μέσα σου καθώς το άτομο αυτό σου χαμογελά και σε χαιρετά. Είστε μαζί. Ό,τι και να γίνει, ακόμα και να θυμώσει, να νευριάσει ή απλά να γελάσετε παρέα, είναι ο φίλος σου, αυτός που περίμενες με τόση αγωνία.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριανάτφυλλα στέκονταν θιγμένα.
-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για εσάς. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία από όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβ'αν. Αφού σε εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Christmas....

Το χιόνι έχει καλύψει σχεδόν τα πάντα. Σκεπές, πεζοδρόμια, αυτοκίνητα.Η σιωπή ήταν σχεδόν απτή. Καπνός έβγαινε από τις καμινάδες μερικών σπιτιών... Κάποια αλλα, όχι τόσο τυχερά σπίτια ώστε να διαθέτουν τζάκι, είχαν απλώς συμβιβαστεί με τη θέρμανση από τα καλοριφέρ.Τα περισσότερα σπίτια είχαν στολίσει τα κάγκελά τους με λαμπιόνια που αναβόσβηναν, ενώ από το κάθε παράθυρο φαινόταν ευδιάκριτα ένα καταπράσινο δέντρο με στολίδια και ένα αστέρι στην κορυφή. Οι δρόμοι μύριζαν φαγητά και γλυκά. Γαλαπούλα, κρέας, σαλάτες, μελομακάρονα και βασιλόπιτα. Από μερικά σπίτια ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια ενώ σε άλλα χαρούμενες φωνές και γέλια επικρατούσαν.

Παιδιά τριγυρνάνε και παίζουν χιονοπόλεμο, γελώντας και η νύχτα σιγά-σιγά πέφτει, μαυρίζοντας τον ουρανό...

Η κοπέλα έφτιαξε το σκούφο της και τύλιζε γύρω της λίγο καλύτερα το κασκόλ της. Έκανε πολύ κρύο, ήταν 31 Δεκεμβρίου, παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Οι νιφάδες του χιονιού χόρευαν με το απαλότερο φύσημα του αέρα γύρω της και εκείνη κρύωνε. Ήταν μόνη της. Και αυτή την Πρωτοχρονιά. Αναστέναξε και τα δάκρυα που κύλησαν πάγωσαν πάνω στα μάγουλά της...

Κάποιες ώρες αργότερα, η κοπέλα καθόταν στο παγκάκι μόνη της. Ήταν εκείνο το παγκάκι στο οποίο είχε γνωρίσει εκείνον. Κοίταξε το κινητό της, σχεδόν απελπισμένη. Δεν περίμενε κάποιο μήνυμα, φσυικά, αλλά έπρεπε να ελπίζει. Εκείνος δεν ήταν που είχε πει πως θα τη συναντούσε σε εκείνο το παγκάκι την Πρωτοχρονιά; Εδώ και τρία χρόνια εκείνη ερχόταν και καθόταν στο παγκάκι... Και περίμενε... μάταια. Κοίταξε το ρολόι του απέναντι καταστήματος. Κόντευαν τα μεσάνυχτα και σύντομα ο ουρανός θα φωτίζονταν από τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων και όλοι θα υποδέχονταν το νέο έτος...

Ο αέρας έγινε πιο κρύος και τυλίχτηκε καλύτερα με το κασκόλ... Οι δείχτες πλησίασαν στο δώδεκα και η καρδιά της σφίχτηκε, όπως και τις τρεις προηγούμενες φορές. Το ρολόι χτύπησε δώδεκα φορές και πυροτεχνήματα στόλισαν τον ουρανό με τις πορτοκαλιές, κόκκινες και πράσινες λάμψεις τους...

"Καλή Χρονιά...",μουρμούρισε η κοπέλα κοιτάζωντας μία φωτογραφία του και ένα χιλιοτσαλακωμένο γράμμα γεμάτο υποσχέσεις.

Έκλεισε τα μάτια της και κάποιος έκατσε δίπλα της.

"Καλή Χρονιά, μικρή.",είπε αυτός που έκατσε δίπλα της με τη τόσο γνωστή και ποθητή φωνή.

