Δεν θέλω να ξαναβοήθησω κάποιον σε διαγώνισμα. Κατέληξα να λύνω επί 5-10 λεπτά το πρώτο θέμα του κολλητού μου, για να πάρει βαριά ένα 10, πολύ βαριά όμως και εν τέλει αγχώθηκα και δεν έγραψα εγώ η ίδια που λύνω από 1ο κεφάλαιο στα Μαθηματικά Γενικής ό,τι μου δώσεις. Και οκ, να στο πω και έτσι κιόλας, δε με νοιάζει αν ο κολλητός μου θα πάρει 10 στα μαθηματικά, γιατί αυτό ΔΕ θα καθορίσει το μέλλον του. Αν εγώ έγραψα 15 όμως τι θα πάρω; Δεν έχει σημασία ότι τα ξέρω, αλλά αν δε μου βάλει βαθμό ο καθηγητής, πάει, τη χάσαμε τη βάρκα κορίτσι. Αποχαιρέτα δια παντώς το ΑΠΘ. Και προς Θεού δεν κατηγορώ τον κολλητό μου. Ε γ ώ φταίω.
Και μετά από αυτό το ξέσπασμα είπα να γράψω για τα κλουβιά. Για αυτά που προσπαθούν να μας κλείσουν. Για τα μπρούτζινα και ασημένια και χρυσαφιά κλουβιά με τα μεγάλα λουκέτα που δεν ανοίγουν ποτέ. Και εμείς τι είμαστε εκεί μέσα; Παγιδευμένα πουλιά που δεν ξέρουμε πώς είναι να είσαι έξω. Νομίζουμε, εφόσον ποτέ πραγματικά δεν ήμασταν ελεύθεροι και πάντα υπακούγαμε, πως αυτός είναι ο κόσμος. Ο μόνος που υπάρχει και ο μόνος που αξίζει. Και ένα πουλί αν δεν έχει ζήσει την ελευθερία, δε μπορεί να ξέρει τι είναι η φυλακή σωστά. Ακόμα και αν ανοίξουν το κλουβί του θα καταλάβει το αυτονόητο, θα τρέξει για τη σωτηρία του; Και αν τρέξει; Πάντα ίσως να υπάρχει κάποιος από πάνω να κλείνει το κλουβί προτού φύγεις… Ελευθερώνεσαι ποτέ λοιπόν;