Misfit

Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Αυτό είναι το τραγούδι που τραγούδησε η Katniss Everdeen στην σύμμαχό της Rue. Δε λέω σ εποιο σημείο το τραγούδησε, γιατί κάποιοι ίσως να μην έχουν διαβάσει το Hunger Games και να θέλουν να το διαβάσουν. Όμως μου φάνηκε τόσο γλυκό. 

Εδώ είναι ασφαλές, εδώ είναι ζεστά

Εδώ οι μαργαρίτες σε φυλούν από κάθε κακό

Εδώ τα όνειρά σου είναι γλυκά και το αύριο τα κάνει αληθινά

Εδώ είναι το μέρος που σε αγαπώ.

Απλά ώρες-ώρες, ειδικά τώρα τελευταία, νιώθω τόσο μόνη. Και νιώθω επίσης πως δεν κολλάω πουθενά. Και πως κανείς δε με συμπαθεί για αυτό που είμαι. 

Θυμάμαι το παλιό μου ''εγώ''. Ήμουν τόσο μα τόσο ρηχή. Με ένοιαζε μόνο ο εαυτός μου, άκουγα σκυλάδικα(Ο.Ο) και είχα ξεχάσει να ζωγραφίζω. Είχα να πιάσω 2-3 χρόνια μολύβι στα χέρια μου. Και αυτό γιατί; Επειδή μου έλεγαν πως είμαι φυτό, πως είμαι outsider, πως απλά δεν είμαι καλή και τα λοιπά. Και ήθελα απελπισμένα κάπου να ενταχθώ. Κάτι να ακολουθήσω. Ακόμα και σύμφωνα με τη μόδα ντυνόμουν τότε.

Πέρισυ έγινα άνθρωπος. Wow. Άρχισα να πιάνω μολύβι, ξυλομογιές και χαρτί στα χέρια μου, άρχισα να βλέπω τις ταινίες που άρεσαν σε 'μένα, να ντύνομαι όπως μου αρέσει, να ακούω ότι μου αρέσει, να μιλάω όπως μου αρέσει, να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία και απλά να είμαι Ε-Γ-Ω.

Και είχα συμβιβαστεί με αυτό το νέο μου εγώ. Γιατί απλά μου άρεσε.

Απλά φαίνεται πως κανένας δεν το εκτιμάει. Ξανά. 

Εντάξει, απλά δεν το αντέχω αυτό. Να μη με θέλει κανείς για παρέα. Όλοι να με αγνοούν, να με διώχνουν. Απλά δεν ξέρω σε τι φταίω. =[ 

Sometimes when I say "I'm okay", I want someone to look me in the eyes, hug me tight and say, "I know you are not".

Amica silentia lunae

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' άρεσαν.

Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις και άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη.[...]

Πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη

μιας φθινοπωρινής μπόρας το φεγγάρι

ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν

τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Και είναι πράγματι σπουδαίος σύντροφός μου το φεγγάρι. Με συνοδεύει τις νύχτες που οι έγνοιες, η θλίψη και το άγχος δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Τότε αψηφώ το κρύο ή την υγρασία ή τη βροχή και βγαίνω στη βεράντα. Αν είμαι τυχερή, η σελήνη θα έχει βγει και θα φωτίζει τον ουρανό, κάνοντάς τον να παίρνει ένα ανοιχτό σκούρο μπλε χρώμα, τόσο αγαπημένο. Μαζί με τη σελήνη, αγαπημένοι φίλοι μου τ' αστέρια που μ' αφήνουν συνεχώς και συνεχώς με 'κείνη την γλυκόπικρη αίσθηση. Είναι τόσο μακρυά μου και δε μπορώ ποτέ μα ποτέ να τα αγγίξω. Και όμως παραμένουν πολύτιμα. Μια από τις νύχτες που πέρασαν ήταν μία από αυτές τις λίγες νύχτες που αποφάσισα να μιλήσω ξανά στο φεγγάρι για αυτά που με απασχολούν. Kαι το φεγγάρι για μια ακόμα φορά στάθηκε ακίνητο να με ακούσει, όπως την πρώτη φορά που του μίλησα στη σκεπή ενός κτηρίου μιας κατασκήνωσης. Και δεν άφηνε ούτε τα σύννεφα να εμποδίσουν την κουβέντα μας.
Και ήταν αυτή η εξομολόγηση μία από 'κείνες που με έκαναν να ανοίξω εκείνο το κουτί που έχω μέσα μου με τις αναμνήσεις. Τίποτα δε μπορεί να ξεχαστεί, όπως πολύ σοφά το έθεσαν η Tohru Honda και ο Momiji Sohma στο Fruits Basket. "I think there is no memory that can be forgotten. There is not that kind of memory. No matter what kind of memory it is, it shall always be in your heart.". Και τα καλά και τα άσχημα και τα χαρούμενα και τα λυπημένα σε έχουν κάνει αυτή που είσαι μέχρι τώρα, είπε το φεγγάρι. Όμως εγώ συνέχιζα να κλαίω για όλα τα παλιά που με είχαν κάνει να κλάψω και τότε. Πονάς διπλά, όταν σκέφτεσαι κάποιον που πλήγωσε, είπε το φεγγάρι. Οι άνθρωποι είστε παράξενα πλάσματα. Πληγώνετε ο ένας τον άλλον, ακόμα και αν μοιράζεστε τους βαθύτερους δεσμούς της αγάπης. Είχε δίκιο. Είναι όμως απελπιστικό να ξέρεις πως θα πληγωθείς. Να ξέρεις πως θα πληγώσεις. Να ξέρεις πως θα δεθείς και πως θα αισθανθείς και πως θα νιώσεις πράγματα και στο τέλος όλα αυτά θα γκρεμιστούν. Ποιο το νόημα μετά να έχεις μια καρδιά; Μια καρδιά που σπάει και γίνεται κομμάτια; Το φεγγάρι δεν ήξερε για λίγο τι να απαντήσει ή απλώς σκεφτόταν πολύ τι να απαντήσει σε μία απελπισμένη έφηβη με μηδενιστικές τάσεις. Νομίζεις πως ένα λουλούδι δεν ξέρει ότι θα μαραθεί; Όμως κάθε λουλούδι ανθίζει. Νομίζεις πως η κάμπια δεν ξέρει πως μόλις βγάλει τα φτερά της, έχει λίγες μέρες ζωή; Κι όμως, κάθε πεταλούδα παίζει με τις ηλιαχτίδες του ήλιου ανάμεσα στα τριαντάφυλλα. Έρχονται εδώ για τους δικούς τους λόγους. Το λουλούδι για να μοσχοβολήσει και για να γεμίσει με χρώμα το γκρί της καθημερινότητάς σας. Η πεταλούδα για να σταματήσει να έπρεται ως κάμπια και να πετάξει. Κάνουν όλοι τις προσπάθειές τους. Μια φορά, σε ένα ταξίδι μου, χρόνια πριν και μίλια μακριά από εδώ είχα δει ένα υπέροχο θέαμα. Ήταν δύο ολόλευκες πεταλούδες, η μία με μαύρες και η άλλη με κόκκινες βούλες. Είχαν ερωτευτεί. Πόσο ανόητο για τις πεταλούδες που σε λίγο θα πεθάνουν να ερωτευτούν. Κι όμως. Εκείνες ανέμελα και χαρούμενα χόρευαν κάτω από τις ακτίνες μου και μοιάζαν ασημένιες μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Όταν πήγαν να κοιμηθούν, ακούμπησαν στο ίδιο κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Την επόμενη μέρα πέθαναν. Πέθαναν όμως γνωρίζοντας την πραγματική αγάπη. Το φεγγάρι είχε δίκιο. Ήταν σοφό και είχε πείρα. Οι πεταλούδες αν και πέθαναν γνώρισαν κάτι πολύ σημαντικό: την αξία της αγάπης. Άρα μου έλεγε πως παρότι πληγωνόμουν αδιάκοπα, θα έπρεπε να χαίρομαι που έστω για μια φορά, κάποια στιγμή, ήμουν τόσο σημαντική για κάποιον, όσο η μία πεταλούδα για την άλλη, όταν είχαν χορέψει κάτω από τις φεγγαραχτίδες. Πολύ σωστά, απάντησε το φεγγάρι λίγο πριν πάει να κοιμηθεί. Και μια μέρα, αν όχι πολύ σύντομα, τότε όχι πολύ αργά, θα βρεις και ΄συ τη δική σου πεταλούδα μέσα στον κήπο του κόσμου. Το φεγγάρι έφυγε αφήνοντάς με μόνη με τα αστέρια τα οποία σιωπηλά μας παρακολουθούσαν τόση ώρα. Τα κοίταξα σκεφτική. Σαφώς ο διάλογός μου με τη σελήνη δεν είχε γίνει ποτέ. Το φεγγάρι δε μιλάει. Αλλά παρεμένει σιωπηλό και σε ακούει υπομονετικά. Σιωπές αγαπημένες της σελήνης. Είναι τόσο αγαπημένες και ξεχωριστές επειδή σε κάνουν να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Και εκείνη τη στιγμή, που ήμουν τόσο απελπισμένη και που η σελήνη είχε φύγει, ένα δάκρυ κύλησε. Μέχρι που είδα το ζευγάρι από τις άσπρες πεταλούδες να χορεύει κάτω από το φως των αστεριών.

Μικρό μου Πόνυ

Οκέι, μπορεί να φανεί κάπως άκυρο... Αλλά αυτό το τραγούδι ξυπνά κάποια νοήματα. ;)

Μικρό μου πόνυ

ο κόσμος τελειώνει
είμαστε πρώτοι
μα τρέχουμε μόνοι
μοιραία μπάρμπι
χοντρή με ρυτίδες
βλέπεις ειδήσεις
μα φοράς παρωπίδες

Παιχνίδια στη μάχη
κι ο Τζι-Αι-Τζο μου
κοιτά πληγωμένος
τον κόλπο του τρόμου
του λείπει ένα πόδι
του λείπει μια ιδέα
του λείπει η ψυχή του
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα

Μικρά στρουμφάκια
με αρβύλες και κράνη
και τη Χιονάτη
βιάζουν οι νάνοι
Η κάντι κάντι
διακινεί ηρωίνη
για τον βαρόνο
αστυνόμο Σαΐνη

Παιχνίδια στη μάχη
κι ο Τζι-Αι-Τζο μου
κοιτά πληγωμένος
τον κόλπο του τρόμου
του λείπει ένα πόδι
του λείπει μια ιδέα
του λείπει η ψυχή του
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα

Το έτος 2086 τα Playmobil εισέβαλαν στην ειρηνική LEGOLAND,
για να εκμεταλλευτούν το πλούσιο σε πλαστικό υπέδαφος της.
Στην διάρκεια της κατοχής σκοτώθηκαν 1.200 στρατιώτες Playmobil και 190.000 LEGO
Μοναδικός επαναστάτης, ο μεγάλος Καπαμαρού από την Ασία,
κατάφερε να μαζέψει στρατό από παιχνίδια που διαφωνούσαν.
Ανάμεσα τους αποστασιοποιημένα στρουμφ,
ο Δρακουμέλ, τα αρκουδάκια της αγάπης, ο Γκάρφιλντ, ο Σνούπυ και τα χελονονιτζάκια,
τo Muppet Show, ο Γκας από το Toy Story, ο Αλλαντίν, ο Σίμπα,
ο Κεν-κεν, ο Superman, και άλλοι ξεχασμένοι ήρωες.
Στην τελευταία μάχη του κόλπου έπεσαν και οι τελευταίοι.
Στη μνήμη τους.

