When you're still waiting for the snowfall ....

Καλό μήνα.

Γιατί μερικοί άνθρωποι βλέπουν πάντα όμορφους ουρανούς και υπέροχα λουλούδια και καταπληκτικούς ανθρώπους, ενώ άλλοι κάνουν προσπάθεια για να βρουν κάτι ή κάποιον που να τους αρέσει;                               

 ~Leo F. Buscaglia

Εγώ μάλλον είμαι στους δεύτερους. Μάλλον έχει δίκιο η Κωνσταντίνα. Μάλλον το φοβάμαι. Αυτό. Τα πάντα. Την κάθε δέσμευση. Στερώ από τον εαυτό μου πράγματα. Γιατί απλά φοβάμαι να τα νιώσω. Αλλά αυτό τι με κάνει; Ένα τίποτα σαν αυτά που κατηγορούσα τόσο καιρό.

Δεν πήγα πενταήμερη. Δεν είναι ότι στενοχωρήθηκα. Ήταν επιλογή μου να μην πάω για να μην αναπληρώσω τις 18 ώρες που θα έχανα μέσα στα Χριστούγεννα, ώστε να έχω την ευκαιρία να πάω στη Θεσσαλονίκη. Οκέι, ίσως στενοχωρηθώ λίγο όταν όλα τα παιδιά θα λένε ‘τι τέλεια που περάσαμε στους Vegas’ ή ‘η Ξάνθη ήταν θεϊκή’. Όχι για τους Vegas ή την Ξάνθη. Αλλά επειδή πήγαν. Επειδή πέρασαν καλά. Με τους φίλους τους. Και εγώ δε θα έχω τι να πω. Το θέμα είναι πως και να πήγαινα, δε θα είχα τι να πω. Ποτέ δεν έχω τι να πω. Γιατί δεν…απλά δε νομίζω πως λειτουργεί με αυτά τα άτομα.

Όμως σκέφτομαι πως ίσως όντως να αποφεύγω καταστάσεις. Ίσως όντως να αποφεύγω να δημιουργώ αναμνήσεις. Γιατί; Ίσως φοβάμαι. Βασικά, μάλλον έχω βαρεθεί να πονάω. Είναι τραγικό να κάνεις δεσμούς και να πονάς μετά, αφού αυτοί σπάνε. Και για αυτό μάλλον ψάχνω πολύ προτού κάνω κάποιον φίλο ή σπάνια ανοίγομαι. Είμαι ιδιαίτερα κλειστός άνθρωπος. Και για αυτό μάλλον έχω στοιβάξει ό,τι χαρούμενο έχω ζήσει σε ένα παλιό χαρτονένιο κουτί. Προσπαθώ να αναβιώσω αυτές τις στιγμές ευτυχίας βλέποντας τα αντικείμενα που μου είχαν προκαλέσει τις στιγμές αυτές-παλιά εισιτήρια, οτιδήποτε. Πόσο αξιοθρήνητο. Στην πραγματικότητα δεν έχω αναμνήσεις. Δεν έχω τίποτα.

Ίσως για αυτό δεν πήγα πενταήμερη. Για να γλιτώσω ένα χρονοβόρο ταξίδι που εν τέλει θα με στεναχωρούσε και θα με άφηνε χωρίς καλές αναμνήσεις. Ή για να μην έχω πολλές καλές αναμνήσεις σε περίπτωση που συμβεί κάτι άσχημο πάλι και ζω με το φάντασμα της ανάμνησης να με στοιχειώνει και να μου χαμογελά ειρωνικά.

Οι άλλοι κάνουν αναμνήσεις.

Γελάνε.

Δένονται.

Ενώ εγώ;

Εγώ;

Τίποτα.

[19]

Those Christmas Lights
Light up the street
Maybe they bring here back to me
Then all my troubles will be gone
Oh Christmas Lights keep shining on