Fruits Basket

 

Μια φορά και ένα καιρό, η Tohru Honda, η πρωταγωνίστρια του manga και anime με το όνομα Fruits Basket, σκεφτόταν την παιδική της ηλικία. Το πόσο άσχημα της συμπεριφέρονταν οι συμμαθητές της. Μία φορά, έπαιζαν ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι λεγόταν Fruits Basket. Σε αυτό, όλα τα παιδιά κάνουν ένα κύκλο. Ένα από αυτά, σηκώνεται και ονομάζει τους συμμαθητές του με ένα φρούτο. Μήλο, μπανάνα, πορτοκάλι, αχλάδι, λεμόνι, κεράσι, ροδάκινο κλπ. Μετά, το παιδί που είχε ονομάσει τους συμμαθητές του, φωνάζει ένα ''φρούτο'', το ''φρούτο'' φωνάζει ένα άλλο και παίζουν κυνηγητό. Την Tohru λοιπόν, για να την πειράξουν, την ονόμασαν "onigiri", δηλαδή ριζόμπαλα. "Riceball seem it be really tasty", σκέφτηκε η μικρή Tohru. Ήταν κάπως ονειροπόλα, όπως πάντα, με καλή καρδιά, airhead που λέμε, και έτσι δεν συνειδητοποίησε πως την άφησαν έξω από το παιχνίδι. Όλοι όμως διασκέδαζαν παίζοντας το παιχνίδι με τα φρούτα μπροστά της. Περίμενε σε μία καρέκλα υπομονετικά. Περίμενε κάποιον να φωνάξει "Onigiri!" και να συμμετάσχει και αυτή στο παιχνίδι. Περίμενε. Περίμενε. "The me form long ago was someone who didn't spend so much thought on things. Ever since the start the riceball could simply never join the fruits basket."

Ποια ριζόμπαλα θα ταίριαζε ποτέ σε ένα καλάθι με φρούτα; Η ριζόμπαλα είναι τόσο...διαφορετική. Παρέταιρη. Φρικτή προς τα άλλα φρούτα, διότι είναι τόσο διαφορετική από αυτά. Έτσι, αυτά δεν κάνουν παρέα τη ριζόμπαλα και δεν τη δέχονται στο καλάθι τους.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως και εγώ είμαι μία ριζόμπαλα. Εκτός από μία κολλητή, δεν έχω κανέναν. Κανέναν που να με δέχεται. Κανέναν. Είναι τόσο κακό να είσαι διαφορετικός; Ονειροπόλος; Να πετάς μερικές φορές στα σύννεφα; Να ζωγραφίζεις μέσα στο μάθημα; Είναι κακό να ενδιαφέρεσαι για πράγματα που άλλοι δεν τα ξέρουν;

Ναι. Είναι. Είναι πολύ κακό. Είσαι τόσο διαφορετικός. Ποιος νοιάζεται να ακούσει αυτά που πιστεύεις, όταν μιλάς για κάτι άγνωστο; Ποιος θέλει να σε κάνει παρέα; Να σου μιλήσει; Ποιος; Κανείς. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Τόσο...παράξενος. Ιδιόρρυθμος. Διαφορετικός. Έχεις κάτι το τόσο ξένο πάνω σου. Φρικιό... Τόσο διαφορετική... Ποιος να κάνει παρέα κάποιον που δεν είναι ίδιος με αυτόν; Κανένας. Κανένας δε σε θέλει. Δεν αποζητά την παρέα σου. Είσαι...μόνος. Χωρίς φίλους. Δεν ταιριάζεις πουθενά, παρέταιρο onigiri. Πουθενά. Χαζό onigiri. Νόμιζες ποτέ πως θα ταιριάξεις σε μία πόλη γεμάτη φρούτα;

Σήμερα συνειδητοποίησα πόσο onigiri είμαι. Που κανονίζαμε τα δωμάτια για την τριήμερη. 