Έπεσε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε. Ήταν εκείνος! Ο καλύτερός της φίλος! Είχε έρθει.

"Συγνώμη που άργησα.",είπε ο άντρας και της χάιδεψε τα μαλλιά.

"Δεν πειράζει!". Χαμογέλασε. Ήταν εκείνος εκεί και η Πρωτοχρονιά είχε γεμίσει με χρώμα, με ένα χρώμα που είχε τρία ολόκληρα χρόνια να δει...

*                   *               *

Μιας και πλησιάζουν αι ημέραι των εορτών, επηρεάστηκα και έγραψα το άνωθεν. Είναι μία μικρή ιστορία.
Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη γιορτή των περισσότερων ανθρώπων. Και δεν τίθεται ερώτηση "Γιατί;". Είναι αυτονόητο. Βασικά, τόσο αυτονόητο, που ορισμένοι άνθρωποι το έχουν ξεχάσει...
Δεν είναι λόγω των δώρων ή των φαγητών και των γλυκών... Κάτι άλλο, πολύ πιο γλυκό πλανιέται στον αέρα τις μέρες αυτές. Κάτι που δε μπορείς να το μυρίσεις, να το κρατήσεις ή να το ακούσεις. Αλλά μπορείς να το νιώσεις βαθιά μέσα σου. Λέγεται αγάπη. Ζεστασιά. Χαρά. Ευδαιμονία. Πώς να το θέσω αλλιώς;
Αυτό δεν είναι ουσιαστικά τα Χριστούγεννα; Όχι τα λαμπάκια και το δέντρο και τα δώρα... Αλλά ένα ζεστό χαμόγελο, μία αγκαλιά και ένα μακρινό τηλεφώνημα αγαπημένου φίλου που απλά θέλει να πει "Χρόνια Πολλά". Αυτά αρκούν σε μερικούς ανθρώπους για να τους κάνουν ευτυχισμένους...
Μερικοί ίσως να πιστεύουν το αντίθετο(ειδικά δεν τα μικρά παιδιά που έχουν στο μυαλό τους τη σχέση: Χριστούγεννα=Δώρα Μπάρμπι/ActionMan/Ντόρα η Μικρή Εξερευνήτρια/ξέρω-και-'γω-τι:Ρ). Και πραγματικά με εκπλήσσει και ταυτοχρόνως το γεγονός πως αυτή είναι και η άποψη των μεγάλων παιδιών. Πού έχουν πάει οι ανθρώπινες σχέσεις; Περίπατο στη Χονολουλού; Έχει χαθεί πάσα ιδέα ανθρωπιάς και αγάπης... Και ειλικρινά αυτό με απογοητεύει πάρα πολύ...
Τι παραπάνω έχει ένα ακριβό φόρεμα, ένα ρολόι, μία κωλώνια από μια καταπληκτική Πρωτοχρονιά με συγγενείς και φίλους.
Εγώ προσωπικά, πείτε με μπανάλ, πείτε με μαμόθρεφτο, αυτό θέλω. Χριστουγεννιάτικες διακοπές με ηρεμία και με πρόσωπα πολύ αγαπημένα.

Μία ξεχασμένη από καιρό ζωγραφιά...

Μία φορά και έναν καιρό, βασικά πριν δύο ημέρες, έψαξα τα παλαιά μου μπλοκ σχεδίου... Από την εποχή που η ηλικία μου δεν είχε διψήφιο αριθμό...
Περιττό να πω πως συγκινήθηκα ελαφρώς καθώς τα είδα... Οι παλιές μου ζωγραφιές, σε ένα σκονισμένο μπλοκ σχεδίου, όλες μαζεμένες. Μαζί με τις αναμνήσεις που τις συνοδεύουν.
Θυμάμαι καθαρά, πόσο νευριασμένη ήμουν όταν δεν πετύχαινε το σχέδιο και έσβηνα εκνευρισμένη ότι είχα φτιάξει ή έσκιζα το φύλλο. Ο καθηγητής σχεδίου στο εργαστήρι, απλά γελούσε και με καθοδηγούσε για κάτι καλύτερο...

