Home is wherever my books are.

Καλησπέρα και καλό σας μήνα.

Με έπιασε τώρα τελευταία να αναπολώ τις αγάπες μου. Τις αιώνιες αγάπες, αυτές που δε θα φύγουν ποτέ-ποτέ.

Χμ, ακόμα δε θυμάμαι καθαρά πώς ακριβώς ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία. Νομίζω ήταν επειδή με κορόιδευε ο αδερφός της πρώην κολλητής μου, ο Πέτρος, όταν είχαμε πάει να δούμε το Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο. Ήμουν γύρω στα 6, δεν ήξερα να διαβάζω γρήγορα υπότιτλους. Αλλά θα μάθαινα για να τον εκνευρίσω :Ρ Άρχισα λοιπόν να παίρνω κόμιξ νομίζω. Ναι είναι γελοίο, αλλά ξεκίνησα με κόμιξ. Δεν είχαμε βιβλία στο σπίτι ούτε ήξερα τι σήμαινε το βιβλίο.

Μέχρι που γνώρισα την Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα είναι η κολλητή μου τα τελευταία 8-9 χρόνια. Τη γνώρισα το καλοκαίρι από Τρίτη Δημοτικού για Τετάρτη. Όταν γνωριστήκαμε, πήγα σπίτι της, μένουμε απέναντι. Εκεί, γνώρισα τη μεγάλη της αδερφή. Την Ανθή. Με είχε ρωτήσει αν διαβάζω βιβλία. Χαμογέλασε όταν απάντησα αρνητικά και μου έδωσε ένα χιλιοδιαβασμένο βιβλίο με ψιλοσκισμένο εξώφυλλο. Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος. Μη με κατηγορήσετε που μου πήρε 1.5 μήνα να το διαβάσω. Τότε ξεκίνησα. Αλλά το διάβασα. Και μετά το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο(το οποίο με φόβισε στο νεκροταφείο) και το πέμπτο στα κρυφά και μου πήραν το έκτο δώρο και το έβδομο το αγόρασα πρώτη-πρώτη μόνη μου. Από τότε όμως που άρχισα να διαβάζω, έχω γεμίσει τη βιβλιοθήκη μου. Πρέπει να έχω πάνω από 100 βιβλία. Η προφητεία της Πέτρας, ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Αλχημιστής, το Εγχειρίδιο ενός Πολεμιστή του Φωτός, Τα χρονικά του Σπάιντεργουικ, κάποια της Τζάκλιν Ουίλσον, ένα Ντοστογέφσκι, τα πέντε από τα έξι του Vampire Academy, τα 4 από τα 6 του The Mortal Instruments, την τριλογία των Αγώνων Πείνας, μία ποιητική συλλογή Καβάφη-Πεσσόα, τη Μάγισσα του Μπλιθόρ και κάμποσα άλλα, άλλα το ίδιο και άλλα λιγότερο αγαπημένα.

Δεν είναι όμως αυτή η ανάρτηση για να μετρήσω τα βιβλία μου, αυτό θα γίνει άλλη φορά-ναι, δεν το γλιτώνετε. Απλά σήμερα θέλω να περιγράψω τη μαγεία που νιώθω όταν ‘‘κρύβω τη μύτη μου συνεχώς πίσω από ένα βιβλία’’, όπως το θέτει ο πατέρας μου.

Τα βιβλία σημαίνουν πολλά για εμένα. Είναι σα μυστικά που περιμένουν να ειπωθούν. Κρυμμένα μέσα σε ένα σκονισμένο ράφι ή θαμμένα κάτω από ένα σωρό ασιδέρωτων ρούχων. Ξεχασμένα από τα παιδιά εξαιτίας της τηλεόρασης και των παιχνιδιών, θεωρούμενα τγέ μπανάλ και χάσιμο χρόνου από τους μεγάλους. Πάντα λένε πως δεν έχουν χρόνο να τα διαβάσουν… Οπότε αυτά κάθονται, δίπλα το ένα στο άλλο, παγωμένα, μόνα τους και ξεχασμένα. Σε κάθε μπανταρισμένο αντίτυπο, σε κάθε κιτρινισμένη, τσαλακωμένη και μερικές φορές λερωμένη σελίδα κρύβονται ιστορίες κόσμων που δεν περίμενες ποτέ σου να υπάρξουν. Και απλά μένουν εκεί, στο ράφι, μέχρι να τα μετακινήσεις σε κάποιο άλλο σπίτι.

