Όλοι ξέρετε την ιστορία της Αλίκης, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων, θα την πω... ^_^
Ένα μικρό κορίτσι, η Αλίκη, εκεί που κάθεται κάτω από ένα δέντρο, βλέπει ένα άπρο λαγό. Με κουστούμι και ρολόι τσέπης. Και τον ακολουθεί, μέχρι που εκείνος πέφτει στην κουνελότρυπα. Και η Αλίκη πέφτει πίσω από αυτόν. Και ξεκινάει το περίεργο ταξίδι της στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου γνωρίζει τον Καπελά, τον Γάτο Τσεζάιρ, την Κόκκινη Βασίλισσα, και ένα σωρό άλλους. Βάφει τα άσπρα τριαντάφυλλα κόκκινα και πίνει τσάι σε μισές κούπες. Και ξαφνικά βρίσκεται πάλι κάτω από το δέντρο και ήταν σαν να κοιμόταν. Ήταν όνειρο; Ή πραγματικότητα;
Is it real? Is it pretend?
Μερικές φορές έτσι δε νιώθουμε όλοι μας; Σα να ζούμε στη Χώρα των Θαυμάτων; Σα να ζούμε κάιτ που δεν ξέρουμε αν είναι όνειρο ή πραγματικότητα; Εγώ το έχω ζήσει πολλές φορές. Γιατί η φαντασία σε βάζει σητν πλάτη γιγαντιαίων ταξιδιάρικων πουλιών και σε ταξιδεύει σε όλα τα απίθανα μέρη. Έχω πάει σε δικές μου Wonderland. Η πιο ζωντανή για εμένα, είναι αυτή που πάω όταν ζωγραφίζω. Νιώθω σα να μπαίνω σε μία σφαίρα ολόλευκη ή έστω διάφανη. Και μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω. Δημιουργώ το δικό μου κόσμο. Με παστέλ, με ακουαρέλα, με ροζ και πράσινες ξυλομπογιές, με μολύβι 4Β. Και τότε, νιώθω πως ο πραγματικός κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος. Πιο φωτεινός και χαρούμενος και ευτυχισμένος. Και νιώθω πως μπορώ να μεταφέρω τα χρώματ της παλέτας μου στις γκρι πολυκατοικίες και να βάψω τον κόσμο φούξια ή κίτρινο με μωβ πουά. Όταν επίσης διαβάζω, το μυαλό μου καλπάζει και πηγαίνει σε άλλα μέρη και ζωγραφίζει μόνο του τον φανταστικό κόσμο που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας του μυθιστορήματος. Είναι τόσο συναρπαστικό να μπορείς να πηγαίνεις σε άλλα σύμπαντα και σε άλλους κόσμους. Σε κάνουν να ξεχνάς λίγο το δικό σου που είναι τόσο τραγικά γεμάτος με δυστυχία...
Όμως να προσέχεις. Δεν πρέπει να σε τραβήξουν οι λωτοί. Μη φας τους λωτούς. Γιατί ξεχνάς. Ξεμυαλίζεσαι. Και τότε δε θα δεις ποτέ σου την Ιθάκη.
