“And now we welcome the new year, full of things that have never been”

“And now we welcome the new year, full of things that have never been”

-Rainer Maria Rilke

Η κουρτίνα πέφτει, τα φώτα σβήνουν και σιγά-σιγά το έργο ονόματι «2014» φτάνει στο πέρας του.

Θεωρώ απίθανο πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα μόλις ημερολογιακό χρόνο.

Κοιτάζω πίσω τι έκαναν αυτές οι 365 μέρες για εμένα. Δεν ήταν όμορφος χρόνος. Πολύς πόνος και πολύ κλάμα και πολλές απώλειες από πολλές μεριές. Νόμιζα πως κάτι πάει λάθος μαζί μου και σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Μα δεν το έκανα.

Προσπάθησα να αντιμετωπίσω την κάθε αντιξοότητα. Δεν ξέρω αν νίκησα ή αν έχασα τη μάχη, ξέρω όμως πως προσπάθησα. Πως έμαθα. Πως μεγάλωσα.

Σκέφτομαι πως ήμουν ένα χρόνο πριν, ακριβώς την ίδια ημέρα. Μεγάλωσα και έμαθα πράγματα, και είμαι αλλά δεν είμαι πια η ίδια.

Αυτή η μέρα είναι για να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, τα λόγια μας, τις στιγμές, τις εμπειρίες, τις ευκαιρίες. Αυτά που πέρασαν, και ξεχάστηκαν με τον καιρό. Δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να επαναλάβει τις στιγμές που ζήσατε αυτή τη χρονιά. Θα δείτε πως τίποτα δεν θα ξαναγίνει όπως έγινε, και τίποτα από αυτά που γίνανε δε σας είχε ήδη συμβεί.

Ίσως όλα αυτά να έχουν ξεχαστεί από τους άλλους, μα εσείς να τα θυμάστε. Μη ξεχάσετε τίποτε. Να αρχίσετε τη νέα χρονιά με ό,τι φέρατε μαζί σας από την προηγούμενη.

Οι αναμνήσεις είναι το πάτημα για να ξεκινήσετε κάτι νέο.

Καλή χρονιά, με υγεία, ευτυχία, και 2015 νέες αναμνήσεις και εμπειρίες!

rant

Μια φορά και έναν καιρό, πριν κάμποσα χρόνια, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι.

Το κοριτσάκι αυτό, όπως όλα τα άλλα κοριτσάκια του κόσμου, είχε μία οικογένεια – μητέρα, πατέρα, δύο αδέρφια.

Το κοριτσάκι ήταν μικρό και ήσυχο. Από μικρή την κορόιδευαν στο σχολείο, οπότε ήθελε να το  αγαπούν κάποιοι. Εγωιστικό; Μάλλον όχι. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη.

Το κοριτσάκι έψαχνε την αγάπη. Η μητέρα του και τα αδέρφια του του έδιναν. Μα ο πατέρας;

Εκείνος είχε χτίσει μπροστά του έναν απόρθητο τοίχο τον οποίο το κοριτσάκι δε μπορούσε να σκαρφαλώσει.

Πέρασαν κάποια χρόνια και το κοριτσάκι πήγε στο Δημοτικό. Σκέφτηκε να σπάσει τον τοίχο του πατέρα της.

Προσπάθησε να είναι καλή στα μαθήματά της. Ιδιαίτερα στα μαθηματικά που άρεσαν στον πατέρα της. Έπαιρνε επαίνους στο σχολείο για τις εκθέσεις της και οι συμμαθητές της την κορόιδευαν. Μα εκείνη ήθελε να σπάσει τον τοίχο. Μέχρι και που συμμετείχε σε εκδηλώσεις ζωγραφικής στη δουλειά του, για να τον κάνει χαρούμενο. Να τον κάνει να την αγαπήσει.

Πέρασαν κάποια χρόνια ακόμη και το κοριτσάκι πήγε Γυμνάσιο. Στη 2^η τάξη του Γυμνασίου τα βρήκε λίγο σκούρα και δεν έφερε βαθμό που να ικανοποιήσει τον πατέρα της στο σπίτι. Της φώναξε. Πολύ. Της μίλησε άσχημα. Πολύ.