Ωστόσο, μερικοί ξέρουμε καλύτερα. Τα βιβλία αναπνέουν, είναι ζωντανά. Όταν έχει πέσει σκοτάδι, ο υπόλοιπος κόσμος έχει κοιμηθεί και οι σκέψεις μας κυλάν χωρίς σταμάτημα στο μυαλό μας αυτά μας ψιθυρίζουν από την άλλη άκρη του δωματίου, λέγοντάς μας να τα πάρουμε στα χέρια μας, να τα ανοίξουμε. Προσφέρουν ένα μέρος όπου μπορείς να τρέξεις όταν τα πόδια σου φοβούνται να κουνηθούν. Ένα μέρος να κρυφτείς όταν ο κόσμος έξω από το παράθυρό μας φαίνεται σκοτεινός και πολύ πραγματικός.  Βρίσκουμε τους εαυτούς μας κρυμμένους ανάμεσα στις σελίδες και στους πόνους ή τις νίκες των χάρτινων εαυτών μας. Υπάρχει δύναμη να μοιραστεί, απώλειες που πρέπει να τις θρηνήσουμε, μάχες να κερδίσουμε. Υπάρχουν περισσότερα όνειρα και αγάπες και ψέματα από όσα θα μπορούσαμε να αντέξουμε έξω από τις κιτρινισμένες αυτές σελίδες.

Τσαλακωμένες στην άκρη σελίδες και ‘‘σπασμένη’’ η ραχοκοκαλιά του βιβλίου από το ξανά-διάβασμα της ιστορίας του πρίγκιπα με τη σπασμένη καρδιά ξανά και ξανά αργά το βράδυ, όταν βρέχει και όταν η ίδια η δική σου η καρδιά είναι σπασμένη σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια. Έχουν λεκέδες από τσάι και βιαστικά γραμμένα σημειώματα σε κάποιο περιθώριο. Ίσως και κομματάκια από κέικ, μαζί με το αποτύπωμα των χειλιών μας σε μία ένδειξη αληθινής αγάπης.

Στα βιβλία μας βρίσκουμε νέους κόσμους. Βρίσκουμε δύναμη και θάρρος, πράγματα που δεν είχαμε παλιότερα. Βρίσκουμε έναν ώμο για να κλάψουμε πάνω του και χέρια που θα σκουπίσουν με προσοχή και τρυφερότητα τα δάκρυα. Βρίσκουμε τον ιππότη μας μέσα στην αστραφτερή στολή του, την πριγκίπισσά μας μέσα στον πύργο και τα βασίλειά μας, στα οποία μπορούμε να τρέξουμε. Βρίσκουμε τις δικές μας ιστορίες, τις δικές μας λέξεις, λέξεις που δεν ξέραμε ποτέ πως θέλουμε να πούμε.

Λυπούμαστε τους ανθρώπους που δε διαβάζουν, ή που λένε πως δεν διαθέτουν τον χρόνο να το κάνουν. Γελάμε όταν άνθρωποι λένε «Είναι απλώς ένα βιβλίο.» ή «Τι τα θες τα δύο αντίγραφα από αυτό;» γιατί για εμάς κάθε βιβλίο περιέχει μικρές, μικροσκοπικές διαφορές που το καθιστούν μοναδικό. Ξέρουμε τη μαγεία που περιέχουν τα βιβλία. Ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η σημασία τους. Ακόμα και αν οι υπόλοιποι τα έχουν πετάξει μακριά τους.