Anorexia Nevrosa

Το βλέπεις κάθε μέρα. Στην αντανάκλαση των βιτρίνων, στα τζάμια, στους καθρέφτες. Είναι το σώμα σου. Είναι απαίσιο. Είναι τόσο άθλιο και γεμάτο σε σχέση με των άλλων κοριτσιών. Πρέπει αυτό να αλλάξει. Πρέπει να χάσεις βάρος.

Ήμουν τόσο ηλίθια που, αφού διάβασα ένα από τα τρία βιβλία της Τζάκλιν Ουίλσον(Girls under pressure) που μίλαγε αναλυτικότατα για την ανορεξία στις έφηβες και το τι μπορεί να προκαλέσει, το άρχισα και εγώ.

Ξεκίνησε με μία απλή κουβέντα του ενδοκρινολόγου στον οποίο πηγαίνω κάθε εξάμηνο λόγο θυρεοειδούς. ‘Έχεις παχύνει. Πολύ. Δεν το βλέπεις; Είσαι 62 κιλά, δεκατεσσάρων και μόλις 1.60. Πρέπει να χάσεις μερικά κιλά, εντάξει;’.

Και κατάλαβα πόσο απαίσιο είναι. Να είμαι τόσο παχιά, να έχω παραπανίσια κιλά. Ήταν χάλια. Ήμουν χάλια. Έπρεπε να αλλάξει.

Έτσι, σταμάτησα να τρώω. Στην αρχή ήταν το βραδινό, μετά το απογευματινό και το δεκατιανό, μείωσα τις μερίδες του πρωινού και του μεσημεριανού κατά πολύ. Έπρεπε να χάσω κιλά, να μπορώ να βρω ένα παντελόνι της αδερφής μου να μου κάνει, να χωρέσω στο νούμερο 28. Μου έγινε εμμονή. Σταμάτησα να τρώω και μέσα σε 5 μήνες έχασα 6 κιλά. Ήταν λίγο. Έπρεπε να χάσω κι άλλα. Άρχισα να περπατάω και να καίω θερμίδες όπως μπορούσα. Κατέληξα να έχω χάσει 10 κιλά σε ένα εξάμηνο. Έπειθα τον εαυτό μου πως δεν πεινούσα, δεν πεινούσα, δεν πεινούσα, δενπεινούσα, δενπεινούσα, ΔΕΝΠΕΙΝΟΥΣΑ. Ήμουν χοντρή και έπρεπε να χάσω κι άλλο.

Μέχρι να ξαναπάω στον ενδοκρινολόγο είχα φτάσει 51 κιλά και 200 γραμμάρια, τα περισσότερα ρούχα μου μου έπεφταν. Όσοι με πείραζαν, με έλεγαν χοντρή δε μου το έλεγαν πια-είχα αδυνατίσει στα μάτια τους. Ακόμα ήθελα να χάσω κι άλλο βέβαια, να αποδείξω ότι είμαι καλύτερη, να γίνω όμορφη, να γίνω όπως αυτές στα περιοδικά, ή όπως μερικές κοπέλες στην τάξη μου, που ήταν τόσο αδύνατες.

Μέτραγα τα κόκαλα των πλευρών μου. Ήμουν ελαφρώς ευχαριστημένη. Πίστευα ότι έπρεπε να χάσω κι άλλο. Κι άλλο για να γίνω αρεστή. Για να έχω φίλους, να βρω επιτέλους αγόρι, να σταματήσουν όλοι να μου λένε ‘όχι’ και να αρνούνται την παρέα μου.

Και μετά πήγαμε στον ενδοκρινολόγο. Μόνο που δε με έβρισε.

‘Αυτό ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου. Δες… δες πώς είσαι. Ένα μάτσο κόκαλα. Κόκαλα και δέρμα.’.

‘Μα εσείς είπατε πως ήμουν παχιά.’.

‘Ήσουν. Ήσουν διότι έχεις πρόβλημα με το θυρεοειδή σου και πρέπει να έχεις ένα όριο στα κιλά σου, αλλιώς θα καταλήψεις παχύσαρκη. Πρέπει να προσέχεις. Όχι όμως να πάθεις νευρική ανορεξία!’.

‘Μα δεν έχω νευρική ανορεξία. Ακόμα παχιά είμαι.’.

‘Τα κόκαλά σου εξέχουν από το δέρμα σου. Έχασες 10 κιλά σε έξι μήνες. Οδεύεις προς τη νευρική ανορεξία. Αυτό θες για ‘σένα; Να ‘σαι ένα πράγμα, να είσαι γεμάτη κόκαλα;’.

‘Μα…’.

‘Η άρνηση είναι ένα από τα πρώτα στάδια της νευρικής ανορεξίας. Κοίτα πώς είσαι’ *πήρε τον καρπό μου στα χέρια του* ‘Δεν είναι φυσιολογικό. Πρέπει για το ύψος σου να είσαι από 52 έως και 55 κιλά. Αν πέσεις κάτω από 50 κιλά θα έχουμε πρόβλημα. Δεν θα αδιαθετείς, θα σου πέφτουν τα μαλλιά, δε θα κοιμάσαι, θα αρρωσταίνεις. Πρόσεξέ το. Για δικό σου καλό.’.

Όχι ότι μετά έπεσα ‘βουρ στον πατσά’ που λέμε και εδώ, αλλά άρχισα ξανά να τρώω 3 φυσιολογικά γεύματα τη μέρα. Οκέι, ακόμα τρώω αργά, πολύ πολύ πολύ αργά, αλλά δεν πειράζει, έχω φυσιολογικά κιλά. Και δεν ξανακύλησα, σε όλο αυτό το φαύλο θλιβερό παιχνίδι.

Απλά το θέμα δεν είναι αυτό. Αυτό που έπαθα εγώ δεν ήταν τίποτα. Άλλα κορίτσια πεθαίνουν λόγω της νευρικής ανορεξίας. Το πρόβλημα είναι σοβαρό.

Και απλά δεν πρέπει να δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν. Η Adele είναι αφράτη και δε θέλει να χάσει κιλά. Έχει ένα από τα πιο όμορφα πρόσωπα του κόσμου, θεϊκή φωνή και όλοι τη λατρεύουν.

Το τέλειο δεν είναι αυτό που πλασάρουν στα περιοδικά. Το τέλειο δεν είναι τα υπερβολικά αδύνατα μοντέλα. Το τέλειο δεν είναι να μετρούνται τα κόκαλα πάνω σου. Το τέλειο δεν είναι να κοντεύεις να πέσεις κάτω όποτε βάζει κρύο ή να λιποθυμάς επειδή δεν έφαγες σωστά.

Μπορεί να είναι τέλειο κάτι που σε οδηγεί στο νοσοκομείο;

Όχι.

Δεν το νομίζω.