Οι αναρτήσεις μου έχουν αραιώσει και εγώ δεν νιώθω καλά. Καθόλου καλά. Παραθέτω εδώ τι είχα γράψει σε φόρουμ. Καλά ήταν για άλλο λόγο, αλλά από αυτά που έχω καταλάβει, ισχύει και εδώ.
Kαι πώς νιώθεις όταν την αγγίζεις; Όταν αγγίζεις την απόλυτη υπέρτατη ευτυχια; Νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου. Ότι όλα είναι ήρεμα και γαλήνια, σα μια λίμνη που απλά υπάρχει, χωρίς να ταράζεται από πέτρες. Και όσο για το άτομο που σου προκαλεί αυτό το συναίσθημα; Όταν μιλάς μαζί του όλος ο άλλος κόσμος σβήνει. Ξεχνάς τα πάντα. Τα πάντα. Και αυτή η στιγμή υπέρτατης ευτυχίας κρατάει για λίγο καιρό. Μέχρι να πέσουν οι πέτρες. Και αυτή είμαι εγώ που ρίχνει τις πέτρες στη λίμνη. Μιλάω στους άλλους για συναισθήματα αγάπης και φιλίας και καλοσύνης και αλληλεγγύης και για την ήρεμη λύση προβλημάτων, ενώ δεν μπορώ καν να λύσω τα δικά μου. Ανόητη, ανόητη. Καταστρέφεις τα πάντα! Ποιος Τζόναθαν Κρίστοφερ Μόργκενστερ; Ποιο τέρας με δαιμονικό αίμα; Ποιο τέρας που δε νιώθει αγάπη; Τα αληθινά τέρατα είναι αυτά σαν εμένα. Μπορεί να αγαπούν αλλά πληγώνουν. Πληγώνουν και σπάνε όσους αγαπάνε. Τους διαλύουν και τους τσακίζουν σε χίλια κομμάτια και εν τέλει πληγώνουν και τον ίδιο τους τον εαυτό, κλαίγοντας στη θέα μία πεθαμένης αγάπης. Κλαίγοντας τρόπος του λέγειν καθώς τέρατα του είδους μου, απλά προσπαθούν να απομυζίσουν την αγάπη και την προστασία και τον οίκτο νέων θυμάτων. Θυμάτων που είναι ή θα γίνουν φίλοι τους. Θυμάτων που θα βρεθούν με μία σπασμένη καρδιά. Τα τέρατα δεν βρίσκονται στα βιβλία και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Τα αληθινά τέρατα βρίσκονται σε μικρή ή μεγάλη ποσότητα μέσα μας. Πόσο μεγάλο είναι το δικό σου τέρας;
Και λοιπόν κάπως έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς πως νιώθω απλά κομμάτια. Οι ανθρώπινες σχέσεις με διαλύουν σιγα-σιγά. Δεν πρέπει να κάνω φιλίες και να γνωρίζω άτομα. Απλά προσθέτει μία επιπλέον πληγή όταν σε απαριούνται. Όσο για το να δένομαι με κάποιον; Ακόμα χειρότερα. Τι 11 χρόνια, τι 1, όσο φίλοι να στε με τον άλλον πάντα θα σε αφήνει. Όλοι μας αφήνουν. Δε μπορούμε να στηριζόμαστε στους ανθρώπους.Τις σχέσεις μου μέσα δηλαδή. Για ποιο λόγο να ανοιγεις την καρδια σου και να δένεσαι αν ειναι να σε μαχαιρώσουν ξανά και ξανά και ξανά; Πφ, δεν το καταλαβαίνω απλά. Νιώθω άδεια και ταυτόχρονα πονάω ._.
Καληνύχτα
4 σχόλια:
Για το πρώτο σκέλος δεν έχω τι να πω:/ Απλά πως πιστεύω πως η αληθινή αγάπη ποτέ δεν καταστρέφει, μόνο δημιουργεί, οπότε υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην είναι αληθινή. Και να μην είναι αγάπη. Ναι ναι κάτι άλλο;) Κάτι που αφήνει το τέρας να βγει.
Για το δεύτερο απλά και όμορφα: Δοκίμασε να μείνεις χωρίς ανθρώπους. Πονάει διπλά. Μπορεί να μας πονάνε, αλλά ως μαζοχιστικά όντα έχουμε απόλυτη ανάγκη την παρουσία τους. Κάτι ξέρω κι εγώ:/
Τα λέμε, καλυνύχτες!
Μου το χεις ξαναπεί αυτό για το δεύτερο σκέλος... Απλά έχω βαρεθεί να πονάω. Δεν αντέχω άλλο.
Όσον αφορά το πρώτο, ίσως έχεις δίκιο.
Καληνύχτα και όνειρα παραμυθένια! ^_^
:|
Μπορείς να μου εξηγήσεις το λόγο που σκέφτεσαι έτσι; Το ότι σε πλήγωσαν ορισμένα άτομα δε σημαίνει ότι φταις εσύ!
Και φυσικά δε σημαίνει ότι δε θα ξανακάνεις φίλους!
Κάποιος μου είπε πριν λίγο καιρό ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στη ζωή μας. Έρχονται για να μας προσφέρουν κάτι, να μας κάνουν πιο δυνατούς και φεύγουν για να συνειδητοποιήσουμε τί μας πρόσφεραν. Φεύγουν όταν έχουν τελειώσει όσα θέλουν να κάνουν.
Παραδέχομαι ότι δε ξέρω κατά πόσο αυτό είναι σωστό αλλά κρατάω ένα πράγμα: ότι φεύγουν όταν μας έχουν προσφέρει κάτι.
Ξέρεις ότι σε λατρεύω γι'αυτό που είσαι. Και δεν είσαι τέρας! Είσαι ένα υπέροχο λουλουδάκι!
Φιλάκια και πολλές αγκαλιές!
Μιάο
Mυρτώ, απλά εγώ δεν το βρίκσω δίκαιο να μας αφήνουν. Φαντάσου να με αφήσεις εσύ κάποια στιγμή :|
Είσαι διαμάντι. Τέλος.-
Φιλάκια και μιάο αγκαλιές <3
Δημοσίευση σχολίου