Something There Vol.2

Σήμερα θα παραθέσω πάλι μερικά favorites μου από το deviantART, με τους τίτλους που τους έχουν δώσει οι δημιουργοί τους.  Το θέμα των εικόνων; Harry Potter.

SPOILER ALERT: Η ανάρτηση περιέχει μπόλικο σπόλερ για όλο το ΧΠ. Αν θελετε να τα διαβασετε μόνοι σας, μη διαβάζετε την ανάρτηση :Ρ

1. My favorite tale

Βλέπουμε ένα κεφάλαιο από το 7ο βιβλίο να ζωντανεύει. Ο Σνέιπ είναι με τον Προστάτη του, την ελαφίνα, ο Ντάμπλιντορ μάχεται με τον Βόλντεμορτ. Από το παράθυρο φαίνεται το Χόγκουαρτς. Απλά δεν ξέρω, μου φαίνεται τόσο...μαγικό. Ακριβώς το συναίσθημα που μου βγάζουν τα βιβλία όταν τα διαβάζω. Με πάνε στο δικό τους κόσμο και οι χαρακτήρες παίρνουν σχήμα και μορφή εκει. Και η εικόνα αυτή πήρε Daily Deviation. Nα τι είπε αυτός που την πρότεινε. From the suggester: "Beautifully done: magical, thoughtful and heartfelt. I simply love the details, just as amazing as the book it illustrates. Amazing art by a talented artist!"

2. Until the very end

Η χρυσή μπάλα. Τα μουδιασμένα του δάχτυλα ψαούλεψαν στο πουγκί που κρεμόταβ στο στήθος του και την έβγαλαν.

Ανοίγω στο κλείσιμο.

Την κοίταξε βαριανασαίνοντας. Τώρα που ήθελε να περνά ο χρόνος όσο πιο αργά γίνονταν, τώρα είχε επιταχυνθεί, και η κατανόησγ λερχονταν τόσο γρήγορα που ξεπερνούσε την ταχύτητα της σκέψης. Τώρα ήταν το κλείσιμο. Τώρα ήταν η ώρα,
Έφερε το χρυσό μέταλλο στα χείλη του και ψιθύρισε: ''Πρόκειται να πεθάνω.".
Το μεταλλικό περίβλημα άνοιξε. Κατέβασε το τρεμάμενο χέρι του, ύψωσε το ραβδί του Ντράκου μέσα απ' το μανδύα και μουρμούρισε: "Φώτισε.".
Η μαύρη πέτρα με το ακανόνιστο ράγισμα στο κέντρο βρίσκονταν μέσα στη χρυσή μπάλα. Η πέτρα της ανάστασης είχε ραγίσει με μία κάθετη γραμμή που συμβόλιζε το ραβδί από κουφοξυλιά. Το τρίγωνο κι ο κύκλος που συμβόλιζαν το μανδύα και την πέτρα ήταν ακόμα ορατά.
Και πάλι ο Χάρι κατάλαβε χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί. Δε χρειάζονταν να τους φέρει πίσω, γιατί σε λίγο θα πήγαινε να τους βρει εκείνος. Δε τους καλούσε να έρθουν, εκείνοι τον καλούσαν.
Έκλεισε τα μάτια του και γύρισε την πέτρα τρεις φορές στο χέρι του.
Ήξερε τι έγινε γιατί γύρω το άκουσε θροΐσματα, που μαρτυρούσαν ότι εύθραυστα κορμιά ακροπατούσαν στο διάσπαρτο με φρύγανα έδαφος, στις παρυφές του Δάσους. Άνοιξε τα μάτια τους και κοίταξε γύρω του.
Δεν ήταν ούτε φαντάσματα, ούτε άνθρωποι με σάρκα και οστά, το έβλεπε. Έμοιαζαν περισσότερο με το Χερτ, τότε που βρήκε από το ημερολόγιο, πριν τόσα χρόνια, όταν ήταν μία ανάμνηση που κόντευε να γίνει συμπαγής. Δεν ήταν απτοί σα ζωντανά σώματα αλλά ήταν πολύ πιο απτοί από τα φαντάσματα και, καθώς έρχονταν κοντά του, υπήρχε σε όλα τα πρόσωπα το ίδιο τρυφερό χαμόγελο.
Ο Τζέιμς είχε το ίδιο ακριβώς ύψος με το Χάρι. Φορούσε τα ρούχα με τα οποία πέθανε και τα μαλλιά του ήταν αχτένιστα, ανακατεμένα, τα γυαλιά του στραβοφορεμένα σαν του κυρίου Ουέσλι.
Ο Σείριος ήταν ψηλός και όμορφος, νεότερος απ' ότι τον γνώριζε ζωντανό το αγόρι. Κινήθηκε με μία αβίαστη χάρη, με τα χέρια στις τσέπες του κι ένα χαμόγελο στα χείλη.
Ο Λούπιν ήταν επίσης νεότερος, ξεκούραστος, ενώ τα μαλλιά του ήταν πιο πυκνά και πιο σκούρα. Έδειχνε ευτυχισμένος που γύρισε στα παλιά λημέρια του, σοτ σκηνικό των εφηβικών περιπλανήσεών του.
Το χαμόγελο της Λίλι ήταν το πιο πλατύ απ' όλα. Έσπρωξε πίσω τα μακριά μαλλιά της καθώς τον πλησίαζε και τα πράσινα μάτια της, τόσο όμοια με τα δικά του, έψαξαν λαίμαργα το πρόσωπό του σαν να μην μποεούσε να τον χορτάσει. "Ήσουν τόσο γενναίος",ψιθύρησε.
Ο Χάρι δε μπορούσε να μιλήσει. Τη ρούφαγε με τα μάτια του και σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να την κοιτάζει για πάντα και να μην τη χορτάσει ποτέ.
"Κοντεύεις να φτάσεις",μίλησε ο Τζέιμς. "Είσαι πολύ κοντά. Είμαστε...τόσο περήφανοι για 'σενα.".
"Πονάει;" Η παιδιάστικη ερώτηση ξέφυγε από τα χέιλη του, προτού προλάβει να τη συγκρατήσει.
"Ο θάνατος; Καθόλου.",απάντησε ο Σείριος."Είναι πιο γρηγορο και πιο εύκολο από το να σε πάρει ο ύπνος.".
"Και θα θέλει να είναι γρήγορο. Θα θέλει να τελειώνει.",πρόσθεσε ο Λούπιν.
"Δεν ήθελα να πεθάνετε.",ψέλισσε ο Χάρι. Τα λόγια βγήκαν παρά τη θέλησή του. "Κανείς σας. Συγνώμη..." Απευθύνονταν περισσότερο στο Λούπιν, ικετευτικά. "Μόλις γεννήθηκε ο γιος σου... Ρέμους, λυπάμαι...".
"Κι εγώ λυπάμαι",αποκρίθηκε ο Λούπιν. "Λυπάμαι που δε υα τον γνωρίσω... αλλά θα ξέρει γιατί πε΄θανα κι ελπίζω να καταλάβει. Προσπαθούσα να φτιάξω ένα κόσμο όπου θα ζούσε μια πιο ευτυχισμένη ζωή".
Μια παγερή αύρα, που ήρθε από την καρδιά του Δάσους, ανάδεψε τα μαλλιά στο μέτωπο του Χάρι. Ήξερε ότι δεν μπορούσαν να του πουν να φύγει, ότι έπρεπε να είναι δική του η απόφαση.
"Θα μείνετε μαζί μου;"
"Μέχρι το τέλος",τον διαβεβαίωσε ο Τζέιμς.

