Tears we've cried are flood

Καλησπέρα.

Γιατί μερικοί άνθρωποι βλέπουν πάντα όμορφους ουρανούς και υπέροχα λουλούδια και καταπληκτικούς ανθρώπους, ενώ άλλοι κάνουν προσπάθεια για να βρουν κάτι ή κάποιον που να τους αρέσει;                                                                               Leo F. Buscaglia

Εγώ μάλλον είμαι στους δεύτερους.  Μάλλον το φοβάμαι. Αυτό. Τα πάντα. Την κάθε δέσμευση. Στερώ από τον εαυτό μου πράγματα. Γιατί απλά φοβάμαι να τα νιώσω. Αλλά αυτό τι με κάνει; Ένα τίποτα σαν αυτά που κατηγορούσα τόσο καιρό.

Σκέφτομαι πως ίσως να αποφεύγω καταστάσεις. Ίσως όντως να αποφεύγω να δημιουργώ αναμνήσεις. Γιατί; Ίσως φοβάμαι. Βασικά, μάλλον έχω βαρεθεί να πονάω. Είναι τραγικό να κάνεις δεσμούς και να πονάς μετά, αφού αυτοί σπάνε. Και για αυτό μάλλον ψάχνω πολύ προτού κάνω κάποιον φίλο ή σπάνια ανοίγομαι. Είμαι ιδιαίτερα κλειστός άνθρωπος. Και για αυτό μάλλον έχω στοιβάξει ό,τι χαρούμενο έχω ζήσει σε ένα παλιό χαρτονένιο κουτί. Προσπαθώ να αναβιώσω αυτές τις στιγμές ευτυχίας βλέποντας τα αντικείμενα που μου είχαν προκαλέσει τις στιγμές αυτές-παλιά εισιτήρια, οτιδήποτε. Πόσο αξιοθρήνητο. Στην πραγματικότητα δεν έχω αναμνήσεις. Δεν έχω τίποτα.

Οι άλλοι κάνουν αναμνήσεις.

Γελάνε.

Δένονται.

Ενώ εγώ;

Εγώ;

Τίποτα.

everyone leaves

Έρχεσαι και με ρωτάς «Γιατί δε μιλάς σε κανέναν; Γιατί τα κρατάς όλα μέσα σου;».

Γιατί δεν είχα ποτέ κανέναν εκεί. «Μια χαρά στα λέω όλα» απαντώ με τη μάσκα χαμόγελου.

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Οι γύρω μου τουλάχιστον. Πώς είναι να είσαι πάντα μόνος. Να μη σε θέλει κανείς και να μη σου μιλάει κανείς και να σε αγνοούν όλοι.

Προσπάθησα να στο εξηγήσω όμως. Σου μίλησα. Για το τι μου έχει συμβεί. Για πολλά πράγματα.

Και τώρα…. «Ίσως πρέπει να κόψουμε τα πολλά πολλά Μαρία».

Αυτό συμβαίνει.

Για αυτό δε μιλάω. Για αυτό δε λέω ποτέ τι σκέφτομαι

Γιατί αφήνεις ανθρώπους μέσα, τους αφήνεις να σε νιώσουν και να σε μάθουν και μετά ΜΠΟΥΜ.

Πάντα αυτό συμβαίνει. Τους αφήνεις μέσα, φεύγουν και σε σπάνε.

Πάντα θα βρουν κάτι κακό, πάντα θα βρουν κάτι που να τους ενοχλεί και θα σου πουν «αντε και γαμήσου» και θα σου γυρίσουν την πλάτη.

Έχω βαρεθεί να βλέπω πλάτες. Έχω βαρεθεί να κυνηγάω κόσμο.

Θέλω μία φορά κάποιος να φοβάται να χάσει εμένα και να κυνηγάει εμένα και να με θέλει στη ζωή του.

Αλλά δε γίνεται. Ποτέ. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν.

Αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι κάνω πάντα τόσο λάθος και όλοι φεύγουν..;

Some thoughts

Hellos.

Long time no see right? Κοντεύει χρόνος.
Δε γράφω πια. Ίσως γιατί με πονάει όταν γράφω τις σκέψεις μου και τις βλέπω μετά από βδομάδες ή μήνες ή χρόνια αποτυπωμένες κάπου.
Δε ξέρω τι με έπιασε σήμερα, ωστόσο ήθελα να μοιραστώ 2-3 πράγματα.

Πρώτα ένα quotation. Από ένα βιβλίο που δεν έχω γυρίσει ακόμη τα φύλλα του, μα σκοπεύω να το κάνω σύντομα. Πώς γίνεται μία απλή αράδα λέξεων, από κάτι που δεν έχεις διαβάσει, να είναι τόσο αληθινή; Τόσο κοντά στην πραγματικότητά σου;

“It’s just … everything. There are too many people. And I don’t fit in. I don’t know how to be. Nothing that I’m good at is the sort of thing that matters there. Being smart doesn’t matter—and being good with words. And when those things do matter, it’s only because people want something from me. Not because they want me.”
                                        ― Rainbow Rowell, Fangirl

Και μετά και αυτό το ποίημα που βρήκα τυχαία, που έχει να κάνει με το self harm.

They aren't just scars.

They are the demons I fought at 3 a.m.

They are my insecurities,

My deepest fears,

And my lonely nights.

They are the insults I have received

and the emotions I can't contain.

They are a part of me and are what I have become.

I'm sure I've seen brighter days. Ώρες ώρες νιώθω χαμένη. Νιώθω προβληματισμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω και μου φαίνεται πως όλα πάνε στραβά. Προσπαθώ να κρατάω τη μάσκα του χαμόγελου κολλημένη στο πρόσωπό μου μα υπάρχουν φορές που φεύγει και τότε όλα γίνονται χάλια.


Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά. Θέλω μάλλον να μιλήσω κάπου αλλά οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά.

Καλό μήνα.