Παιχνίδια στη μάχη
κι ο Τζι-Αι-Τζο μου
κοιτά πληγωμένος
τον κόλπο του τρόμου
του λείπει ένα πόδι
του λείπει μια ιδέα
του λείπει η ψυχή του
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα
μα έχει παρέα
τον θάνατο

Αυτό το τραγουδάκι προφανέστατα άρεσε πολύ στα παιδάκια. Μιλάει για παιχνίδια. Λογικό να τους αρέσει, ε; Όμως... δεν καταλαβαίνουν προφανέστατα τα βαθύτερα νοήματά του. 

Έχουμε καταντήσει και 'μεις έτσι. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί, βαρεθεί, βαρεθεί να τα βλέπω όλα αυτά. Όλα καταστρέφονται. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Όλα έχουν γίνει σχεδόν όλα συντρίμμια! Δεν υπάρχουν σχέσεις μετξαύ ανθρώπων. Πληγώνειν και πληγώνεσθαι. Έτσι έχουμε γίνει. Να μην ξεχνάμε πως πλέον το "Εξαπατείν εστί φιλοσοφείν" είναι το απόφθεγμά μας! Θέλω να πω, ακόμα θυμάμαι μία έκφραση που 'χα γράψει πέρισυ σε μία έκθεση για τους νέους και τη σχέση τους με την κοινωνία. 

Η κοινωνία είναι καταδικασμένη.

Αυτό είχα γράψει. Και η καθηγήτρια μού είπε να μη γράφω τέτοια, να μη στέκομαι ενάντια στο σύστημα, να μη βρίσκω και εντοπίζω και υποδεικνύω τα ψεγάδια γιατί λέει στις Πανελλήνιες δεν τα θέλουν αυτά. Δηλαδή τι; Θέλουν απλά να είναι σε κατάσταση "τραλαλαλα" και να μην ασχολούνται με τι γίνεται; Βλέπεις ειδήσεις μα φοράς παρωπίδες. Φυσικά. Α, ρε Ζακ. Δηλαδή, όλοι μας, όλοι όμως, έχουμε υιοθετήσει μία αποστασιοποιημένη εγωιστικότατη στάση και δεν ενδιαφερόμαστε! Απλά αδιαφορούμε!

Και εν τω μετξύ προσπαθώ. Προσπαθώ να πιστέψω σε κάτι, σε κάποια ιδεολογία, να πιαστώ από κάπου, να αποκτήσω κάτι σαν πρότυπο και δεν μπορώ! Απλά δε μπορώ! Όλοι οι "σπουδαίοι" της εποχής μας είναι ναρκωμανείς, βιαστές, εγωιστές, φιλόδοξοι, ματαιόδοξοι, ναρκισσιστές και καλοπερασάκηδες! Δεν υπάρχουν πλέον πρότυπα, υπάρχουν είδωλα. Όσο για την εποχή του ιδεαλισμού; Αυτή μας τελείωσε!

Οι νέοι, και το βλέπω από την καθημερινή  μου συναναστροφή με 17χρονα, έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα! Είναι άθεοι, δεν έχουν πολιτική άποψη και δεν νοιάζονται να αποκτήσουν μία! I mean, what the fuck dudes? Wake UP! Δηαλδή τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε πως έχουμε φτάσει στοι χείλος του γκρεμού και πως πέφτουμε και γυρισμός ΔΕΝ υπάρχει; Πότε στο διάολο θα ανοίξουν τα μάτια μας;

Μικρά στρουμφάκια
με αρβύλες και κράνη
και τη Χιονάτη
βιάζουν οι νάνοι
Η κάντι κάντι
διακινεί ηρωίνη
για τον βαρόνο
αστυνόμο Σαΐνη

Πόλεμοι. Βιασμοί. Ναρκωτικά. Εγωισμός. Προδωσία. Μία μάχη χωρίς τέλος. Ένας αγώνας. Στόχος; Εξόντωσε το διπλανό σου για να του φας τη θέση. Δηλαδή, πλέον, αυτή είναι η ζωή μας; Και η Κόλλινς σωστή εδώ-.- Με τους Αγώνες Πείνας. Είναι σαν σχεδόν αναγκαστικά και φασιστικά και απολυταρχικά να μας ρίχνουν σε μία αρένα που πρέπει ντεμέκ να σκοτώσεις για να μη σκοτωθείς. Και ποιο το νόημα; Θα νικήσεις; Και; Σε τι θα είσαι νικητής; Σε κάτι το οποίο προφανέστατα είναι χωρίς ουσία;

Μας αντιμετωπίζουν λες και είμαστε....ξέρω και 'γω τι! Στις 8 Φεβρουαρίου του 2011 πάνοπλα ΜΑΤ εισέβαλλαν στην Κερατέα. Ο λόγος; Οι άνθρωποι απλά έκανα διαδηλώσεις για το ΧΥΤΑ που απλά δε θέλουν να χτιστεί στην περιοχή τους.