Καθώς τα κοίταζα, από μακριά μου φαίνονταν τόσο τέλεια, τόσο υπέροχα... Ήταν εκπληκτικά για αυτήν την ηλικία και γενικά πίστευα πως έχω κάποιο ταλέντο...
Όμως καθώς τα κοίταγα... δεν ήταν τόσο τέλεια... Κάπου είχε ξεφύγει μία σκιά με το μολύβι. Ή είχε τρέξει η μπογιά στην ακουαρέλα. Ή κάπου δεν είχα βάψει όπως ακριβώς έπρεπε με το παστέλ ή την ξυλομπογιά... Συνειδητοποίησα πως οι ζωγραφιές ήταν τόσο μέτριες, τόσο μη τέλειες, που χάλασε παντελώς η αρχική άποψη που είχα για αυτές...

*         *        *

Κάπως έτσι δεν είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις; Στην αρχή, γνωρίζουμε κάποιον. Πιθανότατα τον θαυμάζουμε, τον αγαπάμε, τον λατρεύουμε... Είναι κάτι το καινούριο, το αστραφτερό, το τόσο φαντασμαγορικό-υπέροχο-καταπληκτικό άτομο με τον τόσο ενδιαφέρον χαρακτήρα σε εξιτάρει. Θες να τον γνωρίσεις, να του μιλήσεις. Να γίνετε φίλοι... Και έτσι περνάει ο καιρός με το νέο σου, τόσο cool φίλο, τον οποίο ήθελες τόσο μα τόσο απελπισμένα πολύ να γνωρίσεις... Στον καιρό που περνάει, σίγουρα δημιουργούνται δεσμοί... Όμως και στη συνέχεια μαθαίνεις καλύτερα τον άλλον.
Και δε σου φαίνεται πλέον τόσο τέλειος... Ίσως να κάνει κάτι που να σε εκνευρίζει... Κάτι που εσύ το θεωρείς λάθος... Σιγά-σιγά, μαζεύονται χιλιάδες μικροελαττώματα που δεν τα είχες προσέξει αρχικά. Ο φίλος καταντάει βαρετός. Τόσο απελπιστικά ίδιος με τους άλλους. Δεν είναι πλέον αυτό το αστραφτερό, καινούριο πράγμα που κέντριζε την προσοχή σου... Είναι ίδιος με τους άλλους, τους παλιούς σου, χαζούς, μη ενδιαφέροντες φίλους...

In every doomed relationship there comes what I like to call the "oh oooh"-moment. And a certain little something happens and you know you've just witnessed the beginning of the end. Suddenly you stop and you think: "oh oooh"... iceberg ahead.

"Alfie" Movie

Πάντα υπάρχει κάτι που χαλάει μία σχέση, μία οποιαδήποτε σχέση... Η ''μαγεία'' χαλάει. Σπάνε οι δεσμοί που μας ενώνουν με κάποιους... Είτε φταίμε εμείς είτε αυτοί...

Όμως δεν είναι πάντα έτσι.... Υπάρχουν φιλίες και αγάπες που κρατούν.... Δεν είναι όλα τα λόγια ψεύτικα... Όπως δεν είναι και όλες οι ζωγραφιές ελλιπείς...

Καλό απόγευμα!^^

Μία ξεχασμένη σημείωση από ένα σκονισμένο βιβλίο ποιημάτων

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Αξιοποίησε το χρόνο!

Αλλά τι είναι ο χρόνος που θα έπρεπε να αξιοποιήσω;

Αξιοποίησε το χρόνο!

Ούτε μία μέρα χωρίς μερικές αράδες...

Έντιμη και πρώτης τάξεως δουλειά

Σαν τη δουλειά του Βιργιλίου ή του Μίλτον...

Αλλά να είσαι έντιμος ή πρώτης τάξεως είναι τόσο δύσκολο!

Να γίνεις Μίλτον ή Βιργίλιος είναι τόσο απίθανο!

Αξιοποίησε το χρόνο!

Αχ, αφήστε με να μην αξιοποιήσω τίποτε!

Ούτε από το χρόνο ούτε από την ύπαρξη,

Ούτε από τις αναμνήσεις του χρόνου ή της ύπαρξης!

