Letter to Mother...

Καλησπέρα. Συγνώμη για το δεύτερο ποστ, αλλά πραγματικά, αυτό πρέπει να το γράψω. Είναι ένα γράμμα στη μητέρα μου. Κάτι που δε θα διαβάσει ποτέ.


Πραγματικά, δε σε αντέχω. Κάθομαι μία ολόκληρη χρονιά και διαβάζω σαν τον είλωτα. Σαν τον είλωτα. Δεν έχω γράψει κάτω από 18.5 σε τεστ ή πρόχειρο κατεύθυνσης. Δεν έχω ζητήσει κάποια χάρη, τίποτε παράλογο. Δεν βγαίνω καν βόλτα.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Γυμνάσιο, το μόνο που λαμβάνω από εσένα και από τον πατέρα μου είναι μία πλήρης αδιαφορία. Και εξωφρενικές απαιτήσεις. Να βγάζω καλούς βαθμούς, γιατί δεν έβγαζαν τα αδέρφια μου... Θυμάμαι. καθαρά. Πρώτη Γυμνασίου, ήμουν άρρωστη 1.5 μήνα με γαστρεντερίτιδα και πήραμε βαθμούς πρώτου τετραμήνου. Έβγαλα 18 και 3/13. Το τι φωνές μου έβαλες, ακόμα το θυμάμαι. Μου έλεγες πόσο σε απογοήτευσα και πως δε διάβαζα καθόλου. Και στο δρόμο συναντήσαμε ένα τρίτο ξάδερφό μου, τον Ο. Γέλαγε και οι γονείς του του έδιναν ως δώρο το στερεοφωνικό που ήθελε. ''Βλέπεις; Ο Ο. παίρνει δώρο γιατί έβγαλε καλούς βαθμούς. Όχι σαν εσένα.''. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και όμως... εγώ πήρα το Lower, 13 χρονών παιδί και αντί να ακούσω ένα μπράβο η παρατήρηση ήρθε αμέσως: "Η αδερφή σου το πήρε και είχε παντού Pass! Εσύ γιατί είχες δύο Low Pass;". Σημείωση μητέρα: Η αδερφή μου το πήρε 27 χρονών, αρραβωνιασμένη και με την 4η προσπάθεια. Στη Β' Γυμνασίου είχαμε ολόκληρο θέμα που πήρα 17 και 7/13 στο Α' τρίμηνο. Ω, ο διασυρμός της οικογένειας! Δεν έβγαλα 18... Ούτε λόγος βέβαια να κοιτάξουμε τα 19 Αρχαία και Μαθηματικά. Και κάπως έτσι με οδηγήσατε σε κόμπλεξ. Όσο και να το αρνείστε, το κάνατε. Ποτέ των ποτών δεν πήρα μία επιβράβευση για τις επιδόσεις μου. Μόνο ατέλειες ξέρατε να βρίσκετε. Ποτέ καμία καλή κουβέντα. Με φτάσατε σε σημείο να ΚΛΑΙΩ που δεν γράφω 19 στα πρόχειρα. Θυμάσαι μαμά μου τι έγινε πέρσι; Όταν πήγαμε να πάρουμε βαθμούς; 19 Αρχαία, Έκθεση, Φυσική, 19.7 Κείμενα και βρήκες να σχολιάσεις το 13 στα Θρησκευτικά και το 14 στις Αρχές Οικονομίας. Μου ΦΩΝΑΞΕΣ. Φέτος λοιπόν, φέρεσαι σαν να μην έχεις κάνει τίποτα από όλα αυτά. Σου 'πα πως σκάτωσα στο πρόχειρο Λατινικών(άσχετο αν έγραψα τέλεια) και απλά είπες ''δεν πειράζει''. Αλλά σε πειράζει που δε διαβάζω Δίκαιο(ένα μάθημα ΑΧΡΗΣΤΟ) 3 βδομάδες πτιν το δώσω στις εξετάσεις. Δε ρωτάς ποτέ τι κάνω, αν είμαι καλά, πώς νιώθω. Το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να μου προσάπτεις συνεχείς κατηγορίες. Εγώ έχω τον σκατοχαρακτήρα, εγώ είμαι ειρωνική, εγώ σου μιλάω απότομα, εγώ αδιαφορώ για 'σένα, εγώ φταίω για όλα και επειδή είμαι τόσο τέρας της φύσεως δεν θα κάνω ποτέ μα ποτέ φίλους και κανείς δε θα με αγαπήσει και δε θα 'χω τίποτα στη ζωή μου πέρα από το pc και τα βιβλία μου. Και δεν αντιλέγω, έχεις δίκιο. Γιατί αν είχες άδικο, εγώ θα είχα φίλους. Όμως με ρώτησες ποτέ πόσο με πληγώνουν αυτά που μου λες; Πόσο μόνη νιώθω; Πόσο απελπισμένα χρειάζομαι μία αγκαλιά; Κάποιον να με ακούσει; Να μου