Η επίθεση πραγματοποιήθηκε χωρίς πρόκληση περίπου στις 4:30  το απόγευμα, με κύριο άξονα κίνησης των δυνάμεων καταστολής την κεντρική Λεωφόρο Σουνίου που διασχίζει κατά μήκος το σύνολο της πόλης.
Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων των ΜΑΤ, που διαρκούν και μέχρι την ώρα που γράφεται το άρθρο αυτό, δηλαδή 2:15 τα ξημερώματα με αμείωτη ένταση, έγινε από τις δυνάμεις εισβολής ευρύτατη χρήση άγνωστων μέχρι σήμερα χημικών ουσιών, καθώς και οβίδων κρότου-λάμψης, με σκοπό να αποτρέψουν την αντίσταση των πολιτών στους δρόμους της Κερατέας, αλλά και να επιβάλλουν στην ουσία Στρατιωτικό Νόμο, απαγορεύοντας την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών μέσα και γύρω από τον αστικό ιστό της πόλης. Προκάλεσαν μάλιστα μεγάλο αριθμό ζημιών σε ιδιωτικές περιουσίες αλλά και τραυματισμούς και δυσκολίες αναπνοής στον άμαχο πληθυσμό.
Οι “δημοκρατικές” δυνάμεις των ΜΑΤ του Υπουργού ΠροΠο δεν αρκέστηκαν όμως μόνο σε αυτό. Σε μία περιττή, χυδαία και προκλητική επίδειξη δύναμης και κατάχρησης της εξουσίας, τα εντεταλμένα όργανα του φερέφωνου υπουργού προχώρησαν παράλληλα και σε εκκαθαριστικές κινήσεις στο μπλόκο των κατοίκων της Κερατέας κοντά στην είσοδο του Οβριοκάστρου. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα τραγελαφικό και απόκρυφο σκηνικό όπου σκοτεινά – και προφανώς φοβισμένα – μέλη των δυνάμεων των ΜΑΤ έσπρωχναν στην κυριολεξία με τα χέρια τους τα λάστιχα και τα υπόλοιπα υλικά που είχαν συσσωρεύσει οι κάτοικοι διαμαρτυρόμενοι για την παράνομη χωροθέτηση και προσπάθεια δημιουργίας ΧΥΤΑ στην περιοχή.

Και χθες με ενημέρωσε ένας συμμαθητής μου πως μία γυναίκα από εκεί, εξαιτίας των πολλών χημικών, απέβαλε. Έχασε το μωρό της. Μάλιστα. :) Απλά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά. Γιατί δεν υπάρχει διάλογος;
Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν έχουμε; Τι στο διάολο, ας μας αφήσουν να φωνάξουμε! Όποτε μαζευόμαστε πολλοί, σε γήπεδα, σε διαδηλώσεις κλπ μας έχουν μαντρωμένους με αστυνομία για αποφυγή παρεκτροπής. Guess what κύριοι αγαπητοί βουλευτές που μας κυβερνάτε :) Ο λαός έχει φωνή. Και έχει δικαίωμα να μιλήσει. Και μία μέρα δε θα μιλήσει απλά. Θα φωνάξει. Και τότε θα τα πούμε. Αλλά βέβαια, για όλα υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου, "Η σφαίρα εξοστρακίστηκε". Έχω χάσει ΠΑΣΑ ελπίδα πλέον.  
Σταδιάλα όλα τα λαμόγια που να τους πέσει τσίγκος στο κεφάλι.:)

Love & Other Disasters

Λοιπόν, λέω να σας δείξω τρεις ζωγραφιές μου. Είχα προκαλέσει τον εαυτό μου να δημιουργήσει ένα θλιβερο-μελαγχολικό 'τρίπτυχο' για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Τα χρώματα που έπρεπε να χρησιμοποιήσω ήταν: γκρι, μαύρο, ροζ, κόκκινο, μωβ, μπλε, πορτοκαλί και κίτρινο. Είναι η πρώτη φορά που βάζω στον εαυτό μου τόσο περιορισμό με τα χρώματα.

Number 1.

The Two Shy Lovers and The Rose

Όλοι μας έχουμε κάνει δωράκια στους αγαπημένους μας την 'ξεχωριστή' αυτή ημέρα. Εδώ έχουμε δύο ντροπαλά λυκειόπαιδα. Το αγόρι, με σκυμμένο το κεφάλι, προσφέρει στο κορίτσι στις 14 Φεβρουαρίου ένα τριαντάφυλλο. Και το κορίτσι, επίσης ντροπαλό γιατί της αρέσει το αγόρι, απλώνει το χέρι της να πάρει το δώρο και εκεί παγώνει η ζωγραφιά αυτή. Ένα δευτερόλεπτο πριν το χέρι της αγγίξει το δικό του.

 

 

 

Number 2.

