Είδα μία ανάρτηση του CineFre@k που αναφερόταν σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που είχε ξεκινήσει η Αγανακτισμένη Έφηβη. Από ότι κατάλαβα έπρεπε να γράψεις 7 γνωρίσματά σου(?). Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα μπορώ. :Ρ
- Έχω ζωηρή φαντασία. Υπερβολικά ζωηρή. Δεν ξέρω γιατί, κανείς στην οικογένεια δεν είναι έτσι. όλοι λένε πως είμαι το μόνο άτομο που είμαι έτσι (όπου έτσι βάλτε περιφρονητικό-έκπληκτο-ξαφνιασμένο τόνο ανάλογα με το άτομο που το λέει. Η αδερφή μου π.χ. το λέει περήφανα :Ρ). Τις περισσότερες φορές δεν είναι κακό, απλά λίγο ‘‘κάπως’’. Βρίσκω λ.χ. εξαιτίας αυτού πάντα την πλοκή σε ταινία ή/και βιβλίο από τα πρώτα 10 λεπτά ή τις 30 σελίδες αντιστοίχως. Αυτό με χρεώνει πολύ στην έκθεση. Πάω να γράψω δοκίμιο πειθούς, πετάω δέκα ‘‘λυρικές’’ προτάσεις και χαλάει όλο το plot :P Τουλάχιστον θα μπορούσα να γίνω σε καμιά 30αριά χρόνια συγγραφέας, όχι βιβλίων Άρλεκιν όμως, προς Θεού. (Αν δεν καταστραφούμε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 λόγω των προφητών Μάγια ή whatever. :P )
- Θυμώνω πολύ εύκολα όταν κάποιος δε δέχεται τη γνώμη μου. πριν πείτε οτιδήποτε, όχι δεν είμαι ένας μικρός Αριστοτέλης εν εξελίξει. Δέχομαι τις απόψεις των άλλων και μάλιστα χαίρομαι να κάθομαι να συζητώ με συνομηλίκους ή και μεγαλύτερους και να εκθέτουμε τις απόψεις μας στα πλαίσια ενός λογικού διαλόγου. Όταν όμως ο άλλος σε παίρνει από τα αυτιά και δε σε αφήνει να πεις τη δική σου άποψη, δε σε αφήνει να ακουστείς, εκεί είναι που τα παίρνω στο κρανίο. Τσακώνομαι πολύ συχνά με καθηγητές για αυτό το λόγο, μάλιστα ένας στο Γυμνάσιο δε μου είχε βάλει ποτέ πάνω από 18 για αυτό το λόγο. -.-’
- Είμαι ευαίσθητη στα όρια αηδίας. Θα μπορούσα άνετα να κλάψω αν έβλεπα την Ποκαχόντας να πεθαίνει. :Ρ Σίριουσλι. Δεν ξέρω γιατί αλλά το έχω και αυτό. -.- Σε μερικές περιπτώσεις είναι οκέι, αλλά ώρες-ώρες καταντάει υπερβολικό, σε στυλ, είμαι έτοιμη να κλάψω άμα χάσω το λεωφορείο και έχω σοβαρή δουλειά(η Virgilia κάτι ξέρει και γι’ αυτό. :Ρ). Στο Δημοτικό (προπολεμικές εποχές) όταν μου τραβούσαν τις πλεξούδες έκλαιγα (είχα μακριά μαλλιά κάποτε, ω ναι Ο.ο). Ωστόσο πιστεύω έγινα λίγο πιο σκληροτράχηλη τώρα :Ρ Αλλά και πάλι με διακρίνει μία γενική ευαισθησία διότι πάντα σκέφτομαι πριν από εμένα τους άλλους. Κλασσική Ιχθύς. *χαμογελά ειρωνικά*
- Πιστεύω ότι είμαι λίγο πολυλογού. Μιλάω πολύ. Ώρες-ώρες πάρα πολύ. Πραγματικά δεν το κάνω επίτηδες. :Ρ Απλά συμβαίνει. Ειδικά εάν η συζήτηση είναι πάνω σε θέμα που με ενδιαφέρει. Μία φορά μιλούσα για το Game of Thrones σε ένα άτομο που δεν το βλέπει πάνω από μισή ώρα ενώ με τον καθηγητή Λογοτεχνίας στο σχολείο είχα ανοίξει συζήτηση όταν είχα τελειώσει το μάθημα για την ιδανική παιδεία που κράτησε μία ώρα και κάτι. Θα συνεχίζονταν, αλλά είχα μάθημα γαμώτο :Ρ Γενικότερα, μιλάω πολύ και μιλάω γρήγορα. Αυτό είναι κακό, υποθέτω. Ο αδερφός μου συνηθίζει να με βρίζει όποτε το κάνω. :Ρ Well, what to do. It’s good to be so imperfect xD
- Είμαι καθαρά παιδί των ‘90. Τι σημαίνει αυτό; Μεγάλωσα ως νήπιο ακούγοντας συνεχώς παραμύθια και μετά άρχισα να τα βλέπω και σε ταινίες. Να ‘ναι ευλογημένη για αυτό η υπεροχότατη Ντίζνεϊ. Για αυτό το λόγο έγινα αυτό που λέμε ‘‘τηλεορασάκιας’’. Μεγάλωσα ως μικρό παιδί(από 6 έως και 9) αγκαλιά με τις ταινίες Χάρι Πότερ. Έμαθα να αγαπώ τον κινηματογράφο και τη μαγεία του. Από τα 9 και μετά μαζί με τις ταινίες ήρθαν και τα βιβλία του Πότερ. Έμαθα να αγαπάω την ομορφιά της λογοτεχνίας, το πώς ένα βιβλίο, μία τυπωμένη σελίδα σε ρουφάει μέσα στη δίνη μίας ιστορίας τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Είμαι, και χαίρομαι που το λέω, ένα από τα άτομα που όταν θα στρεσαριστούν θα πάρουν μια κόλα και θα ζωγραφίσουν ή θα ακούσουν το αγαπημένο τους συγκρότημα ή θα θυμηθούν ένα αστείο διάλογο ταινίας. Και χαίρομαι που είμαι έτσι.
- Θαυμάζω διάφορους ανθρώπους. Κατά κύριο λόγο θαυμάζω άτομα καθημερινά. Άτομα που δε διαφέρουν τόσο από εμένα ή από εσένα που διαβάζεις τώρα αυτή την ανάρτηση. Είναι τα άτομα που μαζεύουν μέσα τους δύναμη και κοιτούν τη ζωή στα μάτια. Στέκονται στη μέση του δρόμου της και πονηρά-πονηρά ξεγελούν κάθε εμπόδιο, ξεπερνούν κάθε δυσκολία. Αν βρουν λακκούβα και πέσουν, αν πάρουν λάθος στροφή, δεν τους πειράζει. Χαμογελούν, ζουν την περιπέτεια, σηκώνονται στα πόδια τους και συνεχίζουν. Είναι οι άνθρωποι που κυνηγούν το όνειρό τους και πιστεύουν στα αδύνατα και τα κάνουν δυνατά. Τέτοια άτομα είναι η Virgilia λόγου χάρη ή η Creep. Και τις θαυμάζω και αυτές όπως και πολλά άλλα άτομα, που έχουν γίνει τα πρότυπά μου.
Δεν έβαλα 7ο χαρακτηριστικό. Δε βρήκα κάτι. Damn it I’m so shallow. -.- δεν ξέρω τι άλλο να πω για μένα είναι λίγα αυτά που με χαρακτηρίζουν. :Ρ Πάλι καλά που βρήκα 6. Τσάγια και τίλια και χαμομήλια everyone!
