facing time on her own she mourns the day

Ξερές απαντήσεις.

Το ήξερα.

Η αδιαφορία στη φωνή σου σε είχε προδώσει.

Το ήξερα.

Το ήξερα.

Και τι που μοιραστήκαμε κάποιες στιγμές;

Που γελάσαμε;

Που έχυσα καταλάθος μια κούπα γαλλικό πάνω σου και εσύ γέλαγες;

Που μας έκλεβες στη μπιρίμπα;

Και τι;

Σήμαιναν κάτι όλα αυτά;

Που έκατσα και έκανα ολόκληρη ζωγραφιά για ‘σένα.

Τον αγαπημένο σου χαρακτήρα βιβλίου.

Ως δώρο.

Και συ με διαγράφεις από το facebook λες και είμαι ένα τίποτα.

Μου απαντάς με ειρωνεία.

Υποθέτω πως οι αναμνήσεις δεν είναι τίποτα πια.

Ξεχασμένα κομμάτια από ένα παζλ;

Ηλίθιε.

Και δικό μου το λάθος βασικά.

Που δέθηκα με ‘σένα και που νόμιζα ότι θα άξιζες για φίλος μου.

Γιατί έχω δει ξανά το σενάριο. Απότομη αλλαγή.

Αλλαγή συμπεριφοράς.

Μόνο που αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.

Γιατί ο Χ. δεν ήταν σαν εσένα.

Και έγινε πάλι ο ίδιος.

Εσύ όμως

Άλλαξες

Και θα μείνεις

Αλλαγμένος.

her memories they hang like ghosts
up on the walls the widows pass those
the faces that lie beyond these walls
and carry the weight of love and loss