May I dream?

Never let it be said that to dream is a waste of time, for dreams are our realities in waiting. In dreams, we plant the seeds of our future.

Φυσικά, έπρεπε να πάω στο μνημόσυνο σήμερα. Ήταν που ήταν η διάθεσή μου χάλια, απόγινε όταν είδα τον μαύρο τάφο, με τη φωτογραφία του θείου πάνω. Τέλος πάντων μετά κάτσαμε για φαγητό και ήταν όλο το συγγενολόι εκεί και με ρώταγαν τη κατεύθυνση είμαι και τι θα ήθελα να σπουδάσω. Είπα πως είμαι Θεωρητική και θέλω ή Αγγλική Φιλολογία ή Παιδαγωγικά ή Ψυχολογία ή κάτι στα Οικονομικά.  Ή ακόμα και θεωρητικό επάγγελμα να επιλέξω, θα κάνω μεταπτυχιακό στα Οικονομικά. Και είπα πως αν δεν βρω εδώ δουλειά, θα πάω στο εξωτερικό. Και άρχισαν όλοι να μου γκρεμίζουν τις φιλοδοξίες. Μία με την απορρόφηση των επαγγελμάτων που έχω διαλέξει, μία με το επιχείρημα πως δε θα βρω πουθενά δουλειά και όλα τα συναφοειδή. Μετά, απαντώ, πως δε χρειάζεται καν να σπουδάσω. Και μου λένε να προσπαθήσω.
Gosh. Δηλαδή πρώτα σου καταπατούν όλα σου τα όνειρα και μετά σου λένε να προσπαθήσεις; Δηλαδή τι θα διαβάζω σαν τον βλάκα τόσες ώρες και τόσες ώρες την ημέρα για να πάρω βάσεις για του χρόνου και να μου λένε δε θα βρεις δουλειά; Και το λένε με χαμόγελο κιόλας. "Απογορεύονται τα όνειρα.". Έτσι μου 'πε ένας θείος μου. Δηλαδή τι; Μου στερείτε το δικαίωμα στη δουλειά. Μου στερείτε το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία. Μου στερείτε το δικαίωμα του να είμαι παδί, γιατί μόνο ξέγνοιαστο παδί δεν είμαι με τόσες υποχρεώσης. Θα μου στερείσετε και αυτό; Θα καταπατήσετε και αυτό; Αυτό το οποίο με κρατά ακόμα όρθια; Το όνειρο ότι, ναι ρε γαμώτο, μία μέρα θα γίνω κάποια άξια να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να μπορεί να πει όχι. Να μπορεί να πάει ενάντια στο καθεστημένο. Θέλω τόσο πολύ να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει. Να είμαι εγώ ευτυχισμένη. Γιατί ρε γαμώτο πρέπει να μας τα στερείτε όλα; Μας έχετε πάρει σχεδόν τα πάντα. Tα πάντα. Ο πλανήτης καταστρέφεται μέρα με τη μέρα και εσείς μας λέτε πως θα ζήσουμε σε μάι ζώρα χωρίς λεφτά, χωρίς ιατρική περίθαλψη, σε μία χώρα που δε μπορεί να στηριχτεί στα πόδια της. Πλέον λοιπόν απαγορεύεται και να ονειρευόμαστε; Θα μας το πάρετε και αυτό; Αρκετά δε μας κάνατε κομμάτια; Αρκετά δε διαλύσατε τις ψυχές μας και τα παλιά μας όνειρα; Αρκετά δεν καταστρέψατε με το δηλητήριό σας την κάθε οικογένεια; Πόσο πια; ΠΟΣΟ; Θέλετε και αυτό; Την τελευταία ελπίδα που μας απέμεινε; Τα όνειρά μας;
Ε, λοιπόν, όχι! ΔΕ ΘΑ ΣΑ ΤΑ ΔΩΣΩ. Δε θα κάτσω εγώ να ρωτάω τον βλάκα, το σιχαμένο υποκείμενο που κυβερνά τη χώρα μας, μαζί με τα υπόλοιπα λαμόγια που τρώνε αν μπορώ να ονειρεύομαι. ΜΠΟΡΩ να ονειρεύομαι. Και θα το κάνω. Όσο και αν στοιχίσει. Ό,τι και αν κοστίσει. Τι θα μου κάνετε; Θα μου κόψετε τα φτερά με τις ηλίθιες βάσεις των σχολών; :) Ή μήπως θα με αφήσετε άνεργη; Ή με 300 ευρώ το μήνα; Χα. Δε σας τα 'πανε καλά. Εγώ θα κάνω ότι θέλω. Δε θα κάτσω να είμαι ο μαλάκας όλων σας. Όχι βέβαια.
Για να εκπληρωθεί το όνειρό μου πρέπει να διαβάσω. Να διαβάσω υπερβολικά πολύ. Στην Ιστορία κόβουν με τη λέξη και αν στο Γνωστό δε γράψεις την ερώτηση όπως την έχει το Μεταίχμιο είσαι καταδικασμένος. Χώρια η κατεβατή παπαγαλία των Λατινικών, οι εισαγωγές και όλες οι λοιπές μαλακίες. Αμ, δε. Σα τα παν λάθος. Δε θα κάτσω εγώ να διαβάζω, να ξεπατώνομαι χωρίς αποτέλεσμα. Θα ζήσω ό,τι όνειρο θέλω. Δεν πα να πέσει κάτω η κυβέρνηση. Δεν 'πα να κάνω επανάσταση. Θα ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ. 'Cuz I'm a Dreamer. A creepy one, but I'm still a Dreamer. Και θα κάνω ό,τι μπορώ για να κάνω αυτό το πράγμα που λέγεται κόσμος μας έστω και ένα χαμόγελο καλύτερο...


Η ανάρτηση ήταν πιθανός χάσιμο χρόνου, μα έχω νεύρα. Ευχαριστώ πολύ, γεια σας.