remember how to put back the light in my eyes

Το έχω βαρεθεί. Το έχω απλά βαρεθεί. Σε τέτοιο βαθμό που έχω σιχαθεί τον εαυτό μου και δε θέλω καν να σκέφτομαι πως υπάρχω. Και τι που μιλάγαμε για την Ιωάννα προχθές για την αυτοκτονία; Έχει δίκιο είναι πολύ εγωιστικό. Αλλά ποιος θα νοιαστεί αν εγώ σταματήσω να υπάρχω; Κανείς προφανέστατα. Η ζωή θα συνεχιστεί, τίποτα δε θα αλλάξει.

Έχω βαρεθεί να μου λένε πως είμαι ξινή. Βασικά, αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. η απότομη, ειρωνική, σπαστική, βλαμμένη, ξινή Μαρία, που δεν έχει φίλους και κανείς δε τη συμπαθεί. Που είναι μόνιμα το φυτό ντυμένο στα μαύρα που κάθεται μόνο του στα διαλείμματα στο σχολείο και σκιτσάρει, ενώ οι άλλοι παίζουν μπουγέλο. Που την κοροϊδεύουν για τις ενδυματολογικές της προτιμήσεις. Που είναι μόνιμα με τη μύτη κρυμμένη πίσω από ένα βιβλίο, είτε αυτό είναι σχολικό, είτε λογοτεχνικό. Που ζωγραφίζει αηδίες. Που δεν έχει δική της ζωή και ουσιαστικά ζει μέσα από τον Άντριαν Ιβάσκοφ, τη Ρόουζ Χάθαγουεϊ, το Χάρι Πότερ, τη Λένα Ντουκέιν και τη ξαδέρφη της τη Ρίντλεϊ, τον Έραγκον ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα βιβλίου.

Έχω βαρεθεί να ακούω από παντού πως είμαι ένα ειρωνικό τέρας, πως η συμπεριφορά μου δεν είναι καλή και πως είμαι ψυχρή. Παντού κακά λόγια για τη Μαρία, ενώ κανείς δεν έχει κάτσει να την ακούσει ποτέ. Και, οκέι, δε με ενδιαφέρει αν μου το λέει η μαμά μου ή η αδερφή μου. Έχω συνηθίσει να πληγώνομαι από αυτές, να μου λένε πως θα είμαι μόνη μου μια ζωή. Αλλά για ποιο λόγο άγνωστα άτομα που δε με έχουν γνωρίσει καν και απλά έχουν διαβάσει ένα-δύο ποστ μου σε ένα φόρουμ με κρίνουν αρνητικά. Ξέρουν τι εστί Μαρία;

Μου αρέσει που λυπόμουν φέτος στο χωριό αυτές τις 13 μέρες που ήμουν τον Kevin. Που η μαμά του τον έσυρε από την Αμερική Ελλάδα, σε ένα κατσικοχώρι στη μέση του πουθενά και δεν ξέρει λέξη ελληνικά. Μου θύμιζε τόσο πολύ εμένα. Δεν είχε με ποιον να μιλήσει, εκτός από τη γιαγιά, τη μαμά και τον πατριό του. Αλλά χαμογελούσε. Χαμογελούσε τόσο πολύ. πόσες ήταν οι φορές που χαμογέλασα πραγματικά φέτος; Μετρημένες στα δάχτυλα ίσως. Ο Γιώργος με έκανε να χαμογελώ….αλλά… Και η Ελένη με κάνει να χαμογελώ, αλλά δεν είναι φίλη μου, δυστυχώς, είναι συμμαθήτριά μου. Και ο Θάνος δε μου μιλά. Και η Μαριάννα δεν έχει καν το κινητό μου. Και απομακρυνθήκαμε με τη Μυρτώ-δεν έμαθα καν πως βρήκε αγόρι.

Και τώρα έρχεται ο Πάνος και μου λέει ότι είμαι ψυχρή. Ότι δε με συμπαθεί σχεδόν κανείς. Η Βάσω μου λέει ότι είμαι απότομη. Η μαμά….η μαμά και τι δε λέει. Σίγουρα θα έπαιρνε άλλο παιδί αν μπορούσε. Κάποιο που να μιλά λιγότερο και να διαβάζει περισσότερο. Κάποιο λιγότερο αποτυχημένο.

«Δες το θείο Τάκη και τη θεία Ματίνα.»,μου είπε προχθές η Ιωάννα, που έκλαιγα και πήγαμε βόλτα μέχρι τα παγκάκια. «Η κόρη τους… ήταν 15. Ξύπνησε ένα πρωί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου και το απόγευμα ήταν νεκρή. Αυτοκινητιστικό. Επειδή ένας χαμένος ανέβηκε με 90 ή παραπάνω πάνω στο πεζοδρόμιο. Δεν έφταιγε καν εκείνη. Νομίζεις ότι η ζωή τους είναι ίδια από τότε; Και εγώ σαν εσένα, έχω σκεφτεί πως δεν έχει νόημα όλο αυτό… Η ζωή. Μετά σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ εγωιστικό. Ότι θα άφηνα πίσω μου τους ανθρώπους που με έφεραν στον κόσμο, δύο…συμπαθητικά αδέρφια και κάτι εκπληκτικές φίλες. Οπότε δεν το κάνω.».

«Ναι αλλά δεν πρέπει να κάνουμε και κάτι για τον εαυτό μας;»,είχα ρωτήσει. «Βαρέθηκα να είμαι η καλή. Η καλή που κάνει όλα τα χατίρια, το βαρετό κορίτσι που δε θα κοιτάξει ποτέ κανείς. Θέλω να κάνω κάτι για μένα. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πειράξω τον εαυτό μου. Ξέρεις πόσες φόρες το έχω κάνει;».

Και είδε τα σημάδια, τις αχνές κατάλευκες γραμμές κατά μήκος της αριστερής αρτηρίας και με κοίταξε νευριασμένη. «Μην το ξανακάνεις. Ποτέ. Για κανέναν. Όσο και να πονάς. Τόσα άτομα σε αγαπάνε. Και θα τους έλειψες. Κάπως…πρέπει να προχωράμε.».

Να προχωράμε. Αλλά για ποιον να προχωρήσω; Για ποιον; 

i know i can’t take one more step towards you
cause all that's waiting is regret
don’t you know Ι’m not your ghost anymore
you lost the love i loved the most

i learned to live, half alive
and now you want me one more time

who do you think you are?
runnin’ ’round leaving scars
collecting a jar of hearts
tearing love apart
you’re gonna catch a cold
from the ice inside your soul
don’t come back for me
who do you think you are?

i hear you’re asking all around
if i am anywhere to be found
but i have grown too strong
to ever fall back in your arms

i've learned to live, half alive
and now you want me one more time

who do you think you are?
runnin’ ’round leaving scars
collecting a jar of hearts
and tearing love apart
you’re gonna catch a cold
from the ice inside your soul
don’t come back for me
who do you think you are?

it took so long just to feel alright
remember how to put back the light in my eyes
i wish i had missed the first time that we kissed
cause you broke all your promises
and now you’re back
you don’t get to get me back

who do you think you are?
running around leaving scars
collecting a jar of hearts
and tearing love apart
you’re gonna catch a cold
from the ice inside your soul
so don’t come back for me
don't come back at all

who do you think you are?