Misfit

Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Αυτό είναι το τραγούδι που τραγούδησε η Katniss Everdeen στην σύμμαχό της Rue. Δε λέω σ εποιο σημείο το τραγούδησε, γιατί κάποιοι ίσως να μην έχουν διαβάσει το Hunger Games και να θέλουν να το διαβάσουν. Όμως μου φάνηκε τόσο γλυκό. 

Εδώ είναι ασφαλές, εδώ είναι ζεστά

Εδώ οι μαργαρίτες σε φυλούν από κάθε κακό

Εδώ τα όνειρά σου είναι γλυκά και το αύριο τα κάνει αληθινά

Εδώ είναι το μέρος που σε αγαπώ.

Απλά ώρες-ώρες, ειδικά τώρα τελευταία, νιώθω τόσο μόνη. Και νιώθω επίσης πως δεν κολλάω πουθενά. Και πως κανείς δε με συμπαθεί για αυτό που είμαι. 

Θυμάμαι το παλιό μου ''εγώ''. Ήμουν τόσο μα τόσο ρηχή. Με ένοιαζε μόνο ο εαυτός μου, άκουγα σκυλάδικα(Ο.Ο) και είχα ξεχάσει να ζωγραφίζω. Είχα να πιάσω 2-3 χρόνια μολύβι στα χέρια μου. Και αυτό γιατί; Επειδή μου έλεγαν πως είμαι φυτό, πως είμαι outsider, πως απλά δεν είμαι καλή και τα λοιπά. Και ήθελα απελπισμένα κάπου να ενταχθώ. Κάτι να ακολουθήσω. Ακόμα και σύμφωνα με τη μόδα ντυνόμουν τότε.

Πέρισυ έγινα άνθρωπος. Wow. Άρχισα να πιάνω μολύβι, ξυλομογιές και χαρτί στα χέρια μου, άρχισα να βλέπω τις ταινίες που άρεσαν σε 'μένα, να ντύνομαι όπως μου αρέσει, να ακούω ότι μου αρέσει, να μιλάω όπως μου αρέσει, να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία και απλά να είμαι Ε-Γ-Ω.

Και είχα συμβιβαστεί με αυτό το νέο μου εγώ. Γιατί απλά μου άρεσε.

Απλά φαίνεται πως κανένας δεν το εκτιμάει. Ξανά. 

Εντάξει, απλά δεν το αντέχω αυτό. Να μη με θέλει κανείς για παρέα. Όλοι να με αγνοούν, να με διώχνουν. Απλά δεν ξέρω σε τι φταίω. =[ 

Sometimes when I say "I'm okay", I want someone to look me in the eyes, hug me tight and say, "I know you are not".