Και ήταν η τελευταία φορά που άκουσα το πρώτο κουδούνι του σχολείου. Ο τελευταίος αγιασμός. Η τελευταία φορά που εκνευρίστηκα επειδή με κοιτούσαν όλοι εξονυχιστικά και εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. Η τελευταία φορά που παρατήρησα πόσο είχαν αλλάξει οι συμμαθητές μου από το ένα καλοκαίρι μέχρι την αρχή του νέου σχολικού έτους. Ήταν επίσης η τελευταία φορά που πήρα σχολικά βιβλία(έστω και αν ήταν τα λυσάρια από Φυσική Γενικής και Μαθηματικά Γενικής :Ρ). Αισθάνομαι περίεργα, αν και πιστεύω ότι θα αισθάνομαι ακόμα πιο περίεργα με το θέμα αυτό προς το τέλος της χρονιάς, στα τελευταία μαθήματα που θα παρακολουθώ. Όμως όλοι ξέρουμε νομίζω, όλοι όσοι γεννηθήκαμε το ’94 τέλος πάντων και είμαστε φέτος Τρίτη Λυκείου, ότι αυτή σήμερα ήταν η αρχή ενός τέλους. Πάει πλέον η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Νιώθω ήδη το σχολείο να μου λείπει. Νιώθω κάπως που είμαι η ‘μεγάλη’ εκεί γύρω. Δεν ξέρω.
Απλά ήταν 12 χρόνια από τη ζωή μου. Ίσως να μην πέρασα καλά, αλλά τι να κάνουμε… Θα μου λείψει. Όλο αυτό.
10 σχόλια:
του χρόνου θα βρίσκομαι στη θέση σου και να φανταστείς από τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι όλο αυτό σιγα σιγά τελειώνει... με κάνει να μελαγχολώ και να ενθουσιάζομαι ταυτόχρονα.
Sleepless, καλή σου επιτυχία από τώρα!
Ναι, τα συναισθήματα είναι πολύυυυυ ανάμεικτα!!!
Σήμερα όλα τα παιδιά της τρίτης αγκαλιαζόμασταν και γελούσαμε μόλις βλέπαμε ο ένας τον άλλο. Ρωτούσαμε γιατί άφησε γένια ο τάδε, γιατί έβαψε το μαλλί της ξανθό η τάδε, γιατί, γιατί, γιατί... Φιλιόμασταν και δε σκεφτόμασταν πως θα δίναμε πανελλήνιες. Σκεφτόμασταν πως ήταν η τελευταία φορά που θα ζούσαμε κάτι τέτοιο οπότε... γιατί να μην είμαστε χαρούμενοι και να μην κρατήσουμε τις καλές σχέσεις μεταξύ μας; ^__^
The beginning of the end. (:
Από την μια χαίρομαι υπερβολικά πολύ που δεν έχω σχολείο φέτος.Μου έφυγε ένα βάρος.Νιώθω πιο ελεύθερη παρόλο που θα ξαναδώσω Πανελλήνιες.
Εγώ είχα τέτοιες σκέψεις πέρσι,στο άκυρο...Πχ,εκεί που καθόμουν μια συνηθισμένη ημέρα στο καλοριφερ και διάβαζα Ιστορία,σκεφτόμουν ότι του χρόνου δεν θα είμαι πια εδώ.Ή όταν πήγαμε πενθήμερη σκεφτόμουν ότι ήταν η τελευταία μας.
Από την άλλη το σχολείο δεν θα μου λείψει τόσο όσο το φροντ.
Αυτο το The beginning of the end το ένιωθα μόνο όσον αφορά το φροντ.Δεν θέλαμε να περνάνε οι μήνες.Κανείς μας δεν ήθελε.Και όσο πέρναγαν οι μήνες τόσο πιο πολύ δενόμασταν μεταξύ μας.Και στα τελευταία μαθήματα αγκαλιαζόμασταν κάθε φορά.<3 Να φανταστείς όταν γυρνάγαμε από την Πενθήμερη ήμουν η μόνη μου έλεγε"ΓΥΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΥΧΟΥΥΥ,ΓΥΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΑΑ!"γιατί ήθελα να πάω φροντ.:P
Αχ...<3
Φιλάκια πολλά!
Ξέρεις κάτι? Σε καταλαβαίνω... Καταλαβαίνω αυτή τη χαρμολύπη, αλλά ενώ τελειώνει το σχολείο αρχίζει κάτι άλλο...Μπορεί το μαθητικό-σχολικό κλίμα να μην το νιώσεις ξανά και πάντα να το αναπολείς όμως η φοιτητική ζωή σύμφωνα με πολλούς είναι συναρπαστική.
Πέρασε την φετινή χρονιά όσο πιο καλά μπορείς και σκέψου θετικά...
Κι εγώ έχω αρχίσει να μελαγχολώ από τώρα :(
Είναι απλά...περίεργο! Είναι όλη μας η ζωή ουσιαστικά...12 χρόνια στα σχολεία δεν είναι και λίγα! Οι καθηγητές, οι συμμαθητές, τα σχολεία, τα βιβλία, το διάβασμα, το φροντιστήριο, τα διαλείμματα, οι εκδρομές, οι καταλήψεις...θα με λείψουν όλα αυτά!
Όπως και να 'χει όμως είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μας που αναγκαστικά κάποια στιγμή πρέπει να κλείσει και να πάμε παρακάτω!
Καλή τύχη λοιπόν Μαράκι μου φέτος!<3
Liz, εμείς είχαμε παρεμφερείς στιγμές, μίλησα με άτομα που δεν έχω ξαναμιλήσει. Γενικά βλεπεις τα παιδιά δεμένα μεταξύ τους...
Fleur, και μενα θα μου λείψει τόοοοοσο το φροντηστήριο αν με το καλό περάσω, με την Ελένη και το Μαριανίτο και τη Μυρσίνη και τον Ανδρέα :/ Αλλά και αυτά στη ζωή είναι...!
Φιλάκια!
Νek, ναι το πανεπιστήμιο το θεωρώ must do εμπειρία, ωστόσο άλλο το σχολείο, με τις κοπάνες, τα σκονάκια και τους στίχους γραμμένους στα θρανιά... Είναι διαφορετικό...:Ρ
Θα περάσω καλά. :)
Little Dreamer, ναι όλα αυτά θα λείψουν και σε μενα, but...the 'show' must go on...
Ευχαριστω πολύ <3
Δημοσίευση σχολίου