Τικ, τακ, τικ, τακ. Μετρώ και κάθε λεπτό που περνά. Προσπαθώ να σταματήσω τα λεπτά. Να τα πιάσω και να παγώσω το χρόνο. Πάντα φεύγουν. Όχι, σταματήστε. Πάντα όμως φεύγουν και ο χρόνος κυλά.
Αυτό είναι που μου λείπει. Ο χρόνος. Έχω μάθει να υπολογίζω τα πάντα με βάση το κάθε λεπτό. 5 λεπτά καθυστέρηση ίσως να σημαίνουν πως δε θα προλάβω τη μετάφραση λατινικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να με δηλητηριάζει.
Έδωσα μία πολύ σημαντική μάχη προχθές και χθες. Ω, ναι. Προσπάθησα να διαβάσω για όλα τα μαθήματα που έχω, τα οποία σε σύνολο είναι 7 και μου χαρίζουν 18 υπέροχες απρογραμμάτιστες ώρες φροντιστηρίου, και να βγάλω επανάληψη ένα κεφάλαιο ιστορίας που έχω να δω 2 μήνες. Θεωρητική δεν είμαι όμως; Ε, λοιπόν εγώ δεν το έχω με την παπαγαλία, δεν το έχω απλά. Και χθες δεν κοιμήθηκα. Για να βγάλω την ιστορία. Για να γράψω ένα πρόχειρο. Το οποίο είχε πηγή με ερωτήματα που δεν οδηγούσαν σε κάποιο κομμάτι του κεφαλαίου. Δεν είπα να μας δίνουν απλόχερα, όμως στις Πανελλήνιες, τα ερωτήματα των πηγών είναι τόσο ευδιάκριτα που το μυαλό σου πάει στη λύση. Και η λύση είναι στο μυαλό μου, βλέπω τις σελίδες, ξέρω το κατεβατό, γιατί το πάλεψα για να το μάθω και δεν έκανα καλοκαίρι για να το μάθω. Και έρχεται αυτή, μια φιλόλογος της πενταροδεκάρας να βάζει ερώτημα που να μην ξέρεις τι να γράψεις και που η πηγή του να μην επαρκεί.
Γιατί εγώ με μία επανάληψη, θα έγραφα στα θέματα του ’11 Ιστορία. Γράφω στο φροντιστήριο. Στερούμαι ώρες και ψυχική ηρεμία. Για να γράψω. Για να περάσω. Για να φύγω.
Και τώρα αυτή με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, επειδή δεν ξέρει να βάλει θέματα της προκοπής. Δεν έγραψα στην πηγή. Έχω 10 με το ζόρι στην Ιστορία Κατεύθυνσης, στο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο έχω γράψει 19 στο φροντιστήριο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κόρη της που τυχαίνει να είναι συμμαθήτριά μου μου φώναξε όταν διαμαρτυρήθηκα σε γνωστή μου πως δεν έχω χρόνο για ξεκούραση. Και όταν εν τέλει της απάντησα πως εγώ θα έπρεπε να φωνάζω γιατί η ίδια της η μάνα μου είπε αυτή την ατάκα στην τάξη[«Το μόνο πρόβλημα είναι στο κεφάλι σου, αγάπη μου»], απάντησε πως η μάνα της είχε δίκιο, αφού είμαι σπαστικιά.
Ωραία. Πάρτα Μαρία. Ένα ωραιότατο 15 στην ιστορία κατεύθυνσης επειδή η καθηγήτρια είναι κολλημένη.
Δεν ξέρω αν ξαναέχω βάλει τόσο τα κλάματα. Η πίεση; Το άγχος; Οι πανελλήνιες; Η σχολή που τόσο θέλω να πιάσω και δε θα φτάσω ποτέ αν πάρω 15; Όλα μαζί; Ξέσπασα.
Γιατί αν πάρω 15 και γράψω 18 αντίο αγγλική φιλολογία. Και όχι μόνο αυτό. Θα πάνε τζάμπα τόσοι κόποι. Τόσες θυσίες 6 χρόνια τώρα. Τόσο μάθημα. Θα απογοητεύσω και την κυρία Ντίνα. Ή μάλλον όχι, την απογοήτευσα ήδη. Με την πηγή που δεν μπορούσα να κάνω σήμερα.
Τα δάκρυα πάλι ύπουλα μαζεύτηκαν και απειλούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Με απειλούν. Θέλω μόνο μία αγκαλιά, ένα ζεστό πάπλωμα να κουλουριαστώ, να τα αφήσω να χυθούν και μετά μία ζεστή κούπα σοκολάτα. Αλλά και πάλι, έχω να μάθω μετάφραση το κείμενο 43 στα λατινικά, να κάνω επανάληψη ΑΟΘ και ασκήσεις μαθηματικά. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά…
Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ…
[27]
Slower, slower
We don't have time for that
All I want is to find an easier way
To get out of our little heads
We don't have time for that
All I want is to find an easier way
To get out of our little heads
