Έχετε
διαβάσει παραμύθια; Και να μην έχετε διαβάσει, έχετε ακούσει.
Πόσες
φορές ο/η πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια ήταν άσχημος/η;
Η
Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, όλες τους ήταν όμορφες. Να μη σχολιάσω
καν την Πεντάμορφη. Το Τέρας και ο Βάτραχος
έγιναν όμορφοι πρίγκιπες με ένα μόλις φιλί. Οι μάγισσες και οι κακοί τύποι ήταν
πάντοτε άσχημοι.
Το
κριτήριο λοιπόν που καθόριζε τον «καλό» και τον «κακό», από τη πιο μικρή μας ηλικία,
ήταν η ομορφιά και η ασχήμια αντιστοίχως.
Πιστεύω
πως κάπως έτσι εμφυσήθηκε μέσα μας αυτή
η μανία να κρίνουμε το εξωτερικό. Και λέω κρίνουμε, γιατί και εγώ το κάνω, I am no
saint.
Απλά
όμως έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτό. Έστω ότι υπάρχει μια Χ κοπέλα που
γουστάρει ένα Ψ αγόρι. Ο Ψ ίσως να μην είναι ο υπέρτατος θεός, με τους τετραγωνισμένους
κοιλιακούς και τη φάτσα του Johnny
Depp ή
του Robert Downey Jr. αλλά στην Χ αρέσει. Έλα όμως που ο Ψ δεν θέλει να
τα φτιάξει με τη Χ. Τη θεωρεί πολύ σκέτη και έχει μάτια μόνο για τη Φ που είναι
ψηλή, ξανθιά, ηλιοκαμένη γαλανομάτα, με σουρφωτά ιταλικά χείλη, τα μακριά πόδια
και τις αναλογίες 90-60-90. Επίσης όμως η Φ είναι στόκος και αν της πεις κάτι
για τον Πλάτωνα, τον Buffon
ή τον Rousseau θα σε ρωτήσει ποια μάρκα
καλλυντικών είναι. Ενώ με τη Χ θα μπορούσες να κάνεις μια συζήτηση πάνω στις απόψεις
των αναφερθέντων ατόμων, να διαλεχθείς για ένα βιβλίο που βγήκε πρόσφατα στην
αγορά, να σχολιάσεις μια ταινία, να πεις κάποια πράγματα για ένα συγκρότημα ή ένα
κομμάτι.
Όμως
η Χ είναι σκέτη, σωστά;
Είναι
τόσο βαρετό αυτό και το μισώ, το μισώ, το μισώ. Οι –λίγοι- φίλοι που έχω εδώ με
κοιτάν περίεργα όταν μιλάω για τους φίλους που έχω στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα,
στην Αλεξανδρούπολη, την Κρήτη. Δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται αυτό. Εγώ καταλαβαίνω
όμως.
Γιατί
απλά δε νοιαστήκαμε να κρίνουμε εμφανίσεις. Γνωριστήκαμε από ένα φόρουμ, περάσαμε
ατελείωτες ώρες καψίματος στο msn, στο
τηλέφωνο, στα sms. Ναι, στην αρχή δεν τους εμπιστευόμουν
απόλυτα, γιατί πίστευα πως ίσως έκρυβαν την πραγματική τους προσωπικότητα. Όμως
ωρίμασα και κατάλαβα πως και να γίνει αυτό, it’s okay. Υπάρχουν αρκετοί κάφροι στον πλανήτη και πολλές φορές
βρίσκονται και δίπλα μας.
Λοιπόν,
εμείς δεν κοιτάξαμε εμφανίσεις. Γιατί οι φωτογραφίες στο Facebook και
το msn δεν
λένε και κάτι, right? Παραβλέψαμε το εξωτερικό
και κάναμε ανασκαφές και ψάξαμε βαθύτερα και φτάσαμε στον πυρήνα και βρήκαμε
αυτό που πραγματικά αξίζει και αυτό που είναι πολύτιμο.
Γιατί
αγάπησα την Κωνσταντίνα επειδή είναι τρολλ και με κάνει να γελάω και είναι comrade και
καρμικός έρωτας, τη Γιάννα επειδή καίγομαι μαζί της και της λέω ό,τι να ‘ναι
χωρίς να παρεξηγεί ποτέ της, το Μιχάλη επειδή καταλαβαίνει, τη Μυρτώ επειδή με
κάνει καλύτερο άνθρωπο και είναι ένα χρωματιστό ουράνιο τόξο, τον Πάνο επειδή είναι
ο μικρός αδερφός που θα ‘θελα, τον Κωστή για το χιούμορ του και την ήπια
προσωπικότητά του, το Χρήστο επειδή επίσης με άλλαξε προς το καλύτερο και υπομένει
οτιδήποτε κάνω αγόγγυστα, το Κατερινάκι γιατί είναι ανεξίκακο, το Χάρη γιατί είναι αρκετά καμμένος ώστε να με αντέχει και υπερβολικά καλό άτομο και συνάμα λίγο τρολλ…και πόσους άλλους
που τώρα ξεχνάω αλλά επίσης τους αγαπάω, τον καθένα για ένα ξεχωριστό λόγο. Και
όχι επειδή έχουν γαμάτα μάτια ή ντύνονται στυλάτα ή έχουν cool παρέα.
Απλά επειδή είναι αυτοί που είναι.
Ίσως
να το βλέπω πολύ χαζο-ρομαντικά και λοιπά, είμαι και ονειροπόλα παναθεμά με και
πάντα θα αναζητώ το ιδεατό και αυτό που ψάχνω, όμως θα ‘θελα να σταματήσει όλο
το θέμα του «σε-κρίνω-από-την-εμφάνισή-σου».
Γιατί
απλά είναι βαρετό να σε κοιτούν περίεργα επειδή έχεις κολιέ που γράφει Jace και
σου αρέσει ακόμη ο Harry
Potter και
βλέπεις Game of Thrones(σημείωση: Στην Άρτα κανείς δεν το έχει ακουστά).
Αλλά
ξέρω πως είναι μάταιο να ελπίζω τέτοια πράγματα. :P
Θα
μείνω με τα onigiri μου που με αγαπάνε και ας μη με έχουν δει ποτέ ^_^