Χάνει τη χάρη του στα ελληνικά. Αλλά το νόημα είναι ίδιο έτσι δεν είναι; Προσωπικά, είχα πλαντάξει στο κλάμα σε αυτή τη σκηνή.

3. SPOILERS_Lupin+Tonks Ending?

Σε μία συνέντευξη η Τζ. Κ Ρόουλινγκ έλεγε πως ο Λούπιν σκοτώθηκε από τον Ντολόχοβ(ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ, όνεστλι, ίβεν Νέβιλς ΓΚΡΑΝΤΜΟΔΕΡ ντιφιτιντ δις φρικινγκ Ντολόχοβ, φορ Μερλινς σέικ!) και η Τονκς από την Μπέλατριξ, που εξ' αρχής είχε δηλώσει πως "με την πρώτη ευκαιρία" θα σκότωνε το ''βρωμόπαιδο και το τέρας που παντρεύτηκε''. Οπότε εδώ βλέπουμε μία πιθανή σκηνή θανάτου. Ο Λούπιν έχει πεθάνει ήδη και η Τονκς θρηνεί από πάνω του, ενώ στο βάθος η Μπέλατριξ ετοιμάζεται να χτυπήσει την ανιψιά της. Η καλλιτέχνις πιστεύει πως η Μπέλατριξ είναι άτομο που θα χτύπαγε κάποιον πισώπλατα. Και εγώ αυτό πιστεύω. Rest In Peace Remus Lupin and Nymphadora Tonks-Lupin.

4. your husband is dead

Η Λίλι, αγκαλιά με το Χάρι, καθώς ο Βόλντεμορτ σκοτώνει τον Τζέιμς. Μου αρέσει η μητρική της στάση, το πως έχει το Χάρι κολλημένο πάνω της για να τον προστατεύσει. Μου αρέσει η εικόνα. Μου αρέσει που κλαίει για το θάνατο του Τζέιμς. Και όταν λέω μου αρέσει δεν εννοώ πως χαίρομαι, δεν είμαι μαζοχίστρια. Απλά μου φέρνει ένα πικρό συναίσθημα, αυτό που έπρεπε να φέρνει κάθε τέτοια εικόνα. Aπλά μου φέρνει μελαγχολία. Δεν είναι κακό. Κάθε άλλο, έτσι πρεπει να νιώθω. Καημένη Λίλι. Your husband is dead and soon you'll follow him. =[
Υ.Γ. Ο Τζέιμς και η Λίλι ήταν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα μου ζευγάρια.

Αυτά από εικόνες αυτή τη φορά.