These wounds won't seem to heal....

 Δεν ξέρω γιατί δε μπορώ να κλάψω. Απλά δεν ξέρω. Πρέπει κάπως να το βγάλω όλο αυτό από μέσα μου. Νομίζω πλέον ο μόνος τρόπος είναι το μπλογκ. Το απεχθάνομαι να γεμίζω το μπλογκ γεμάτο απαισιόδοξες αναρτήσεις αλλά έτσι είμαι εγώ. Δυσάρεστη και μέσα στην αρνητική ενέργεια, όπως πολύ εύστοχα έθεσε ένας φίλος μου προχθες.  Από πού να ξεκινήσω;
Χαίρομαι αφάνταστα που χαράμισες το χρόνο σου, σχεδόν ενάμιση χρόνο μαζί μου. Δε μπορείς να φανταστεις πόσο χαίρομαι. Και πόσο χαίρομαι που δεν είχες θυμώσει μαζί μου όταν είχα αμφισβητήσεις τις προθέσεις σου απέναντί μου. Ήσουν πάντα τόσο μα τόσο καλός μαζί μου. Λυπάμαι. Λυπάμαι. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι. Λυπάμαι που δε μπορώ να είμαι αρκετά καλή για να είμαι φίλη σου. Λυπάμαι αφάνταστα πολύ. Λυπάμαι που δεν προσπάθησα να σε κρατήσω κοντά μου. Και λυπάμαι που δεν μπορώ να στα πω δυνατά αυτά, ποτέ δεν ημουν καλή με τα λόγια. Όχι ότι βέβαια θα με ακούσεις. Ούτε καν θα δεις το μπλογκ αυτό. Προφανέστατα με μισείς πια. Προφανέστατα δεν ενδιαφέρεσαι. Συγνώμη. Ξέρω ότι φταίω. Γιατί δε μπορεί εσύ, εσύ, εσύ από όλους τους ανθρώπους που δεν κρατάς ποτέ κακίες και που τα καταλαβαίνεις όλα να μη μου μιλάς έτσι στο άσχετο. Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ τι ακριβώς σου έκανα για να μπορέσω να ζητήσω μία κανονική συγνώμη απο 'σενα. Μάλλον δεν το αξίζω ούτε αυτό.
Λυπάμαι που ποτέ δε μπόρεσα να σου πω πόσα πολλά σήμαινες και ακόμα σημαίνεις για εμένα. Συγνώμη και γιάυτό. Δυστυχώς ούτε στα ίδια μου τα αδέρφια δε λέω ότι τα αγαπάω. Συγνώμη που δε σου έδωσα να καταλάβεις ποτέ πόσο σε αγαπάω. Ότι σε είχα σαν αδερφό μου. Ότι ήσουν ένα από τα πιο πολύτιμα άτομα για μένα. Γιατί μονο εσύ με καταλαβαινες. Μόνο εσύ. Από όλους τους ανθρώπους που εχω συντατησει στη ζωή μου δεν νομίζω να έχω συναντησει κάποιον άλλον που να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για ένα άτομο που γνώρισε σε μία 3ήμερη. Ήσουν ο μόνος. Ο μόνος που καταλάβαινε το χιούμορ μου. Ο μόνος που ό,τι, ό,τι κουλό και αν του έλεγα δε θα με κοίταγες σα να έχω διανοητική βλάβη. Θα με ρώταγες: "Γιατί το πιστεύεις αυτό;". Ήσουν ο μόνος που όταν έχασα τη Μυρτώ με έκανες να γελάω, παρότι ξέρω πως ένιωθες τύψεις για αυτό που έγινε, ακόμα και αν σου έλεγα πως δε φταις εσύ. Συγνώμη που δε βγήκαμε ούτε μία φορά μαζί. Συγνώμη. Αλλά δε ξέρεις πόσα απεριόριστα πολλά σου χρωστάω που ήσουν εκεί. Που μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο στα γαλλικά και στη θεωρητική. Που με άκουγες πάντα. Που με έκανες να γελάω. Που προσπαθούσες να με πείσεις ότι δεν είμαι και τόσο άχρηστη και απαίσια. Που με καταλάβαινες. Που ήμασταν τόσο ίδιοι.
Συγνώμη, συγνώμη. Ήξερα πως κάποια στιγμή όλη αυτή η απαισιότητα που έχω μέσα μου θα έβγαινε και θα σε έδιωχνε απο μενα. Συγνώμη που δεν είμαι αρκετά καλή για να σε κρταήσω κοντά μου. Συγνώμη που σε έκανα να θυμώσεις και να στενοχωρηθείς και οτιδήποτε άλλο. Συγνώμη που είμαι τόσο απαίσια. Που δεν σε αξίζω. Συγνώμη για όλα. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα ένα από τα πιο σημαντικά και πολύτιμα άτομα για εμένα. Δεν περιμένω να δεις ποτέ στη ζωή σου αυτή την ανάρτηση ή να με ακούσεις ξανά ή να μου μιλήσεις ή οτιδήποτε. Απλά θα ήθελα να ξέρεις ότι εγώ σε αγαπάω. Ότι είσαι φίλος μου. Ο καλύτερος που είχα ποτέ μου. Ότι νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη στο άτομό σου που δε με παράτησες. Ότι σε ευχαριστώ για τις χαρούμενες αναμνήσεις που μου χάρισες.
Δεν έπρεπε να δεθώ εξαρχής μαζί σου. Ήξερα που θα κατέληγε όλο αυτό. Είμαι ένα άτομο τόσο απαίσιο και...και... κακό που δεν πρέπει να δένομαι με άλλους. Δεν πρέπει να αγαπάω και να κάνω φίλους. Δεν πρέπει να νοιάζομαι. Στο τέλος καταλήγω να σας πληγώνω όλους. Ασχέτως αν σας αγαπάω τόσο πολύ. Δεν είναι διόλου παράξενο που δεν έχω φιλους. Συγνώμη που σε πλήγωσα Γ. Συγνώμη πραγματικά. Ξέρω ότι δεν αξίζω τη συγχώρεση αλλά θέλω να γνωρίζεις ότι νιώθω μετανοημενη για ό,τι και αν έκανα. Με μισώ τόσο αφάνταστα πολύ που σε πλήγωσα και σε έκανα να θυμώσεις. Δε σου αξίζει αυτό. Αυτή η συμπεριφορά. Η φιλία ενός τέρατος της φύσεως. Καλά έκανες και έφυγες. Δεν πειράζει. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο, να γελάς. Συγνώμη που σπατάλησα τόσο χρόνο από εσένα. Σε αγαπάω. Θα είσαι μια ζωή ο κολλητός μου. Σε ευχαριστώ. Για όλα.

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
Your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase


When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me