Το κοριτσάκι για το υπόλοιπο Γυμνάσιο κλείστηκε πάνω από το γραφείο. Την λέγανε φυτό. Μα δεν την ένοιαζε. Έπρεπε να τον κάνει να την αγαπήσει.

Το κοριτσάκι πήγε Λύκειο και πλέον ήταν κορίτσι, όχι κοριτσάκι. Διάβαζε τόσο πολύ που καθηγητές πήγαιναν στον πατέρα της και του έλεγαν καλά πράγματα για εκείνη. Ποτέ της δεν άκουσε ένα μπράβο. Ποτέ.

Το κορίτσι είχε ένα στόχο, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ήθελε να περάσει. Διάβαζε και διάβαζε και διάβαζε. Έβγαλε πολύ καλό βαθμό. Και ο πατέρας της της είπε πως μπορούσε παραπάνω. Όταν μάλιστα δε δήλωσε τη σχολή που ήθελε εκείνος, σταμάτησε να της μιλάει.

Η νέα κοπέλα πήγε στη Θεσσαλονίκη. Είναι από τις καλές μαθήτριες του έτους της και οι καθηγητές λογοτεχνίας την λατρεύουν. Έχει πάρει έπαινο από την Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά για το τετρασέλιδο μυθιστόρημά της.

Σταμάτησε πλέον να προσπαθεί να πάρει την αγάπη του πατέρα της. Απλά ζει μαζί του κάποιους μήνες του χρόνου.

Αυτή η κοπέλα είμαι εγώ.

Και δε μπορώ να ανέχομαι τις ειρωνείες σου επειδή απλώς έχω διαφορετική πολιτική άποψη και θεωρώ ανίκανη τη Νέα Δημοκρατία που σε έχει καλοβολέψει, «πατέρα».

Γιατί δεν έχω βιβλία στη σχολή μου. Ή καθηγητές. Ή καθαριστές. Ή θέρμανση. Και άμα γουστάρω ΔΕ θα ψηφίζω αυτό που θες εσύ.

Το να γυρνάς και να μου απαντάς με ασέβεια και με υφάκι και μετά να μου φωνάζεις από πάνω όταν απλώς ζητάω ΣΕΒΑΣΜΟ, είναι απαράδεκτο.

Είμαι χαμένη και δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Μία ζωή προσπαθούσα, προσπαθούσα, προσπαθούσα ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ. Προσπαθούσα και προσπαθούσα σα το μαλάκα να ακούσω ένα μπράβο, να δω ένα χαμόγελο αναγνώρισης. Ένα κάτι.

Με κάνεις να νιώθω το χειρότερο σκουπίδι του κόσμο μόνιμα και δεν δείχνεις κανένα σεβασμό στις απόψεις μου. Δε δείχνεις σεβασμό σε ΕΜΕΝΑ σαν ανθρώπινο ον.

Είσαι απαράδεκτος.

Και μετά σου λένε, Χριστούγεννα. Μέρες γιορτινές. Μέρες αγάπης. Κυρίως αγάπης.

Can I touch your heart?

Σε εμπιστεύτηκα και σου έδωσα την καρδιά μου και σε αγάπησα.

Ω, μα πόσο σε αγάπησα. Πόσο σε αγαπάω.

Αγαπάω τα μάτια σου και το γέλιο σου και την μυρωδιά σου και την αγκαλιά σου.

Μα νιώθω πως εσύ δεν ανταποκρίνεσαι.

Ξέρεις, σε έβλεπα, με την πρώην σου πώς ήσουν. Σε έβλεπα γιατί μου άρεσες από τότε ακόμη και έβλεπα πως την κοιτούσες και πώς της μιλούσες και πώς της έπιανες τρυφερά το χέρι.

Και ξέρεις κάτι;

Με εμένα δεν είσαι έτσι.

Κατανοώ πώς κάθε ανθρώπινη σχέση είναι διαφορετική. Και δε θα θελα να με βλέπεις σαν εκείνη, ή να έχω πάρει τη θέση της.

Αλλά.

Αλλά.

Αλλά.

Δε μπορείς να με αγαπήσεις και εμένα έτσι;

Σε πλήγωσε το ξέρω. Μα έχω κάνει τα πάντα που περνάνε από το χέρι μου και την καρδιά μου για να σε κάνω καλά και σου έχω δώσει όλη την αγάπη που μπορώ.