The Two Unlucky Toy Lovers

Βρισκόμαστε στη Γερμανία. Είναι ένα μικρό μαγαζάκι όπου ένας δημιουργικός τυπάς φτιάχνει παιχνίδια με κλειδί. Ξέρετε, αυτά που έχουν ένα ντελικάτο μεταλλικό κλειδί στην πλάτη τους, το γυρνάς και χορεύουν, τραγουδούν και περπατάνε. Όμως, τα συγκεκριμένα παιχνίδια, έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Έχουν ψυχή. Έχουν αισθήματα. Είναι σαν κανονικοί άνθρωποι. Ο τεχνίτης λοιπόν είχε φτιάξει ένα αγόρι. Ήταν κάπως σα διαβολάκι, με μαύρα φτερά, μαύρα μαλλιά και κόκκινα μάτια. Στο κλειδί του μάλιστα, μαζί με μία καρδιά, είχε και μία πεντάλφα. Και το αγόρι παρακολουθούσε τον τεχνίτη να δημιουργεί το επόμενο παιχνίδι. Ήταν μία μπαλαρίνα με ροζ στολή και ξανθά μαλλιά. Ήταν τόσο όμορφη. Μόλις την τελείωσε και την έβαψε, ο τεχνίτης την κούρδισε καλά, όπως κούρδιζε όλα τα παιχνίδια που έφτιαχνε και πήγε σπίτι του. Και η μπαλαρίνα είχε ερωτευτεί το διαβολικό αγόρι. Και έτσι, καθώς ήταν κουρδισμένα, άρχισαν να περπατάν το ένα προς το άλλο. Ήθελαν απεγωνσμένα να αγκαλιαστούν. Και λίγο πριν φτάσουν ο ένας τον άλλον για την πολυπόθητη εκείνη αγκαλιά, τα κλειδιά τους σταματάνε και μένουν ακίνητα, μην έχοντας επιτύχει αυτό που θέλουν. Και δακρύζουν.

 

Number 3.

The Lover Without Heart

Αυτή είναι η Alice. Παλιά είχε κόκκινα μαλλιά και λαμπερά γαλάζια μάτια. Η Alice ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε πολύ και είχε αγαπήσει κιόλας. Κάποιον που όμως έπαιξε μαζί της. Που την έσπαγε σε κομμάτια. Όμως η Alice τον αγαπούσε τόσο πολύ που απλά μάζευε τα κομμάτια και τα έραβε και εκείνος την έσπαγε ξανά και ξανά και ξανά. Και η Alice δεν έλεγε τίποτα και φύλαγε σα θυσαυρό το τριαντάφυλλο που της είχε δώσει την πρώτη φορά που γιορτάσανε μαζί τον Άγιο Βαλεντίνο. Μία μέρα όμως εκείνος έφυγε. Έφυγε και πήρε μαζί του το πιο πολύτιμο κομμάτι της Alice. Την καρδιά της.

Ελπίζω να σας άρεσαν οι ζωγραφιές μου και η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτές. 

Σας παρακαλώ να μη χρησιμοποιήσετε αυτές τις ζωγραφιές, ή να τις αντιγράψετε ή να της αλλάξετε με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι στα δικά μου πνευματικά δικαιώματα. Ευχαριστώ. :)

Being vain...

-Για πες μου, με θαυμάζεις στ' αλήθεια πολύ; ρώτησε ο ματαιόδοξος τον μικρό πρίγκιπα.

-Τι πάει να πει "θαυμάζω";

-Θαυμάζω σημαίνει ότι αναγνωρίσεις πως είμαι ο πιο όμορφος, ο πιο καλοντυμένος, ο πιο πλούσιος κι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του πλανήτη.

-Στον πλανήτη σου, όμως, είσαι μόνος.

-Κάνε μου τη χαρη, θαύμαζέ με παρ' όλ' αυτά.

-Σε θαυμάζω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ανασηκώνοντας λίγο τους ώμους, εσένα όμως γιατί αυτό σε νοιάζει τόσο πολύ;

Είμαστε ματαιόδοξοι. Ω, ναι. Είμαστε. Αρκετά ματαιόδοξοι. Θέλουμε όλοι να μας θαυμάζουν και να μας αγαπούν και να μας χειροκροτούν και να μας επιφημούν. Γενικά, θέλουμε να νιώθουμε ότι λάμπουμε για να ξέρουμε ότι οι άλλοι μας αποδέχονται. Όμως αυτό που ολοι τελικά καταλήγουν να αγαπάνε δεν είναι παρά ένα είδωλο. Μια εικόνα. Κάτι που έχεις φτιάξει για να γίνεις αγαπητός. Και κάτι που με την πρώτη σταγόνα βροχής θα ξεθωριάσει και θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η οποία ίσως να μην είναι και τόσο καλή. Γιατί γνωρίζοντας ότι έχεις πει ψέματα... ποιος θα σε δεχθεί ξανά;
Τι κι αν καπνίζεις; Τι κι αν πίνεις; Τι κι αν θυμώνεις εύκολα; So what? Κανείς δεν είναι τέλειος. In fact, the world is full of imperfectness. Και θα υπάρξουν άτομα που θα σε δεχθούν για αυτό ακριβώς που είσαι. Και όχι για μία ψεύτικη εικόνα.
Και επίσης, πρέπει να πατάς λίγο στα πόδια σου. Να μην ξεχνάς την πραγματικότητα. Όσο ωμή και να είναι. Όσο ψυχρή και σκληρή και γκρίζα. Όσο απαίσια είναι. Πρέπει να αναγνωρίζεις την πραγματικότητα. Γιατί όσο είσαι μέσα σε μία φούσκα ψευδαισθήσεων τίποτα δε σε πειράζει. Μέχρι να σπάσει αυτή η φούσκα. Και οι σαπουνόφουσκες είναι πολύ ευαίσθητες.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει για πιο λόγο είμαστε ματαιόδοξοι. Γιατί ζητάμε επιβεβαίωση από κάποιους. Για ποιο λόγο να θέλουμε να είμαστε τέλειοι.

