"Αμα έγραψες 18 Αγγλικα και εφου εγραψες 16-17 στα άλλα ρε Μαρία, δεν θα περάσεις με την καμία εκεί που θες!"
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.
Θες να βάλουμε στοίχημα;
Ηλίθιε.
Υποτίθεται πως η οικογένεια είναι εκεί για να σου προσφέρει υποστήριξη. Υποστήριξη. Να στο συλλαβίσω μάνα μου; Υ-Π-Ο-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ξ-Η. Όχι αυτό που κάνεις εσύ τώρα πάντως.
Δηλαδή νομίζεις ότι εγώ δεν νιώθω ήδη αρκετά άσχημα με την αχρηστότητά μου και την ανικανότητά μου να αποδώσω. Νομίζεις δεν έχω κλάψει φέτος μετά τις εξετάσεις; Αν έκλαψα λέει...Όχι ότι σε αφορά.
Γιατί δε σε νοιάζει η προσπάθεια που έκανα.
Ή γιατί απλά σκέφτεστε, όλοι σας μέσα σε αυτό το σπίτι, ότι "η προσπάθειά της Μαρίας θα φανεί από τα αποτελέσματά της".
Ναι. Επειδή η Μαρία με τα κόμπλεξ με τα οποία τη γαλουχήσατε τόσα χρόνια, είναι απολύτως ήρεμη στη διάρκεια των εξετάσεων. Γαμώτο δηλαδή. Την πρώτη βδομάδα, στα 3 πρώτα μαθήματα, ήμουν σε φάση λιποθυμίας και το μυαλό μου στόκαρε και δε μου ερχόνταν οι απαντήσεις και εσείς μετά είχατε τη συγκαταβατική τάχα μου απάντηση "δεν πειράζει". Τώρα όμως, την πετάτε τη σποντούλα σας.
Το μισώ, το μισώ, το μισώ όλο αυτό.
Κάνετε λες και απλά σπαταλάγατε λεφτά για τα φροντιστήρια και εγώ ήμουν ολημερίς έξω και δε διάβαζα καθόλου.
Λες και δεν προσπάθησα καθόλου.
Ποιος, εγώ, που έκανα διορθώσεις στα βοηθήματα που είχαν λάθη. Όχι ότι σας νοιάζει. Τα γ****μένα αποτελέσματα μετράνε.
Αποτελέσματα που επηρεάζονται από το άγχος μου, από την ψυχολογία που εσείς μου δημιουργούσατε, από την πίεση, από την κούραση και, στην κατεύθυνσή μου, κυριολεκτικά από τα κέφια και τον εγκέφαλο του βαθμολογητή.
Τελικά, ίσως μάλλον θα πρεπε όταν γεννήθηκα να πάτε στις νοσοκόμες και να πείτε "Συγνώμη, δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί, γιατί δεν θα βγάλει τα κατάλληλα μόρια στις Πανελλήνιες 18 χρόνια αργότερα. Δώστε μου ένα άλλο.".
Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί ρομπότ που θα θέλατε να είμαι.
Πραγματικά λυπάμαι.
Τι να κάνουμε όμως, I am the silly little me, who can't write a 100 even in one lesson.
Oh what to do. Kill me for not being good enough.
perfect by nature
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that
icons of self-indulgence
just what we all need
more lies about a world that
9 σχόλια:
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ γονιό που να βλέπει το παιδί του να πλαντάζει στο κλάμα επειδή έκανε ένα λάθος και να του λέει "καλά να πάθεις". :|
Και πίστεψέ με, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ. Δόξα τω Ρ'λλορ, είναι βατή η σχολή που θες. Υψηλή βάση, ναι, αλλά όχι υπερβολικά υψηλή. Θα περάσεις και θα τους το τρίβεις στη μούρη.
Φιλάκια <3
Καλώς ήλθες στην οικογένεια μου. :Ρ
Βασικα και εγω ψιλο-εκδικητικά εχω αρχίσει να το βλέπω πια....Μακάρι να περάσω....
Φιλάκια <3
Αχχ βρε Μαράκι ακόμα βασανίζεσαι... γιατί βρε καλό μου?? ΓΙΑΤΙ?? Στον αγύριστο να πάνε όλοι και όλα πια! Έδωσες παιδί μου το καταλαβαίνεις? ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ! Ξερεις εσύ πόσο προσπάθησες? Ξερεις! ξέχνα τους άλλους λοιπόν! Σταματα πια και πίστεψε σε σενα! Όπως είπε και η Virgilia θα περάσεις και θα δουν μετά αυτοί που αμφισβητούν. Σκέψου απλά οτι η ζωή σου ξεκινά και έχεις την δύναμη να κάνεις ό,τι θες. Τα λόγια τους δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα παραπάνω από το να σε κάνουν να στενοχωριέσαι. μην το επιτρέπεις λοιπόν!!!
φιλί:*
Πρώτον, και που ξέρεις ότι έγραψες τόσο όσο λες ότι έγραψες; Δεύτερον, δεν θα σε αξιολογίσουν εσένα αυτοί, αλλά οι βαθμολογητές. Τρίτον, θα περάσεις να δεις. And who gives a fuck about them?
Sleepless, δεν ξέρουμε ακόμη αν θα περάσω, θα δείξει :Ρ Σε 2 βδομάδες πάνω-κάτω θα βγουν οι βαθμοί.
Τέλος πάντων, πέρασα-δεν πέρασα, δεν έχει σημασία πια, το καλοκαίρι μόλις ξεκίνησε :D
Ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια γλυκιά μου <3
Φιλάκια :*
the writer, θα το δεις και εσυ του χρονου, θα ξερεις πάνω-κάτω πόσο έχεις γράψει. Οι βαθμολογητές της θεωρητικής επίσης ειναι ζαβοί :Ρ Ευχαριστώ πάντως ;)
Κατ'αρχήν καλά αποτελέσματα να έχεις! Όσο για το κείμενο λέει πολλές αλήθειες. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Συνεχώς δε νιώθω αρκετή εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Όπως λέω πάντα, είναι απίστευτο το πώς όλοι μα ΟΛΟΙ οι άνθρωποι (που γνωρίζω τουλάχιστον) με το που γίνονται γονείς αποκτούν ακριβώς τις ίδιες συμπεριφορές, προσεγγίσεις, μέχρι τις ίδιες ατάκες λένε! Σε σημείο που καταντάει γραφικό το σκηνικό πλέον. Είναι αυτό που λέω το "super-μεταδοτικό μικρόβιο των γονιών". Κάνε γονείς να δεις καλό, χεχε, πλακίτσα. Keep your head high! :)
bumble bee, και γω νομίζω πως έχουν κάποια ασθένεια. Τρέμω να πατήσω τα 40 :Ρ
Θενκς :*
Δύο λέξεις: ΜΗΝ ΚΩΛΩΝΕΙΣ!! και επίσης άλλες δύο: υπέροχο blog!! Μην ακούς κανέναν, οι γονείς πίστεψέ με έχουν περισσότερα στραβά από τα παιδιά τους.. εσύ απλά προσπάθησε να αποφύγεις τα δια στραβά :) Ελπίζω να τα πήγες τέλεια! Κι αν δεν τα πήγες, δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Κανείς δε χάνεται, δόξα τω Θεώ πολλές επιλογές υπάρχουν για όσους νοιάζονται.. Καλή συνέχεια !
Δημοσίευση σχολίου