Και θα θελα
και συ
να μ’ αγαπήσεις λίγο.

Θα το ήθελα πολύ.
Σε παρακαλώ.
Κάντο.

Δε μπορώ  πάλι να είμαι σε μια σχέση που δεν παίρνω ανταπόκριση.

Σε παρακαλώ.

Μπορείς να με αγαπήσεις;

colors spiraling all around

12 Ιουλίου 2014

Η κοπέλα αναστέναξε και άνοιξε κουρασμένα τα μάτια της. Ο ύπνος δεν έλεγε να την τυλίξει στην αγκαλιά του εδώ και μέρες. Ήταν κουρασμένη, στενοχωρημένη, κουρασμένη.

Ο κόσμος γύρω της ήταν γκρι. Μόνο λευκό μαύρο και τα ενδιάμεσα. Ανιαρά και άσχημα.

Δεν ήξερε αν άντεχε άλλο. Γύρισε πλευρό στο κρεβάτι. Δεν ήξερε γιατί είχε συμβεί πάλι αυτό. Γιατί ενώ απλόχερα έδινε την αγάπη, όπως της είχε μάθει από μικρή η μαμά της, δεν έπαιρνε ανταπόκριση. Αντιθέτως. Έβλεπε τα κομμάτια της καρδιάς της που έδινε στους άλλους να κόβονται, να κομματιάζονται, να κακομεταχειρίζονται. Και στη θέση των κομματιών αυτών υπήρχε το κενό, το τίποτα.

Γύρισε ξανά πλευρό. Σκέφτηκε πως έπρεπε να κλειδώσει για μία ακόμη φορά την καρδιά της. Την έθλιβε αυτό, αλλά έπρεπε. Δεν έπρεπε να αφήσει να συμβεί ξανά αυτό. Δεν έπρεπε να επιτρέψει σε κανέναν να την κάνει να κυλίσει πάλι πίσω στη σκοτεινή, μοναχική άβυσσο της θλίψης.

10 Αυγούστου 2014

Το αγόρι που γνώρισε, εκείνος με το όμορφο χαμόγελο και τα μελένια μάτια της μιλάει. Για εκείνη τη σειρά βιβλίων με το αγόρι με το σημάδι κεραυνού στο μέτωπο, για τη σειρά βιβλίων που στιγμάτισε όλη της την παιδική ηλικία. Και χαίρεται.

Γιατί παρότι κλειδώθηκε ξανά νιώθει μόνη και δε θέλει να ναι μόνη. Είναι άνθρωπος που λατρεύει να χει φίλους, λατρεύει να γελά, λατρεύει να αγαπάει. Και δε θέλει να ναι μόνη. Γιατί να είναι μόνη;

Του απαντάει και συνεχίζουν να μιλάνε για βιβλία και σχολές και μαθήματα και ενδιαφέροντα και μιλάνε όλη μέρα και όλη νύχτα. Και οι συζητήσεις πότε είναι ανάλαφρες και πότε σοβαρές και συνειδητοποιεί πως της αρέσει το αγόρι.

Αλλά ο κόσμος συνέχισε να είναι γκρι.

Και οι γκρίζες μέρες περνάνε.

Και έρχεται η στιγμή που τον βλέπει ξανά.

Και πάνε για μπίρα και το βράδυ είναι ένα ζεστό βράδυ στα τέλη του Αυγούστου.

Και τη φιλάει και ο κόσμος γυρίζει και ξέρει πως η καρδιά της ξεκλείδωσε και χαίρεται.

Και έπειτα εκείνος της λέει πως δεν είναι σίγουρος για το τι νιώθει για εκείνη και μία άλλη και η καρδιά της κλαίει μα δεν το δείχνει. Πρέπει να φανεί δυνατή. Δυνατή. Δεν έχει σημασία.

Η κοπέλα θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για τον κάνει να αλλάξει γνώμη.

Οι μέρες συνέχισαν να είναι γκρι.

Και εκείνη δεν έκανε τίποτα.

Φοβόταν

μήπως

πάλι

δώσει την καρδιά της
και δεν γεμίσει τίποτα το κενό.

Το αγόρι όμως, λίγες γκρίζες ημέρες μετά, της ζητά συγγνώμη. Της λέει πως την ερωτεύεται. Και απλώνει τα χέρια του και της δίνει ένα κουτί. Και μέσα σε εκείνο το κουτί
ήταν
η δική του καρδιά.

