Dark Sanctuary

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα μπλοκ αλά μπρατσέτα.... Επίσης θυμάμαι εκείνη τη φορά που ζωγράφισα τον τοίχο με μαρκαδόρους και η μαμά έπαθε πολιτισμικό σοκ :P Θυμάμαι πως πάντα ζωγράφιζα, γεμίζοντας τα φύλλα του μπλοκ με αφηρημένες φιγούρες με ψηλούς κορμούς, αδύνατα πόδια και κεφάλια-κολοκύθες. Eπίσης θυμάμαι καθαρά την πρώτη φορά που πήγα στο εργαστήρι σχεδίου. Κάποια παιδιά, μικρότερα, έφτιαχναν ό,τι ήθελαν από πηλό. Μεγαλύτερα ζωγράφιζαν με παστέλ ή νερομπογιές διάφορες συνθέσεις ή νεκρή φύση με μολύβι και όσοι ήταν για αρχιτεκτονική σχολή ή κάτι παρεμφερές έφτιαχναν στους καμβάδες τους τις προτομές αρχαίων Ελλήνων θεών με κάρβουνο. Στην αρχή ζωγράφιζα στα χοντρά χαρτιά του μπλοκ με ξυλομπογιές. Μετά, ήρθε το μολύβι. Στη συνέχεια, ο δάσκαλος με έμαθε να ζωγραφίζω σε κανσόν με ακουαρέλες και με παστέλ, αντιγράφοντας άλλα έργα ή κοιτάζοντας συνθέσεις και νεκρές φύσεις. Μετά πήγαμε αποκλειστικά σε μολύβι και μόνο σε συνθέσεις, για να μάθω καλύτερα τις αναλογίες και τις σκιάσεις. Γινόμουν όλο και καλύτερη και ευσεβής μου πόθος και όνειρο ήταν να ζωγραφίζω με κάρβουνο σε καμβά ή με λαδομπογιές σε καμβά. Αλλά το εργαστήρι σχεδίου έκλεισε και για κάμποσα χρόνια παράτησα το ταλέντο μου και περιορίστηκα σε λίγες και πρόχειρες ζωγραφιές νεράιδων και στο σχεδιασμό ρούχων. Συστηματικά, ξεκίνησα να ζωγραφίζω ξανά φέτος το καλοκαίρι. Ίσως επειδή πληγώθηκα βλέποντας τις ζωγραφιές του Θ. και της Μ. στο ΧΓ, αυτές τις τόσο τέλειες ζωγραφιές. Ζήλεψα το ταλέντο τους και θυμήθηκα την αίσθηση του 4Β Faber Castell στα χέρια μου, την απαλή μυρωδιά του χαρτιού, την υψή του παστέλ...
Kαι έτσι συνειδητοποίησα πως πάντα μα πάντα η ζωγραφική ήταν το καταφύγιό μου. Ο μικρός μου κόσμος, στον οποίο κατέφευγα όταν ήμουν χαρούμενη, όταν έκλαιγα, όταν πονούσα, όταν σκεφτόμουν. Εκεί είναι το μέρος όπου μπορω πολύ απλά να είμαι εγώ. Εγώ, χωρίς να κρύβομαι από κανέναν, χωρίς να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Εκεί είναι ο δικός μου κόσμος, όπου κάθε ιδέα που υπάρχει στο κεφάλι μου παίρνει ζωή με ένα μολύβι 4Β και λίγες ξυλομπογιές. Εκεί θα καταφύγω, όταν όλοι με παρατούν...Εκεί είναι το μέρος όπου μπορώ να εκφραστώ. Εκεί τα όνειρά μου γίνονται πραγματικά. Εκεί είναι το καταφύγιό μου. Το μέρος που πραγματικά αγαπώ.