Winter is an etching, spring a watercolor, summer an oil painting and autumn a mosaic of them all. ~Stanley Horowitz
Αγαπάω τόσο, μα τόσο πολύ το φθινόπωρο. Θα με πείτε ξενέρωτη, μα δε με ενδιαφέρει. Απλά είναι υπέροχη εποχή. Το κρύο που έρχεται σιγά-σιγά, είναι απλά τόσο τέλειο. Οι πρώτες σταγόνες βροχής που πέφτουν από τον ουρανό και να τρέχεις να κρυφτείς με την παρέα σου γελώντας κάτω από κάποιο υπόστεγο, αφού δεν έχεις μαζί σου ομπρέλα. Να πατάς -ή στην περίπτωσή μου, να γλιστράς- με τα ψιλο-βρεγμένα σου All Star τα πεσμένα πορτοκαλιά φύλλα. Να κάθεσαι και να ατενίζεις το πάτωμα γενικότερα. Να προσέχεις ότι έχει στρωθεί με κόκκινες, πορτοκαλί και κίτρινες λεπτομέρειες που δημιουργούν τον πιο τρελό μα και συνάμα τον πιο αρμονικό καμβά του κόσμου. Να παίζεις, κλωτσώντας τα πεσμένα φύλλα ή πατώντας λακκούβες με νερό. Να φοράς πρώτη φορά την αγαπημένη σου μακρυμάνικη μπλούζα. Να κατεβάζεις τα πρώτα χειμερινά από το πατάρι. Να φοράς μποτάκια και να πατάς ελεύθερα στις λακκούβες. Να φοράς κασκόλ, φουλάρια. Να περιμένεις να βρέξει. Ή να πηγαίνεις για καφέ σε μία ζεστή καφετέρια και έξω να βρέχει και να έχει 5 βαθμούς. 
Α, λατρεύω το φθινόπωρο. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ και αυτή η εποχή και ο χειμώνας, γιατί αγαπάω τη βροχή και το χιόνι. Μάλλον επειδή όταν έξω έχει τόσο κρύο, και βγαίνεις με φίλους, και περνάς καλά, δε σε νοιάζει. Υπάρχει εσωτερική ζεστασιά, μία εσωτερική θέρμη, που μεγαλώνει σαν εκείνες τις φούσκες που κάναμε παιδιά και σε τυλίγει, σε αγκαλιάζει, σε ζεσταίνει. Σαν μία προσωπική κουβέρτα. Οκέι, ίσως γελοία παρομοίωση, αλλά πιστεύω ότι όλοι μας φοβόμαστε πως θα έχουμε κάποια στιγμή μία ‘κουβέρτα’, η οποία είναι ζεστή και ωραία, αλλά απλά δε φτάνει για να σε καλύψει. Και νιώθεις κενός τότε και φοβάσαι. Μακάρι όλοι μας να είχαμε μία αρκετά μεγάλη κουβέρτα, τα κενά που αφήνει η μοναξιά, τα κενά αυτά πονάνε.
Όμως… πιστεύω ότι το φθινόπωρο είναι αυτή η εποχή που μας ενώνει… :)