Ήταν κόκκινη και γεμάτη πληγές και εκείνη. Και ήταν ότι πιο όμορφο είχε αντικρίσει.

Σήκωσε τα μάτια της από το κουτί.

Το αγόρι της χαμογέλασε με εκείνο το όμορφο χαμόγελο.

Και το ασπρόμαυρο τοπίο γέμισε φως και χρώματα.

Δεν έχουν θέση εδώ τα συναισθήματα.

Αφήνω και πάλι την καρδιά μου στην παλάμη σου. Την κοιτάζεις με απάθεια, τη διαλύεις, φεύγεις. Νιώθω το κενό μέσα μου πάλι.

Ο πόνος αυτός δεν συνηθίζεται κι ας τον έχω ξανανιώσει. Γονατίζω, δεν έχω πια άλλη δύναμη. Πόσο να αντέξει, άραγε, η ψυχή;

Φοβάμαι. Κλαίω και φοβάμαι.

Έχεις φύγει και δεν θα ξανάρθεις. Είμαι μόνη. Σιωπή τριγύρω. Δεν είναι κανείς εδώ να σκουπίσει τα δάκρυά μου.

Σιγά-σιγά, μικρά κομματάκια της ψυχής μου ξεκολλάνε. Πόνος και έρωτας, ποια η διαφορά

Δεν νιώθω πια. Το επέλεξα. Δεν έχουν θέση εδώ τα συναισθήματα. Κι όσοι νιώθουν, να ξέρετε, είναι αδύναμοι, τους εκμεταλλεύονται.

Χαρά, Λύπη, Αγάπη, Μίσος, Έρωτας. Τίποτα, δεν νιώθω πια τίποτα.

Το κενό μέσα μου δεν το γέμισε κανείς. Όχι επειδή δεν ήταν κανείς αρκετά καλός, όχι επειδή δεν αγάπησα κανέναν, αλλά επειδή δεν βρέθηκε κανείς να αγαπήσει εμένα. Δεν βρέθηκε κανείς δίπλα μου, ΠΟΤΕ.

don't remind me

I continued to shrug it off
Act like I 
didn’t care
But I did
And I do
And it hurts when you constantly remind me
Of all the things I’m lacking
Of being 
alone
And
lonely

I didn’t choose this for myself you know

I don’t show it
Because it hurts
That I’m not 
wanted
needed
craved
adored
cherished

I don’t feel safe
In my skin
I’m lost
I have been lost
For so long,
I don’t know 
What I’m trying to 
Get back too.

Please stop, don’t remind me.

Tears we've cried are flood

Καλησπέρα.

Γιατί μερικοί άνθρωποι βλέπουν πάντα όμορφους ουρανούς και υπέροχα λουλούδια και καταπληκτικούς ανθρώπους, ενώ άλλοι κάνουν προσπάθεια για να βρουν κάτι ή κάποιον που να τους αρέσει;                                                                               Leo F. Buscaglia

Εγώ μάλλον είμαι στους δεύτερους.  Μάλλον το φοβάμαι. Αυτό. Τα πάντα. Την κάθε δέσμευση. Στερώ από τον εαυτό μου πράγματα. Γιατί απλά φοβάμαι να τα νιώσω. Αλλά αυτό τι με κάνει; Ένα τίποτα σαν αυτά που κατηγορούσα τόσο καιρό.

Σκέφτομαι πως ίσως να αποφεύγω καταστάσεις. Ίσως όντως να αποφεύγω να δημιουργώ αναμνήσεις. Γιατί; Ίσως φοβάμαι. Βασικά, μάλλον έχω βαρεθεί να πονάω. Είναι τραγικό να κάνεις δεσμούς και να πονάς μετά, αφού αυτοί σπάνε. Και για αυτό μάλλον ψάχνω πολύ προτού κάνω κάποιον φίλο ή σπάνια ανοίγομαι. Είμαι ιδιαίτερα κλειστός άνθρωπος. Και για αυτό μάλλον έχω στοιβάξει ό,τι χαρούμενο έχω ζήσει σε ένα παλιό χαρτονένιο κουτί. Προσπαθώ να αναβιώσω αυτές τις στιγμές ευτυχίας βλέποντας τα αντικείμενα που μου είχαν προκαλέσει τις στιγμές αυτές-παλιά εισιτήρια, οτιδήποτε. Πόσο αξιοθρήνητο. Στην πραγματικότητα δεν έχω αναμνήσεις. Δεν έχω τίποτα.

