(Έφτιαξα το Ίντερνετ. Ποιος τεχνικός και αηδίες :Ρ Μόνοι μας τα κάνουμε όλα.-)
Δεν πόναγα τόσο. Οκέι, πόναγα. Αλλά λίγο, πολύ, πολύ, πολύ λίγο. Η εγκατάλειψη είχα σταματήσει, μάλλον να με πληγώνει τόσο.
Πέρασε ένας χρόνος και κάτι πια και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να ξαναπώ σε κάποιο άτομο ό,τι συνέβη με τη Μυρτώ, την πρώην κολλητή μου. Παρότι πριν μερικές εβδομάδες πόναγα, πόναγα στη σκέψη της, στη σκέψη πως έχει βρει άλλο άτομο να βγαίνει, να αγκαλιάζει, να αγαπά, τώρα δεν ήταν έτσι. Όχι πια.
Δεν πόναγα τόσο. Οκέι, πόναγα. Αλλά λίγο, πολύ, πολύ, πολύ λίγο. Η εγκατάλειψη είχα σταματήσει, μάλλον να με πληγώνει τόσο. Εξιστόρησα τα συμβάντα, όπως έχω κάνει κάμποσες φορές, στην Creep του μπλογκόκοσμου σίγουρα, ίσως στην Virgilia-Timotei και κάποιους άλλους. Και η απάντηση που πήρα ήταν ένα σήκωμα του φρυδιού και το κλασσικό πλέον: ‘‘Και στενοχωριέσαι ακόμα για αυτήν;’’.
Η αλήθεια είναι πως πλέον πιστεύω ότι στενοχωριέμαι στην ιδέα της κολλητής που κάποτε είχα, που έφυγε παίρνοντας μαζί της ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Βλέποντας όμως πώς έχω αλλάξει, ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες, προς το καλύτερο(ευελπιστώ τουλάχιστον), συνειδητοποιώ πως μάλλον πήρε μαζί της ένα παλιό, ξεχασμένο και δηλητηριασμένο κομμάτι μου. Ένα κομμάτι που είχε κακοποιηθεί από τους γύρω μου, ένα κομμάτι που άκουγε σκυλάδικα κάποτε, ντύνονταν emo και άκουγε Tokio Hotel κάποτε, που έκανε πολλά. Κάποτε. Και αυτό δεν ήταν καθόλου εγώ. Δεν ήταν καν η Creepy Dreamer.
Οπότε πιστεύω πως παρότι με στενοχώρησε η απώλεια αυτού του κομματιού, η απώλεια της Μυρτώς και όλων όσων αυτή αντιπροσώπευε, δεν νομίζω πως πληγώνομαι τόσο πια. Not anymore… I guess.
Εξάλλου με το πέρας του χρόνου θα περάσει και αυτό. Όλα περνάνε. Όπως είχα πει και κάποτε στον Mike P. ‘‘Όλα τα σημάδια φεύγουν. Πάντα φεύγουν.’’.
Τυχαίως δύο βράδια αργότερα, κάπου ανάμεσα στο διάβασμα κειμένων(Αναγνωστάκης) και αγνώστου(Δημοσθένης) έτυχε να θυμηθώ το Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός που πήραμε στο τοπικό παζάρι με τον Father. Και διάβασα αυτό το απόσπασμα και έμεινα στο πόσο ταίριαζε.
‘‘ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ τον ρωτούν από πού προέρχεται η ενεργητικότητά του.
Αυτός απαντά: «Από το μυστικό εχθρό.».
Οι φίλοι τον ρωτούν ποιος είναι.
Ο πολεμιστής λέει: «Κάποιος που δε μπορούμε να τραυματίσουμε».
Μπορεί να είναι ένα παιδί που τον νίκησε κατά τη διάρκεια ενός καβγά στα παιδικά χρόνια του, το κορίτσι που αγαπούσε και που τον άφησε στα έντεκά του, ο δάσκαλος που τον αποκαλούσε «γαϊδούρι». Όταν είναι κουρασμένος, ο πολεμιστής θυμάται πως δεν είδε ακόμα του θάρρος του.
Δε σκέφτεται την εκδίκηση, επειδή ο μυστικός εχθρός δεν ανήκει πλέον στην ιστορία του. Σκέφτεται μόνο πώς θα βελτιώσει την ικανότητά του, ώστε η φήμη των εγχειρημάτων του να κάνει το γύρο του κόσμου και να φτάσει στ’ αυτιά όσων τον πλήγωσαν στο παρελθόν.
Ο πόνος του χθες είναι η δύναμη του πολεμιστή του φωτός.’’
–Paulo Coelo, Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός, σελ. 105.
Σύμπτωση; Δεν το νομίζω. Τα λέμε συμπολεμιστές του φωτός!
12 σχόλια:
Αυτό το βιβλίο το'χα πάρει δώρο σε μια φίλη κι ακόμα εγώ δεν το'χω διαβάσει *φέισπαλμ*
Όντως δεν θα πονάς για πάντα. Όμως η ανάμνησή του θα σε κάνει πιο δυνατή.