Αφήστε με να είμαι ένα φύλλο δέντρου, τρέμοντας στο αεράκι,

Η σκόνη ενός δρόμου αθέλητου ή μοναχικού,

Το συμπτωματικό στάξιμο της βροχής που πια κοπάζει

Το ίχνος που άφησαν οι τροχοί στο δρόμο,

Μέχρι να περάσουν άλλοι,

Η σβούρα ενός παιδιού, που πάει να σταματήσει,

Που ταλαντεύεται, με την ίδια κίνηση όπως η γη.

Που δονείται, με την ίδια κίνηση όπως η ψυχή.

Και που πέφτει, όπως πέφτουν οι θεοί

Στο έδαφος του Πεπρωμένου.

Φερνάντο Πεσσόα

11-4-1928

Όλοι ζούμε και απλά κάνουμε ότι μας λένε οι άλλοι. Τις πιο πολλές φορές δηλαδή. Διαβάζουμε για να περάσουμε σε μία αξιοπρεπή σχολή, για να μπορέσουμε μετά να εξασκήσουμε το ''υπέροχο'' επάγγελμα, να βγάλουμε λεφτά, μετά πρέπει να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και τα παιδιά να ζήσουν ακριβώς όπως εμείς.
Oh, please, cut all that crap!
Θέλω να πω, εκπληρώνει κανείς όλους του τους στόχους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες κάνοντας κατά γράμμα ότι μας έχει επιβάλλει η κοινωνία με τα στερεότυπα και τα πρότυπά της; Φυσικά και όχι! Κάποιοι μπορεί να θέλουν να κάνουν το γύρω του κόσμου, άλλοι να φτιάξουν το μεγαλύτερο κάστρο από άμμο και κάποιοι άλλοι να συλλέξουν όσα περισσότερα αναμνηστικά από ταξίδια μπορούν. Με το να παντρευτούν δε νιώθουν ευτυχισμένοι.
Και επιπλέον, είναι και το άλλο. Δεν αφηνόμαστε να ζήσουμε το τώρα. Θέλω να πω, είμαι Λύκειο τώρα. Έχω την κατεύθυνση στο σχολείο, έχω γύρω στις 16 ώρες φροντηστήριο ανά εβδομάδα. Έχω τις ασκήσεις και διαβάζω για να προετοιμάζομαι για τις Πανελληνιες. Εγώ και τόσα χιλιάδες άλλα παιδιά. Και πότε θα ζήσουμε το σήμερα; Θα είμαστε άραγε, για πολύ καιρό 16 χρονών έφηβοι, γεμάτοι τρέλα, ανοησία, χαζοχαρούμενα παιδιά που δεν έχουν έγνοιες;
Γενικά, εμένα η άποψή μου είναι η εξής: Να ζούμε όσο μπορούμε πιο ανέμελα. Να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία στιγμή κατά την οποία ζούμε. Και να μην έχουμε μέσα μας το πνεύμα του υλικού ευδαιμονισμού. Τα πράγματα που αξίζουν πιο πολύ, είναι αυτά που δεν εκτιμάμε πάντα ως τα πολυτιμημότερα.
Ένα γέλιο. Ένα παγωτό. Μία βουτιά στη θάλασσα μαζί με ένα φίλο. Μία φωτογραφία η οποία σε κάνει να χαμογελάς. Ίσως ένα ξεραμένο λουλούδι που σου έδωσε ένα άτομο αγαπημένο. Ένα εισητήριο από μία συναυλία. Ένα βίντεο που σε κάνει να γελάς. Ένα sms που αποθήκευσες απλά γιατί είναι σημαντικό. Μία ανάρτηση στο blog ενός αγνώστου που απλά σε εκφράζει. Ένα φιλί. Μία κούπα ζεστή σοκολάτα. Ίσως η βροχή και το χιόνι.
Όλα αυτά είναι πράγματα που κάνουν κάποιους χαρούμενους. Η ευτυχία βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα. Όπως λέει ο κύριος Πεσσόα, ένα φύλλο δέντρου, μία σκόνη σε ένα δρόμο, η βροχή που πια κοπάζει... Τα απλά πράγματα είναι αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους.

Μάθε να ακούς... Η ευτυχία χτυπά πολύ απαλά την πόρτα!

Καλό Δεκέμβριο κόσμε της Μπλογκόσφαιρας!