I'M BEAUTIFUL IN MY WAY
'CAUSE GOD MAKES NO MISTAKES
I'M ON THE RIGHT TRACK BABY
I WAS BORN THIS WAY

DON'T HIDE YOURSELF IN REGRET
JUST LOVE YOURSELF AND YOU'RE SET
I'M ON THE RIGHT TRACK BABY
I WAS BORN THIS WAY

Γεννηθήκαμε έτσι όπως γεννηθήκαμε. Ας μην προσποιούμαστε. Ας δεχθούμε τους εαυτούς μας και ας μην ζητούμε επικρότηση για το χαρακτήρα μας. Δε χρειάζεται.

Δε μου αρέσει το τραγούδι, αλλά οι στίχοι είναι καλοί :)

In Wonderland...

 

Όλοι ξέρετε την ιστορία της Αλίκης, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων, θα την πω... ^_^

Ένα μικρό κορίτσι, η Αλίκη, εκεί που κάθεται κάτω από ένα δέντρο, βλέπει ένα άπρο λαγό. Με κουστούμι και ρολόι τσέπης. Και τον ακολουθεί, μέχρι που εκείνος πέφτει στην κουνελότρυπα. Και η Αλίκη πέφτει πίσω από αυτόν. Και ξεκινάει το περίεργο ταξίδι της στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου γνωρίζει τον Καπελά, τον Γάτο Τσεζάιρ, την Κόκκινη Βασίλισσα, και ένα σωρό άλλους. Βάφει τα άσπρα τριαντάφυλλα κόκκινα και πίνει τσάι σε μισές κούπες. Και ξαφνικά βρίσκεται πάλι κάτω από το δέντρο και ήταν σαν να κοιμόταν. Ήταν όνειρο; Ή πραγματικότητα;

Is it real? Is it pretend?

Μερικές φορές έτσι δε νιώθουμε όλοι μας; Σα να ζούμε στη Χώρα των Θαυμάτων; Σα να ζούμε κάιτ που δεν ξέρουμε αν είναι όνειρο ή πραγματικότητα; Εγώ το έχω ζήσει πολλές φορές. Γιατί η φαντασία σε βάζει σητν πλάτη γιγαντιαίων ταξιδιάρικων πουλιών και σε ταξιδεύει σε όλα τα απίθανα μέρη. Έχω πάει σε δικές μου Wonderland. Η πιο ζωντανή για εμένα, είναι αυτή που πάω όταν ζωγραφίζω. Νιώθω σα να μπαίνω σε μία σφαίρα ολόλευκη ή έστω διάφανη. Και μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω. Δημιουργώ το δικό μου κόσμο. Με παστέλ, με ακουαρέλα, με ροζ και πράσινες ξυλομπογιές, με μολύβι 4Β. Και τότε, νιώθω πως ο πραγματικός κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος. Πιο φωτεινός και χαρούμενος και ευτυχισμένος. Και νιώθω πως μπορώ να μεταφέρω τα χρώματ της παλέτας μου στις γκρι πολυκατοικίες και να βάψω τον κόσμο φούξια ή κίτρινο με μωβ πουά. Όταν επίσης διαβάζω, το μυαλό μου καλπάζει και πηγαίνει σε άλλα μέρη και ζωγραφίζει μόνο του τον φανταστικό κόσμο που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας του μυθιστορήματος. Είναι τόσο συναρπαστικό να μπορείς να πηγαίνεις σε άλλα σύμπαντα και σε άλλους κόσμους. Σε κάνουν να ξεχνάς λίγο το δικό σου που είναι τόσο τραγικά γεμάτος με δυστυχία...

Όμως να προσέχεις. Δεν πρέπει να σε τραβήξουν οι λωτοί. Μη φας τους λωτούς. Γιατί ξεχνάς. Ξεμυαλίζεσαι. Και τότε δε θα δεις ποτέ σου την Ιθάκη.

May I dream?

Never let it be said that to dream is a waste of time, for dreams are our realities in waiting. In dreams, we plant the seeds of our future.