πει: "Ξέρεις... δεν είσαι τόσο άχρηστη. Εγώ Σ'ΑΓΑΠΑΩ!"; ΌΧΙ; Γιατί άραγε...; Ρώτησε ποτέ; Όχι φυσικά... Ούτε κάθισες να σκεφτείς πως όταν τόσο απελπισμένα σου μιλάω για τη βαρετή μου σχολική ζωή είναι σα να σου λέω: "Δες με λιγάκι. Είμαι εδώ. Δες με...". Ούτε ρώτησες πώς και τα χάλασα με τη Μυρτώ, τη Μυρτώ που ουσιαστικά ήταν κάτι παραπάνω από κολλητή, ήταν ΑΔΕΡΦΗ μου 10 χρόνια. Δε ρώτησες πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ. Δε ρώτησες πόσο κακό έκανα στο εαυτό μου, ξανά και ξανά και ξανά, επειδή νόμιζα πως έφταιγα εγώ. Ρωτάς γιατί δε βγαίνω τα Σάββατα και σου απαντάω "Δε θα βγουν τα κορίτσια". Δεν ξέρεις όμως, γλυκιά μου μαμά, πως τα κορίτσια βγαίνουν. ΕΜΕΝΑ δε θέλουν μαζί τους. Δεν έχω φίλους στο σχολείο, δεν έχω παρέες. Υποτίθεται θα 'πρεπε να 'χω φωτογραφίες με τους φίλους μου. Θα 'πρεπε να γελάω. Όμως δεν έχω κάτι να με κάνει να γελάσω. Η ζωή μου μητέρα, το τελευταίο εξάμηνο, περιορίζεται στα: Διάβασμα-Υπολογιστής-Εξωσχολικά-Ζωγραφική-Ύπνος-Διάβασμα κ.ο.κ. Ούτε νοιάζεσαι να μάθεις αν έχω ζωή. Ούτε ρωτάς για να δεις ΓΙΑΤΙ δεν έχω ζωή. Αλλά δεν είσαι εδώ για 'μένα μαμά. Έχεις ένα παιδί για το οποίο δε νοιάζεσαι καθόλου. Και γαμώτο, προσπαθώ με κάθε κύτταρό μου να σε κάνω να νιώσεις περήφανη που είμαι κόρη σου. Προσπαθώ και έρχομαι πάντα και παντού δεύτερη ή τελευταία. Και ξέρω ότι δε σου αρέσει αυτό. Δε σου αρέσω εγώ. Αν μπορούσες να παραγγείλεις άλλο παιδί, να με γυρίσεις πίσω, θα το έκανες. Δυστυχώς, δεν μπορείς. Και 'γω, το μόνο που ζήτησα φέτος, η μόνη χάρη που ζήτησα απο 'σένα μετά από τόσο διάβασμα και τόσες θυσίες και τόση στέρηση της εφηβείας μου είναι να πάω Θεσσαλονίκη. Να δω την Κωνσταντίνα. Και μαζί με αυτή, να δω και αλλα παιδιά. Να δω όλους όσους κάνουν αυτή την ανύπαρκτη ζωή μου να αποκτά κάτι μέσα της. Αλλά δε με αφήνεις. Γιατί να με αφήσεις; Θέλω να πω, ζητάω πάντα τόσο εξωφρενικά πράγματα. Και φυσικά πάντα όταν μου γίνεται το χατίρι μεθάω και καπνίζω και παίρνω μέρος σε όργια. Ξέρεις ρε γαμώτο ότι έχω λιώσει πάνω από την καρέκλα μου φέτος να μαθαίνω αρχικούς χρόνους στα λατινικά και μετατροπή πλαγίου λόγου σε ευθύ στα αρχαία. Έχω ρίξει τόνους διάβασμα και το ξέρεις. Μου το 'πες η ίδια. Αλλά ούτε αυτό καν δεν επιβραβεύεις. Ούτε αυτό. Η Κωνσταντίνα προσπαθούσε να με πείσει πως στην πραγματικότητα θες να είμαι χαρούμενη. Guess what, Mother. Δεν το βλέπω.Μόνο επικρίσεις και έλλειψη εμπιστοσύνης βλέπω. Δεν εμπιστευόμαστε τη Μαρία για τίποτα. Γιατί πότε η Μαρία ήταν αρκετά καλή για να κάνει κάτι; Ποτέ. Απλά ρε γαμώτο, νιώσε λίγο πως δεν έχεις μόνο μία κόρη και δύο εγγόνια. Γέννησες και 'μένα. Κατάλαβέ με λίγο. Νιώσε λίγο περήφανή για 'μένα. Πες μου ένα μπράβο. Δώσε μου μία αγκαλιά., Απλά πες μου μία φορά κάτι καλό. Δες λιγάκι πόσο μόνη νιώθω. Θέλω παρέα. Κάτι. Κάποιον. Και 'συ δε βοηθάς καθόλου. Είσαι απούσα μαμά. Πάντα ήσουν και πάντα αυτό θα είσαι. Μία ζωή ΑΠΟΥΣΑ.


Συγνώμη για άλλη μία φορά. Δεν υπάρχει λόγος να το διαβάσετε. Απλά ήθελα να το γράψω.