"Creepy Dreamer, εσύ με ποιον θα κοιμηθείς;",με ρώτησε ο Μ.

"Δεν...δεν έχω κανονίσει ακόμα."απάντησα.

"Να κοιμηθούμε μαζί. :Ρ",με πείραξε ο Μ.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι πως δεν είχα κανονίσει κάτι. Τα δωμάτια είναι τρίκλινα. Εδώ δε μπορούσα να βρω ένα άτομο να κοιμηθώ μαζί του. Θα έβρισκα τρία; Όλες οι "φίλες" μου είχαν ήδη κάνει παρεούλες για να κοιμηθούν μαζί και η κολλητή μου, ως ένα χρόνο μικρότερη και με διαφορετικό πρόγραμμα στην εκδρομή, δε μπορούσε να μοιραστεί το δωμάτιό της μαζί μου. Δε μπορώ να πω πως δεν το περίμενα. Το ήξερα πως αυτό θα συνέβαινε. Αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα το αντιμετώπιζα. Την παγερή αδιαφορία όλων.

Πρώτα, με αφήνει η κολλητή που είχα 11 χρόνια. Μετά, στη γιορτή μου, δεν έλαβα ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα. Και το χειρότερο, κανείς από αυτούς που κάλεσα δεν ήρθε για να τους κεράσω για καφέ. Άτομα αποφεύγουν να βγουν βόλτα μαζί μου λέγοντας δικαιολογίες. Δε με καλούν σε πάρτυ γενεθλίων. Ειλικρινά, τόσο απαίσιος άνθρωπος είμαι πια; Τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά; Προσπαθώ, ειλικρινά προσπαθώ. Αλλά δε καταλαβαίνω... Τόσο φρικιό είμαι πια; Τόσο χάλια για παρέα;

Η διάθεσή μου έπεσε σε βαθμούς Ανταρκτικής(μιλάμε δηλαδή για πολύ αρνητικούς βαθμούς Κελσίου). Νιώθω χάλια. Τόσο... φρικιό. Γιατί; Γιατί δεν κολλάω πουθενά; Γιατί; :(

Και όμως... Ίσως να μην είναι έτσι τα πράγματα. Η κολλητή μου θα είναι εκεί. Ίσως να είναι ένα ακόμα onigiri, μεταμφιεσμένο σε φρούτο. Ένα onigiri που με αποδέχεται και μου χαρίζει την πιο ζεστή αγκαλιά που υπάρχει, όταν βρίσκομαι στη μυστηριώδη χώρα των δακρύων(κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία). Και ίσως είναι και μερικοί άλλοι που αξίζουν...

Κενή ώρα στο σχολείο.Ακούγοντας μουσική. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Γ"Γιατί είσαι στενοχωρημένη, Creepy;".

Creepy"Απλά ακούω μουσική. Δεν είναι και κανένας να μιλήσω μαζί του:Ρ"

Γ"Και εγώ; Τι είμαι εγώ; Ο Κανένας;*Σνόμπ Face*"

Creepy"Εσύ και ο Οδυσσέας"

Γ*γελάει*"Ξέρεις, πάντα κάποιος θα είναι εδώ να σου μιλήσει. Δεν είσαι μόνη"*χαμογελά*

Creepy*χαμογελά*"Ευχαριστώ"

Τελικά...Τελικά ίσως να βρήκα ένα μικρό μέρος, που ήταν κρυμμένο εδώ και καιρό. Ένα μέρος όπου είναι ο Γ, ο Μ, η Β, η Θ και η Φ. Ένα μέρος όπου τα onigiri ειναι αποδεκτά πάντα. Ένα μέρος που εγώ ταιριάζω. Ένα μέρος που θα με κάνει να χαμογελώ. Τελικά, μάλλον βρήκα κάπου να ανήκω...

"Someone like me...You won't find another me in this whole wide world, I guarantee!"