Οι άλλοι κάνουν αναμνήσεις.

Γελάνε.

Δένονται.

Ενώ εγώ;

Εγώ;

Τίποτα.

everyone leaves

Έρχεσαι και με ρωτάς «Γιατί δε μιλάς σε κανέναν; Γιατί τα κρατάς όλα μέσα σου;».

Γιατί δεν είχα ποτέ κανέναν εκεί. «Μια χαρά στα λέω όλα» απαντώ με τη μάσκα χαμόγελου.

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Οι γύρω μου τουλάχιστον. Πώς είναι να είσαι πάντα μόνος. Να μη σε θέλει κανείς και να μη σου μιλάει κανείς και να σε αγνοούν όλοι.

Προσπάθησα να στο εξηγήσω όμως. Σου μίλησα. Για το τι μου έχει συμβεί. Για πολλά πράγματα.

Και τώρα…. «Ίσως πρέπει να κόψουμε τα πολλά πολλά Μαρία».

Αυτό συμβαίνει.

Για αυτό δε μιλάω. Για αυτό δε λέω ποτέ τι σκέφτομαι

Γιατί αφήνεις ανθρώπους μέσα, τους αφήνεις να σε νιώσουν και να σε μάθουν και μετά ΜΠΟΥΜ.

Πάντα αυτό συμβαίνει. Τους αφήνεις μέσα, φεύγουν και σε σπάνε.

Πάντα θα βρουν κάτι κακό, πάντα θα βρουν κάτι που να τους ενοχλεί και θα σου πουν «αντε και γαμήσου» και θα σου γυρίσουν την πλάτη.

Έχω βαρεθεί να βλέπω πλάτες. Έχω βαρεθεί να κυνηγάω κόσμο.

Θέλω μία φορά κάποιος να φοβάται να χάσει εμένα και να κυνηγάει εμένα και να με θέλει στη ζωή του.

Αλλά δε γίνεται. Ποτέ. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν.

Αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι κάνω πάντα τόσο λάθος και όλοι φεύγουν..;

Some thoughts

Hellos.

Long time no see right? Κοντεύει χρόνος.
Δε γράφω πια. Ίσως γιατί με πονάει όταν γράφω τις σκέψεις μου και τις βλέπω μετά από βδομάδες ή μήνες ή χρόνια αποτυπωμένες κάπου.
Δε ξέρω τι με έπιασε σήμερα, ωστόσο ήθελα να μοιραστώ 2-3 πράγματα.

Πρώτα ένα quotation. Από ένα βιβλίο που δεν έχω γυρίσει ακόμη τα φύλλα του, μα σκοπεύω να το κάνω σύντομα. Πώς γίνεται μία απλή αράδα λέξεων, από κάτι που δεν έχεις διαβάσει, να είναι τόσο αληθινή; Τόσο κοντά στην πραγματικότητά σου;

“It’s just … everything. There are too many people. And I don’t fit in. I don’t know how to be. Nothing that I’m good at is the sort of thing that matters there. Being smart doesn’t matter—and being good with words. And when those things do matter, it’s only because people want something from me. Not because they want me.”
                                        ― Rainbow Rowell, Fangirl

Και μετά και αυτό το ποίημα που βρήκα τυχαία, που έχει να κάνει με το self harm.

They aren't just scars.

They are the demons I fought at 3 a.m.

They are my insecurities,

My deepest fears,

And my lonely nights.

They are the insults I have received

and the emotions I can't contain.

They are a part of me and are what I have become.

I'm sure I've seen brighter days. Ώρες ώρες νιώθω χαμένη. Νιώθω προβληματισμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω και μου φαίνεται πως όλα πάνε στραβά. Προσπαθώ να κρατάω τη μάσκα του χαμόγελου κολλημένη στο πρόσωπό μου μα υπάρχουν φορές που φεύγει και τότε όλα γίνονται χάλια.


Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά. Θέλω μάλλον να μιλήσω κάπου αλλά οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά.

Καλό μήνα.