Φυσικά, έπρεπε να πάω στο μνημόσυνο σήμερα. Ήταν που ήταν η διάθεσή μου χάλια, απόγινε όταν είδα τον μαύρο τάφο, με τη φωτογραφία του θείου πάνω. Τέλος πάντων μετά κάτσαμε για φαγητό και ήταν όλο το συγγενολόι εκεί και με ρώταγαν τη κατεύθυνση είμαι και τι θα ήθελα να σπουδάσω. Είπα πως είμαι Θεωρητική και θέλω ή Αγγλική Φιλολογία ή Παιδαγωγικά ή Ψυχολογία ή κάτι στα Οικονομικά.  Ή ακόμα και θεωρητικό επάγγελμα να επιλέξω, θα κάνω μεταπτυχιακό στα Οικονομικά. Και είπα πως αν δεν βρω εδώ δουλειά, θα πάω στο εξωτερικό. Και άρχισαν όλοι να μου γκρεμίζουν τις φιλοδοξίες. Μία με την απορρόφηση των επαγγελμάτων που έχω διαλέξει, μία με το επιχείρημα πως δε θα βρω πουθενά δουλειά και όλα τα συναφοειδή. Μετά, απαντώ, πως δε χρειάζεται καν να σπουδάσω. Και μου λένε να προσπαθήσω.
Gosh. Δηλαδή πρώτα σου καταπατούν όλα σου τα όνειρα και μετά σου λένε να προσπαθήσεις; Δηλαδή τι θα διαβάζω σαν τον βλάκα τόσες ώρες και τόσες ώρες την ημέρα για να πάρω βάσεις για του χρόνου και να μου λένε δε θα βρεις δουλειά; Και το λένε με χαμόγελο κιόλας. "Απογορεύονται τα όνειρα.". Έτσι μου 'πε ένας θείος μου. Δηλαδή τι; Μου στερείτε το δικαίωμα στη δουλειά. Μου στερείτε το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία. Μου στερείτε το δικαίωμα του να είμαι παδί, γιατί μόνο ξέγνοιαστο παδί δεν είμαι με τόσες υποχρεώσης. Θα μου στερείσετε και αυτό; Θα καταπατήσετε και αυτό; Αυτό το οποίο με κρατά ακόμα όρθια; Το όνειρο ότι, ναι ρε γαμώτο, μία μέρα θα γίνω κάποια άξια να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να μπορεί να πει όχι. Να μπορεί να πάει ενάντια στο καθεστημένο. Θέλω τόσο πολύ να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει. Να είμαι εγώ ευτυχισμένη. Γιατί ρε γαμώτο πρέπει να μας τα στερείτε όλα; Μας έχετε πάρει σχεδόν τα πάντα. Tα πάντα. Ο πλανήτης καταστρέφεται μέρα με τη μέρα και εσείς μας λέτε πως θα ζήσουμε σε μάι ζώρα χωρίς λεφτά, χωρίς ιατρική περίθαλψη, σε μία χώρα που δε μπορεί να στηριχτεί στα πόδια της. Πλέον λοιπόν απαγορεύεται και να ονειρευόμαστε; Θα μας το πάρετε και αυτό; Αρκετά δε μας κάνατε κομμάτια; Αρκετά δε διαλύσατε τις ψυχές μας και τα παλιά μας όνειρα; Αρκετά δεν καταστρέψατε με το δηλητήριό σας την κάθε οικογένεια; Πόσο πια; ΠΟΣΟ; Θέλετε και αυτό; Την τελευταία ελπίδα που μας απέμεινε; Τα όνειρά μας;
Ε, λοιπόν, όχι! ΔΕ ΘΑ ΣΑ ΤΑ ΔΩΣΩ. Δε θα κάτσω εγώ να ρωτάω τον βλάκα, το σιχαμένο υποκείμενο που κυβερνά τη χώρα μας, μαζί με τα υπόλοιπα λαμόγια που τρώνε αν μπορώ να ονειρεύομαι. ΜΠΟΡΩ να ονειρεύομαι. Και θα το κάνω. Όσο και αν στοιχίσει. Ό,τι και αν κοστίσει. Τι θα μου κάνετε; Θα μου κόψετε τα φτερά με τις ηλίθιες βάσεις των σχολών; :) Ή μήπως θα με αφήσετε άνεργη; Ή με 300 ευρώ το μήνα; Χα. Δε σας τα 'πανε καλά. Εγώ θα κάνω ότι θέλω. Δε θα κάτσω να είμαι ο μαλάκας όλων σας. Όχι βέβαια.
Για να εκπληρωθεί το όνειρό μου πρέπει να διαβάσω. Να διαβάσω υπερβολικά πολύ. Στην Ιστορία κόβουν με τη λέξη και αν στο Γνωστό δε γράψεις την ερώτηση όπως την έχει το Μεταίχμιο είσαι καταδικασμένος. Χώρια η κατεβατή παπαγαλία των Λατινικών, οι εισαγωγές και όλες οι λοιπές μαλακίες. Αμ, δε. Σα τα παν λάθος. Δε θα κάτσω εγώ να διαβάζω, να ξεπατώνομαι χωρίς αποτέλεσμα. Θα ζήσω ό,τι όνειρο θέλω. Δεν πα να πέσει κάτω η κυβέρνηση. Δεν 'πα να κάνω επανάσταση. Θα ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ. 'Cuz I'm a Dreamer. A creepy one, but I'm still a Dreamer. Και θα κάνω ό,τι μπορώ για να κάνω αυτό το πράγμα που λέγεται κόσμος μας έστω και ένα χαμόγελο καλύτερο...


Η ανάρτηση ήταν πιθανός χάσιμο χρόνου, μα έχω νεύρα. Ευχαριστώ πολύ, γεια σας.

Broken doll

Και, τι καλά, ο Φεβρουάριος μας ξεκινά με μία ακόμη υπέροχη ανάρτηση. Τόσο χαρούμενη.:)