Φιλάκια <3
Να το διαβάσεις, μερικά σημεία του είναι φοβερά.
Έι, έχω εσένα τώρα, θα κάνω ότι μπορώ για να σε επισκεφθώ του χρόνου :] Δεν είμαι μόνη. ^_^
Εγώ θα επαναλάβω τη συμβουλή μου και θα προσφέρω το παρακάτω link:
http://nmecija.wordpress.com/2011/05/04/paulo-coelho-can-suck-all-the-dicks-2/
Skål.
Αρκετά καλός Ο Coehlo λιγάκι εμπορικός αλλά έχει γράψει πολύ σπουδαία ρητά μέσα από το έργο του... Ο Αλχημιστής νομίζω είναι από τα καλύτερά του .... Τελος πάντων χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω .. ¨)
Καλως ήρθες ξανά!
Πολύ όμορφο αυτό το απόσπασμα. Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά θα το ψάξω. :) Τελικά ξέρεις τι? Αυτό είναι και το καλύτερο. Οχι η εκδικηση αλλά αυτό ακριβως που είπε. Ότι θα φτάσει στα αυτιά αυτών που τον είχαν πληγώσει το ότι είναι καλά , είναι καλύτερος και προχωρά.
Αν και δεν ξέρω την ιστορία με την φίλη σου απλά θα σου πω κάτι που μάλλον έχεις βαρεθεί να ακούς: Δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για ανθρώπους που σου έδειξαν ότι το αξίζουν.
Διαφωνώ όμως στο ότι τα σημαδια φεύγουν. Ίσως δεν πονάνε τόσο όσο στην αρχή αλλα μένουν. Γιαυτό άλλωστε λέγονται και σημαδια. Σαν ένα χτύπημα που έχει επουλωθεί πλήρως αλλά το άσπρο σημάδι από την πληγή μπορείς ακομα να το διακρίνεις και ας μην το νιώθεις.
φιλάκια πολλά! Χαίρομαι που ξαναρθες :D
The Margrave, επίτρεψέ μου να έχω μια δική μου άποψη πάνω σε συγγραφείς. Οκ;
Δον Κιχώτη, ναι έχει εμπορευματοποιηθεί, αλλά μερικά κείμενά του πιστεύω είναι αρκετά καλά. Το Εγχειρίδιο δεν είναι όλο καλό, αλλά μερικά αποσπάσματά του είναι!
Και εγώ χαίρομαι που ξανάρθα =]
Sleepless, ναι πιστεύω πως έχει αρκετά ορθή άποψη σε αυτό το απόσπασμα.
Μα ξέρω από σημάδια. Έχω πέσει, έχω χτυπήσει και μεταφορικά και κυριολεκτικά και ράμματα έχω κι από όλα :Ρ Αυτό που εννοώ με το ρήμα φεύγουν είναι πως φεύγει ο πόνος που προκάλεσαν κάποτε και εξασθενίζουν, μένουν μόνο οι σκιές τους, οι εικόνες, να μας θυμίζουν ένα άδοξο πέσιμο.
Καλό σου βράδυ και χαίρομαι που σε ξαναβλέπω :)
Αγαπάκι μου...
υπάρχει ένα ρητό... που σίγουρα το ξέρεις! "Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό"
Μη φοβάσαι τις αλλαγές... Συμβαίνουν, είτε το θέλουμε, είτε όχι... μα είναι αναπόφευκτες.
Να θυμάσαι πως όσος καιρός κι αν περάσει, η ανάμνησή της θα υπάρχει αλλά ο πόνος θα ξεθωριάζει γιατί θα ξέρεις ότι ίσως είναι καλύτερα έτσι... Έμαθες κάτι απο αυτό που συνέβη... Εκμεταλεύσου το. Γίνε δυνατή.
Ξέρεις ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου σε ό,τι κι αν αποφασίσεις.
Φιλάκια και άπειρα μιάο!
Weird Fairy, δεν πιστεύω πως ισχύει και πολύ αυτό το ρητό. Καθόλου όμως :/
Τέλος πάντων. Σε ευχαριστω για όλα μικρούλα <3
(Θα πάρω κάποια στιγμή τηλ το υπόσχομαι :| )
Φιλάκια λουλουδένια! ;)
Creepy is back, waaahaaaaaa ! ! !
*επαναφορά*
Κάθε μέρα που θα ξυπνάς και θα μετανιώνεις για το παρελθόν, να χαίρεσαι! Και αυτό γιατί θα σημαίνει πως είσαι καλύτερη! Ό,τι έγινε, έγινε.
Carpe diem.
CineFre@k, και γω χαίρομαι που επέστρεψα :wihu phase: :P
Μάλλον έχεις δίκιο :)
Seize the Day. =]
Δημοσίευση σχολίου