one step at a time

Και άρχισαν κιόλας οι ανησυχίες για την μετέπειτα εκπαίδευσή μου, λες και δεν είχαμε άλλες έγνοιες.

Πέρασα στη σχολή που ήθελα, από τα πρώτα άτομα και είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, είμαι περήφανη. Βγάζω καλούς βαθμούς στη σχολή, με ένα μέσο όρο το 7.5 και όλοι μου οι καθηγητές λένε πως έχω μέλλον και απίστευτα πολλές προοπτικές γιατί είμαι ιδιαίτερη και δυναμική και δημιουργική σε αυτά που κάνω και κοιτάω τα πράγματα σφαιρικά.

Ωστόσο, εγώ αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα κάνω στο μέλλον; Κάναμε Πεζό Λόγο και Ποίηση στο προηγούμενο εξάμηνο, από τους τομείς του Αμερικανικού και Αγγλικού πολιτισμού, αντιστοίχως. Τα λάτρεψα, και τα δύο. Κάναμε Εισαγωγή στη Γλωσσολογία και εκεί που δεν με ελκύουν τα θεωρητικά, αυτό το αγάπησα. Τώρα κάνουμε Δράμα, και πέρα από το γεγονός πως η καθηγήτρια είναι εκπληκτική και μας ενημερώνει για τα κινήματα της τέχνης γενικά στην εποχή που μελετάμε, δεν παύω να το αγαπώ και αυτό και να εκπλήσσομαι ευχάριστα από το πόσο διαφορετικά έργα μπορούν να γραφούν σε μία ίδια εποχή και από την περίεργη οπτική που έχει κάθε θεατρικός συγγραφέας. Κάνουμε μετάφραση και είναι θεωρία, ξανά, αλλά λατρεύω να μαθαίνω πώς θα κάνουμε τη μετάφραση που θα κάνουμε στο μέλλον στα εργαστήρια, ακόμη και αν μαθαίνω αχρείαστες θεωρίες. Και λιώνω για τα Ιταλικά.

Και αναρωτιέμαι, εγώ σε τι τομέα θα επεκταθώ; Και όχι μόνο σε 3-4 χρόνια που (λογικά) θα πάρω το πτυχίο μου, αλλά και από του χρόνου ακόμα, που θα πρέπει να επιλέξω σχολή και τομέα μαθημάτων για το Erasmus. Έχω τόσες πολλές προοπτικές από αυτή τη σχολή, που δεν ξέρω τι να διαλέξω.

Και αν διαλέξω κάτι; Ποιος μου εγγυάται ότι θα είμαι καλή σε αυτό; Ποιος μου λέει πως θα βρω δουλειά και πως δε θα συνεχίζω να είμαι ένα βάρος στη μητέρα μου; Λες και δεν ξέρω πως υπάρχουν άτομα καλύτερα εκεί έξω, πιο έτοιμα για μία δουλειά, πιο έξυπνα και δημιουργικά, άτομα που έχουν γεννηθεί να λάμπουν.

Κάπου-κάπου συνειδητοποιώ πόσο ανώριμη ήμουν/είμαι. Όλο το άγχος και οι περιπέτειες υγείας και οι κατάρες στην Ιστορία, για να περάσω στη σχολή, και νόμιζα πως μετά από αυτό όλα θα ήταν ΟΚ. Πόσο λάθος έκανα…ήταν το πρώτο βήμα στο πρώτο σκαλί μίας τεράστιας σκάλας… το μόνο που μένει υποθέτω είναι να στρωθώ κάτω και να προσπαθήσω με μικρά ή μεγάλα βήματα να ανέβω παραπάνω… Και βλέπουμε πού θα μας πάει μετά!

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ

Eις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, ειν’ υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα

κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ’ ο Θεόκριτος «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»

-Κ.Π.Καβάφης, από τα Ποιήματα 18977-1933

Take your candle and go light your world