Την βλέπετε την κούκλα εκεί πάνω; Την εικόνα της; Ναι, αυτή την άσχημη κούκλα με τα μαύρα κοτσίδια και τα μαύρα ρούχα και τα υπερμηκή άκρα; Είναι η Λαβίνια. Φυσικά και έχει όνομα. Νομίζετε πως τα παιχνίδια δε μιλούν και δεν αισθάνονται; Λάθος. Ειδικά δε η Λαβίνια, ήταν ένα πάρα πολύ ευαίσθητο παιχνίδι. Την αγόρασε ένας κύριος όταν χιόνιζε από ένα μαγαζί του Λονδίνου. Αποχαιρέτησε τις αδερφές της και τους φίλους της από το μαγαζί και την τοποθέτησαν σε ένα σκοτεινό κουτί για αρκετές ημέρες. Όταν βγήκε από εκεί, δύο μικρά χέρια την άρπαξαν και την αγκάλιασαν σφιχτά και ένα ξανθό γιγαντιαίο κορίτσι με κόκκινα μάγουλα την έπαιρνε παντού μαζί της από τότε. Η Λαβίνια είχε πέσει σε λάκκο με λάσπες, είχε συρθεί σε βρεγμένα χόρτα και καυτή άμμο, είχε κάνει παρέα στο κορίτσι πολλές ημέρες και πολλές νύχτες, τόσες που έφτασαν αμέτρητες. Τα μάτια της βγήκαν και απλά της έραψαν δύο καινούρια, αλλήθωρα και τα μαλλιά της χάλασαν. Το φόρεμα κάηκε από ένα ατύχημα στο φούρνο. Κι όμως η Λαβίνια είχε αγαπήσει το κορίτσι με τις χρυσές μπούκλες, ακόμα και αν είχε τραβήξει τα πάνδεινα. Είχε αγαπήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα χέρια έπαιζαν ε το φόρεμά της ή χτένιζαν τις λεπτές μαύρες τρίχες της ή την αγκάλιαζαν. Αυτό το κορίτσι την έκανε να νιώθει σημαντική. Να νιώθει πως άξιζε κάτι. Μέχρι την Μέρα. Ήταν μία συνηθισμένη ημέρα. Η κοπέλα είχε να αγγίξει τη Λαβίνια αρκετές ημέρες, αλλά η Λαβίνια δεν το θεώρησε πρόβλημα. Το ξανθό κορίτσι είχε πληθώρα παιχνιδιών στο δωμάτιό της. Μέχρι που μπήκε μέσα στο δωμάιο το κορίτσι. Τελικά δεν είχαν περάσει μέρες. Είχαν περάσει χρόνια. Το κορίτσι είχε γίνει γυναίκα. "Μαμά, πρέπει να πετάξουμε τα παιχνίδια", είπε η κοπέλα. Και η Λαβίνια μαζί με άλλα κουκλάκια, κούκλες και πολλά άλλα παιχνίδια, μπήκε σε μία τεράστια μαύρη σακούλα και πετάχτηκε έξω από το σπίτι που τόσο αγάπησε. Η καρδιά της ράγισε. Δεν είχε κανέναν στον κόσμο. Και για να έχει παρέα, από ένα μάτσο κουρέλια, έφτιαξε μία μικροσκοπική κούκλα με κόκκινα ρούχα, την Έμελι και ορκίστηκε να μην την αφήσει ποτέ. Όμως αυτή η κούκλα δεν ήταν τίποτε παρά ένα άψυχο παιχνίδι και η Λαβίνια ένιωθε ακόμα πιο πληγωμένη.

Σταμάτα. Αυτή ήταν η μόνη λέξη που είπες. Με αποφεύγεις και από πάνω, ουσιαστικά μου 'πες να το βουλώσω, ωραία, τα δέσαμε. Και ναι ξέρω, ο ανταγωνισμό είναι μεγάλος. You see, she wears shot skirts but I wear T-shirts ;) Αλλά για ποιο λόγο παίζεις έτσι μαζί μου; Σε όλη σχεδόν τη διαδρομή προς την Αθήνα καθόμασταν μαζί, μιλάγαμε, μου χαμογέλαγες και τα τελευταία λεπτά, πέντε ή δέκα νομίζω, κρατιόμασταν χέρι χέρι. Μου έλεγες να κάτσω μαζί σου για να μιλάμε, μου χάιδεψες τα μαλλιά, κάναμε ό,τι καμένο υπήρχε και στην τριήμερη. Να μη σχολιάσω το σχολείο σωστά; Που 'ντάξει, στα μαθήματα γενικής λιώνουμε παρέα στις συζητήσεις. Και τώρα ξαφνικά, δε μου μιλάς, δε με κοιτάς, δεν υπάρχω πια για 'σενα και ούτε να μιλάω θες. Σταμάτα, αυτό δεν είπες όταν πήγα να μιλήσω σε ένα φίλο σου; Και δεν μιλάς πια. Πραγματικά δεν ξέρω τι σου έκανα. Οκέι, ειλικρινά; I might like you. Or something more. Αλλά δεν σου είπα ή έκανα κάτι. Και απλά αδιαφορείς. Fine :) Έτσι δεν είναι τα πράγματα σε αυτή τη ζωή; Για μερικούς είσαι ένα παιχνίδι που φέρνουν τα Χριστούγεννα. Τυλιγμένο με κορδέλες και αστραφτερό. Παίζουν μαζί σου. Σε απομυζούν. Σου παίρνουν ό,τι έχεις: φιλία, αγάπη, αγκαλιές, φιλιά, ένα χαμόγελο... Και στο τέλος, συνειδητοποιούν πόσο κοινά βαρετός είσαι. Πως στην πραγματικότητα αυτή η σχέση που υπήρξε μαζί σας ήταν ένα πυροτέχνημα. Εκσφενδονίστηκε στον ουρανό, έσκασε, έλαμψε με πολύχρωμα μικρά φωτάκια και έσβησε μοιραία, αφήνοντας μία γλυκόπικρη αίσθηση πίσω του. Και έτσι, σε παρατούν. Για να βρουν ένα καλύτερο πυροτέχνημα, κάτι που θα τους κάνει πιο χαρούμενους, πιο ευτυχισμένους. Η φιλία είναι σχέσης εκμετάλευσης. Δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχουν αληθινά συναισθήματα. Δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε ουράνιο τόξο, ούτε ηλιαχτίδα. Κάτι θα φωτίσει το συννεφιασμένο ουρανό, μα είναι καίριο. Εν τέλει, θα φύγει και αυτό, αφήνοντας τη βροχή να γεμίζει τους γκρι δρόμους. Δεν υπάρχει τίποτα το θετικό. Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή μόνος του. Πεθαίνει μόνος του. Στη διάρκεια αυτού του μεγάλου η μικρού διαστήματος, γνωρίζει ανθρώπους, πληγώνει και πληγώνεται. Είναι η αλήθεια. Και παρότι πονάει, πρέπει να τη δεχθούμε.